Κάθε φορά -και τούτο συνέβαινε συχνάκις- που ο Γιάννης Ιωαννίδης διαφωνούσε και συνάμα δυστροπούσε με κάτι που άκουγε στον περίγυρό του, γύριζε σε αυτόν ο οποίος το είχε πει και τον έβαζε στη θέση του με την ίδια ατάκα…
Μη με λες εμένα…
Μη με λες εμένα αυτό, μη με λες εμένα εκείνο και πάει λέγοντας…
Η ατάκα του “Ξανθού” μου ήρθε στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες που, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, ένας συνονόματός του, ο Αντετοκούνμπο, προσπαθεί ν’αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας!
Σέρνει βεβαίως κι ελόγου του την προβοσκίδα του που φτάνει από το Μιλγουόκι μέχρι την Αθήνα και από το Ορλάντο μέχρι το Χιούστον: όπως είχε συμβεί και πέρυσι, πάλι για τον ίδιο λόγο, η αναγόρευση του ως MVP άνοιξε ένα debate και τείνει κιόλας να εξελιχθεί σε casus belli…
Τους χαλάει τη μανέστρα ο Γιάννης, το δίχως άλλο…
Ομίλησε περί αυτού ο άμεσα θιγόμενος ΛεΜπρόν Τζέιμς, τα είπαν ο Σακίλ Ο’ Νιλ και ο Ντρέιμοντ Γκριν και στο λόγο της τιμής μου ζω για τη στιγμή που θα ξαναβγεί από την κρυψώνα του το αγόρι από το Χιούστον, που δεν γουστάρει κιόλας τον μορφονιό μας από τα Σεπόλια…
Τον Τζέιμς Χάρντεν εννοώ, καθόσον καμιά συναυλία δεν τελειώνει εάν δεν βγει να τραγουδήσει η… τριχωτή!
Μη με λες εμένα MVP, λοιπόν, αυτό ακριβώς διαλάλησε ο Γιάννης που δεν γράφεται με ένα νι, όπως ο Βαρουφάκης, αλλά με δυο, προσεχώς μπορεί και με τρία!
Θεωρώ περιττό να απαριθμήσω τα επιτεύγματα του, τις ατομικές διακρίσεις και τα ιερά τέρατα του μπάσκετ με τα οποία μπήκε στην ίδια πρόταση: έχει φροντίσει άλλωστε γι αυτό η ιστορία που μεγαλώνει και γίνεται μυθολογία!
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο Γιάννης θα αντάλλασσε ανέτως τα δυο Οσκαρ του με ένα χρυσό δαχτυλίδι πρωταθλητή: μπιρ παρά θα τα πούλαγε στον Χάρντεν και στον ΛεΜπρόν, αρκεί να μπορούσε να παίξει στους τελικούς του ΝΒΑ και να διεκδικήσει τον τίτλο…
Δεν θα ‘θελα πάντως επ’ ουδενί να βρίσκομαι στη θέση του “Μούσια”, που έμεινε στον άσσο: ούτε MVP βγήκε, ούτε στα πλέι οφς προχώρησαν οι Ρόκετς…
Δεν θα ‘θελα επίσης να βρίσκομαι στη θέση του (αγαπημένου) ΛεΜπρόν: ναι μεν οι Λέικερς προελαύνουν και ο ίδιος μπορεί να κατακτήσει τον τέταρτο τίτλο του (με τρίτη διαφορετική ομάδα), αλλά την ίδια στιγμή είναι αναγκασμένος να τρώει τη λέζα, βλέποντας τον κανακάρη του να καπνίζει τσιγαριλίκι;
Όπως έγραφα και τις προάλλες με αφορμή τους πενταδάτους και τους παγκίτες, οι Αμερικανοί έχουν όντως κολλήματα με πράγματα που εμείς στην Ευρώπη θεωρούμε ότι ανήκουν στη σφαίρα της “περί όνου σκιάς”!
Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση διότι μετά τη δημοσίευση του κειμένου (που “πάταγε” πάνω στον Σπανούλη και στον Σλούκα) μίλησα με κάποιον από τον Ολυμπιακό που θυμήθηκε μια παρεμφερή ιστορία…
Τον Ιανουάριο του 2012 που αφίχθη στον Πειραιά ο Εϊσι Λο, στραβομουτσούνιασε επειδή δεν θα ήταν μέλος της βασικής πεντάδας…
Έπαιξε κιόλας μόλις πέντε λεπτά και 10 δευτερόλεπτα στο ντεμπούτο του απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και δεν ήταν πολύ χαρούμενος…
Κουβέντα στην κουβέντα με τα μέλη του προπονητικού επιτελείου, αποκάλυψαν για ποιον λόγο δυσθυμούσε…
“Να, ξέρετε, θέλω να ακούω το όνομα μου στην παρουσίαση των ομάδων”!
Το ‘χε το δίκιο του, διότι ως γνωστόν, πριν από την έναρξη των αγώνων στο ΝΒΑ, παρουσιάζονται μόνον οι παίκτες της πρώτης πεντάδας και ο δόλιος ο Αμερικανός γκαρντ στα 201 ματς που έπαιξε στις επτά σεζόν της καριέρας του εκεί με πέντε διαφορετικές ομάδες (Χοκς, Γουόριορς, Μπόμπκατς, Μπουλς, Γκρίζλις) άκουσε το όνομα του μονάχα οκτώ φορές!
“Ξέρεις, εδώ πριν από κάθε αγώνα, παρουσιάζονται και οι δώδεκα παίκτες” του εξήγησαν…
Βεβαίως ο Λο το ήξερε αυτό, επειδή νωρίτερα σε εκείνη τη σεζόν είχε αγωνισθεί στην Παρτίζαν Βελιγραδίου, αλλά στον Ολυμπιακό το εμπέδωσε και σταμάτησε να κάνει κόνξες!
Για την ιστορία, ενώ στην Παρτίζαν είχε παίξει βασικός και στα εννέα ματς, στον Ολυμπιακό έγραψε μόλις μια τέτοια παρουσία στα 12 ματς της σεζόν 2011-12, 15 στις 30 της σεζόν 2012-13 και 4 στις 9 τη σεζόν 2013-14.
Τότε ο Λο αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού στο γόνατο, έπαιξε για τελευταία φορά στις 29 Δεκεμβρίου 2013 στη Δράμα (όπου μάλιστα ο Ολυμπιακός γνώρισε την ήττα από τον ΚΑΟΔ) και έκτοτε δεν ξανάπαιξε μπάσκετ στη ζωή του.
Κλείνω εδώ την παρένθεση για τις βασικές πεντάδες και επιστρέφω στο βραβείο του MVP για το οποίο στο ΝΒΑ σφάζονται παλικάρια και γίνεται ο κακός χαμός..
Βγήκε ο ΛεΜπρόν, διάβολε και είπε ότι είναι, τσατισμένος επειδή πήρε μονάχα 16 από τις 101 πρωτιές στην ψηφοφορία για την αναγόρευση του πολυτιμότερου παίκτη της κανονικής περιόδου…
Σιγά τα ωά, ρε γίγαντα!
Υπερβάλλω κατά τι βεβαίως, διότι εάν δεν είναι σημαντικό το βραβείο, τότε τσάμπα πανηγυρίζουμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα και στέλνουμε τα συχαρίκια μας στον Γιάννη, μηδέ του πρωθυπουργού της χώρας εξαιρουμένου.
Την έχει τη σημασία του, αλλά… μη με λες εμένα MVP: στην κυριολεξία κιόλας, δια στόματος του ιδίου του Αντετοκούνμπο που δήλωσε την Παρασκευή ότι “θέλω να σταματήσετε να με αποκαλείτε MVP, μέχρι να βγω πρωταθλητής“!
Προφανώς κανείς δεν μπορεί να του κλέψει τη χαρά για το βραβείο: δεν είναι μικρό πράγμα να βγαίνει δυο απανωτές φορές πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ ένα παιδί από τα Σεπόλια, που όπως έχει πει (αναπαράγοντας μια πρότερη δήλωση του ΛεΜπρόν), “I was not supposed to be here”!
Aλλά, στον αντίποδα θα προτιμούσε αντί να καμαρώνει για το δεύτερο Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου, να μοστράρει το χρυσό αγαλματίδιο της καλύτερης ταινίας για την οποία συνεχίζουν να κάνουν γυρίσματα ο Λεμπρόν, ο Γιόκιτς, ο Μπάτλερ και ο Τέιτουμ…
Θα προτιμούσε επίσης να βουρλίζεται ακόμη στη φούσκα του Ορλάντο και να τη βγάζει με συσκευασμένο φαγητό, παρά να βρίσκεται στην Αθήνα και να ντερλικώνει με τα κοψίδια, όπως συνέβη προχθές στο “Ζαάταρ” της Νέας Ερυθραίας!
Προς το παρόν ο Αντετοκούνμπο βρίσκεται στην Αθήνα, βλέπει τους φίλους του, θα βγάλει ελληνικό διαβατήριο στο γιο του και θα γεμίσει τις μπαταρίες του ενόψει της νέας σεζόν, με την ελπίδα να μην του(ς) τριτώσει το κακό στα πλέι οφς.
Οι Μπακς έλαβαν και αποκωδικοποίησαν το μήνυμα και μοιάζουν πρόθυμοι να ανταποκριθούν στις επιθυμίες του: όχι τόσο σε ό,τι αφορά το supermax συμβόλαιο, που είναι μάλλον στοιχειώδες και αυτονόητο, όσο στο να τον πλαισιώσουν με παίκτες οι οποίοι θα θωρακίσουν περισσότερο την ομάδα και θα γίνουν τα βέλη στη φαρέτρα του Γιάννη.
Ο ίδιος, όπως έγραψα τις προάλλες εδώ, επιθυμεί και ζήτησε να γίνει πιο ενεργός στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν το αγωνιστικό σκέλος, συμπεριλαμβανομένων των παικτών που θα αποκτηθούν και εκείνων που θα χαιρετήσουν.
Δεν συνιστά νταβατζιλίκι αυτή η επιθυμία του, αλλά υποδηλώνει την επιθυμία του να επιστρέψει η ομάδα δριμύτερη στην επόμενη σεζόν και άμποτε να διανύσει όλο το δρόμο.
Εάν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, τότε πάει το βουνό στον Μωάμεθ, λέει μια παροιμιώδης έκφραση: ούτως ειπείν, εάν δεν πάει ο Γιάννης στους χι Κλίπερς και στους ψι Γουόριορς, μπορεί κάλλιστα να πάει ένας σταρ στους Μπακς.
Τι σημαίνει σταρ στην προκειμένη περίπτωση; Όχι σώνει και καλά μια ντίβα, αλλά ένας περπατημένος παίκτης που θα έχει την εμπειρία και την τεχνογνωσία στη διαχείριση των καταστάσεων: αυτό το “been there, done that”, που λείπει από την ομάδα του Μιλγουόκι.
Δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι ο λεγάμενος, αλλά φαντάζομαι πως κάμποσοι θα στοιχίζονταν στη σειρά: είναι πολλοί αυτοί που θα γούσταραν να παίξουν μαζί με τον Γιάννη, επειδή εκτός από σπουδαίος παίκτης είναι και σπουδαίος συμπαίκτης.
Επίσης δεν δημιουργεί τοξική ατμόσφαιρα στο περιβάλλον του, όπως είχε πει κάποτε ο Ντουράντ για τις ομάδες του ΛεΜπρόν!
Οι τίτλοι του MVP, πολλώ δε μάλλον όταν είναι δυο στη σειρά, συνδυάζονται με το βραβείο του καλύτερου αμυντικού και το χρίσμα στην κορυφαία πεντάδα και κατακτώνται από έναν μη αμερικανό παίκτη αποτελούν κορώνα στο κεφάλι του…
Θα προτιμούσε όμως την κορώνα του πρωταθλητή και τότε πράγματι θα γυρίζει για να απαντήσει όταν κάποιος τον προσφωνεί “MVP”…
Μέχρι τότε, σκάσε και κολύμπα, που λέμε!
Μέχρι τότε είτε από την ανάγκη να εμπλουτίζει το βιογραφικό σημείωμα και το παλμαρέ του, είτε λόγω της θεμιτής υστεροφημίας, είτε από την… αθέμιτη ματαιοδοξία και την απληστία, τα βραβεία θα είναι κερασάκια σε μια τούρτα που ακόμη φτιάχνεται στο ζαχαροπλαστείο!
