Βαθμολόγησε το άρθρο
[Total: 0 Average: 0/5]
Ένα από τα δυνατά στοιχεία του κινηματογράφου και γενικότερα των ταινιών, είναι ότι μπορεί να προσφέρει στον θεατή αμέτρητα συναισθήματα, με μερικές εκ των οποίων να έχουν δώσει δυνατές συγκινήσεις.
Όλοι έχουμε κλάψει σε ταινίες (είτε το έχουμε παραδεχτεί, είτε όχι) και πλέον υπάρχει μια συγκεκριμένη θεωρία σύμφωνα με την οποία, όσοι λυγίζουν σε αυτές τις στιγμές που θα δουν στην μεγάλη (ή και μικρή οθόνη), έχουν ενσυναίσθηση.
Λέγεται ότι πολλοί θεατές ταυτίζονται τόσο πολύ με τους ήρωες στις ταινίες που έχουν συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου και τη κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του.
Φυσικά αυτό εξαρτάται και από την προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία που έχουν οι θεατές και με αυτό υποδηλώνεται και το γεγονός ότι οι θεατές που κλαίνε σε ταινίες έχουν ακόμα και προσωπικά βιώματα από τις στιγμές που βλέπουν ή γνωρίζουν πως αν γίνει κάτι τέτοιο σε εκείνους θα τους είναι δύσκολο να αντιδράσουν.
Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός πως δεν χρειάζεται κάποιος να πιέζει τον εαυτό του να μην κλάψει, αλλά αντίθετα αυτό κάνει πολύ καλό μάλιστα, όταν αφήνει δηλαδή τα συναισθήματα που τον διακατέχουν και ενώ οι περισσότεροι δεν το κάνουν από ντροπή, στην ουσία πρέπει να γίνεται το αντίθετο.
Αναμφίβολα πάντως οι ταινίες πολλές φορές έχουν τόσο μεγάλη δυναμική που μπορούν να κάνουν τους θεατές να συγκινηθούν και αυτό είναι αναμφίβολα ένα από τα πολλά θετικά τους, ακόμα και σήμερα.
Επίσης σύμφωνα με μελέτη του επιστήμονα Paul J. Zak από το Claremont Graduate University επιεβαιώθηκε πως όποιοι κλαίνε σε ταινίες είναι πιο δυνατοί και μπορούν να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τις προκλήσεις, καθώς ξέρουν να χειρίζονται τα συναισθήματα τους.
Συγκεκριμένα σύμφωνα με την μελέτη όσοι κλαίνε στις ταινίες διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους, είναι γενναίοι με τις “αμήχανες” καταστάσεις και δεν κρύβονται, μπορούν να εκτιμήσουν περισσότερο τις τέχνες, ενώ τέλος είναι και πιο δυνατοί.
Cineramen
