Οι σπουδές του, τα πτυχία του, η κοινωνική του μόρφωση και συμπεριφορά, η καταγωγή του, ο χαρακτήρας, τα έργα και οι ημέρες του σε άλλες θέσεις, τις οποίες υπηρέτησε ακολούθησαν ασθμαίνοντας τον τίτλο: «Ο πρώτος ανοιχτά γκέι υπουργός στην Ελλάδα»! Γιατί;
Ήταν τέτοιες μέρες, Ιανουάριος του 1953, όταν η Ελένη Σκούρα βάδιζε αγέρωχη στα μαρμάρινα πατώματα της Βουλής, με τον τίτλο της πρώτης γυναίκας βουλευτού στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι εφημερίδες της εποχής, πια, βγήκαν με πρωτοσέλιδο την είδηση της εκλογής της. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1956, η Λίνα Τσαλδάρη είδε το όνομά της, είδηση με γράμματα μαύρα – τα bold της πιάτσας – ως η πρώτη γυναίκα υπουργός στην Ελλάδα! Τώρα, αν στη Μεγάλη Βρετανία η Lady Nancy Astor, η πρώτη γυναίκα που… έκανε ποδαρικό με γόβες στο Βρετανικό Κοινοβούλιο το 1919 είναι κάτι που δεν μας λέει τίποτα. Τι να μας πει; Το ’19, άλλωστε, η Ελλάδα έχυνε το αίμα της στα πεδία των «τίμιων» μαχών, για γυναίκες στη Βουλή θα σκεπτόταν; Ποια Μεγάλη Βρετανία;
Εδώ, λοιπόν, ακόμα είναι «Ελλάδα», ανδροκρατούμενη, με πολλά περισσότερα ταμπού και προκαταλήψεις από ελευθερίες. Ελλάδα της μαγκιάς και των τοξικών συμπεριφορών από «μάτσο» άντρες, που χλευάζουν σεξουαλικές προτιμήσεις διαφορετικές από τις (φανερές) δικές τους… Να γιατί, λοιπόν, σήμερα – έτος 2021 – ενδιαφέρει και αποτελεί το «πικάντικο λιντ» της είδησης του ανασχηματισμού ότι ο «τάδε» υφυπουργός είναι ο πρώτος που έχει ανοιχτά δηλώσει «gay» και μπαίνει στην κυβέρνηση.
Οι σπουδές του, τα πτυχία του, η κοινωνική του μόρφωση και συμπεριφορά, η καταγωγή του, ο χαρακτήρας, τα έργα και οι ημέρες του σε άλλες θέσεις τις οποίες υπηρέτησε ακολούθησαν ασθμαίνοντας τον τίτλο: «Ο πρώτος ανοιχτά γκέι υπουργός στην Ελλάδα»! Γιατί; Διότι κατά κανόνα, σε μια κοινωνία-παιχνιδιών reality αρέσκονται να συμβιώνουν κάποιοι· καθ’ έξιν οφθαλμολάγνοι, τις περισσότερες ώρες της μέρας γονατιστοί στην κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαρας των «δίπλα» και πάντα αυστηροί κριτές της προσωπικής ζωής του επιτυχημένου «απέναντι». Γιατί η ζωή του καθενός αποτελεί για κάποιους το θέμα κουτσομπολιού στα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών από το Κολωνάκι μέχρι τον Κολωνό! Είναι επειδή, μη έχοντας τι άλλο να κάνει ο άεργος, από το χείλος της ανυπαρξίας του, πιάνεται από την επιτυχία του «πλησίον» πιστεύοντας ότι θα την γκρεμίσει με έναν αφορισμό: «Ποιος, αυτός; Αυτός είναι gay…». Διόλου δεν θα ενδιέφερε μια υγιή κοινωνία αν ο Μέσι ή ο Ρονάλντο, ο Αϊνστάιν ή ο Μπίλι Γκέιτς, η Βιρτζίνια Γουλφ ή Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν ή δεν ήταν γκέι· η προσφορά και ο χαρακτήρας τους θα έπρεπε να νοιάζουν τους πολλούς, αν όχι όλους.
Γιατί, λοιπόν, να αποτελεί τίτλο είδησης η σεξουαλική προτίμηση του υφυπουργού και όχι οι ικανότητές του; Μα αφού «πουλάει» περισσότερο, στη χώρα, που ακόμη κάποιοι παρακολουθούν τον «Φίφη τον Αχτύπητο» και ξεκαρδίζονται στα γέλια, η συνουσία από την ουσία!
Και θα μου πείτε αν είναι έτσι όπως τα γράφεις γιατί ο ίδιος ο υφυπουργός αποκάλυψε τις σεξουαλικές προτιμήσεις του; Θα απαντήσω με τα λόγια άλλων: Του επιτυχημένου ηθοποιού, σεναριογράφου και performer, Γιώργου Καπουτζίδη: «Το να βγω και να μιλήσω εγώ, για το θέμα της δικής μου σεξουαλικότητας είναι αδιάφορο. Αυτό το οποίο εγώ οφείλω να πω, ως άνθρωπος της τηλεόρασης, και μ’ ενδιαφέρει πολύ περισσότερο, παρά μια ατάκα που θα καπελώσει το πραγματικό νόημα, είναι μια κουβέντα προς τους γονείς που έχουν παιδιά gay: να είναι περήφανοι για τα παιδιά τους, να τα αγαπάνε, να μην τα αφήνουν ανοχύρωτα στο μίσος και τη βλακεία που υπάρχει εκεί έξω. Να καταλάβουν ότι δεν είναι ντροπή να είσαι γκέι. Ντροπή είναι να είσαι τεμπέλης, να είσαι κουτσομπόλης και αχαΐρευτος, ντροπή είναι να μην προσπαθείς».
Και του επίσης επιτυχημένου τηλεοπτικού παρουσιαστή Φώτη Σεργουλόπουλου: «Για την προσωπική μου ζωή και τις επιλογές μου δεν ήθελα ποτέ να πω ψέματα. Κάνω μια δουλειά η οποία με εκθέτει στον κόσμο, με κάνει να είμαι ανοικτός και να ενδιαφέρονται για μένα. Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο μαρτύριο από το να κρύβομαι και να λέω ψέματα».
Και… κακά τα ψέματα. Η αξιακά φτωχή εποχή μας, (και) στον τόπο μας, αρέσκεται στους αφορισμούς και εκθρέφει τους αρνητές των πάντων. Τα αντισηπτικά και οι μάσκες κάποτε θα μπουν στα ντουλάπια, η σηπτική σκέψη, όμως και τα προσωπεία του εκσυγχρονισμού πάντα θα είναι τα βασικά συμπληρώματα της προσωπικότητας (πολλών) Νεοελλήνων και όχι μόνο!
