Ο Αρης έκανε μια τζάμπα ήττα στην Τρίπολη και χάρισε στον Αστέρα τρεις βαθμούς από δική του αφέλεια και κακή διαχείριση. Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος
Αν για τον οποιοδήποτε λόγο κάποιος είχε τη δυνατότητα να δει μόνο το πρώτο ημίχρονο του αγώνα του Αρη με τον Αστέρα θα έκλεινε την τηλεόραση με την πεποίθηση -μην πω βεβαιότητα- ότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης θα κέρδιζε και μάλιστα σχετικά εύκολα, βασιζόμενος σε αυτά που έβλεπε σε αυτό το διάστημα. Δηλαδή τι; Μια ομάδα, τον Αρη, στιβαρή, με συνοχή, με πίεση ψηλά που έπνιγε τον αντίπαλο και με αρκετές τελικές από τις οποίες έκανε μόνο τη μια γκολ ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να πάει στην ανάπαυλα με ένα πιο καθαρό σκορ και μια άλλη ομάδα, τον Αστέρα, ακίνδυνη, περιορισμένη στο δικό της αμυντικό μισό.
Έλα όμως που τα ματς δεν διαρκούν μόνο ένα ημίχρονο ιδίως όταν το σκορ είναι στο ρευστό 0-1. Και δυστυχώς ο Αρης σαν να μην… βγήκε από τα αποδυτήρια στην επανάληψη. Αγνώριστος. Άλλη ομάδα, μεταμορφωμένη. Κουρασμένη, δίχως κουράγια, νεύρο και ένταση, με παίκτες που έδειχναν όσο κυλούσαν τα λεπτά να παραδίδουν πνεύμα, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Όχι άδικα φυσικά όταν εδώ και ένα μήνα η ομάδα παίζει ματς κάθε τρεις μέρες. Πόσο να αντέξει δηλαδή ο 33χρονος Γκάμα που παίζει δίχως ανάσα από την αρχή της σεζόν, ο Σάσα που και κόβει και πατάει περιοχή τρέχοντα ασταμάτητα, ο Μπερτόλιο που προέρχεται από τραυματισμό, ο Ματέο που δεν μπορεί να βρει μια σταθερότητα στην απόδοσή του;
Εκεί έπιασε στον ύπνο τον Αρη ο Ράσταβατς. Βλέποντας την κόπωση βασικών παικτών του και τους διαθέσιμους χώρους, έριξε τρία φρέσκα πόδια, φόρτωσε την πλευρά του αδύναμου χθες κρίκου Ιωάννου και του Μπεναλουάν που γύρισε στην ενδεκάδα αγνώριστος και ο εξαφανισμένος για 55΄ λεπτά Αστέρας, έφερε τούμπα το ματς και έριξε στο καναβάτσο τον Αρη υποχρεώνοντάς τον σε μια ακόμη ήττα μέσα στο Γενάρη.
Συγκρίνοντάς την με τις άλλες που έκανε η ομάδα του Μάντζιου μοιάζει εκτός προγράμματος και για αυτό… ξενερώνει πιο πολύ. Μια καλύτερη ομάδα, πλήρωσε ένα κενό διάστημα και δεν κατάφερε να σώζει ούτε το βαθμό. Πλήρωσε την αφέλειά της, την κακή διαχείριση στο προβάδισμα του πρώτου ημιχρόνου και κάποια ατομικά λάθη, όπως στο γκολ καρμπόν που δέχεται πάλι από στατική φάση στο δεύτερο δοκάρι. Η ήττα είναι “κακή” όχι μόνο γιατί κρατάει τον Αρη κοντά στο γκρουπ των ομάδων που κυνηγούν την 2η θέση αλλά γιατί δημιουργεί ένα κλίμα εν όψει της ρεβάνς του κυπέλλου την προσεχή Πέμπτη. Δίνει θάρρος στους αρκάδες να πιστέψουν ότι ο Αρης δεν είναι άτρωτος και ότι το 2-0 ανατρέπεται.
Δεν φέρνει φυσικά και την καταστροφή γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η ίδια ομάδα έχει φτάσει στο σημείο να την υπολογίζουν και να την σέβονται όλοι γιατί πάνω από όλα είναι μια κανονική ομάδα που προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο. Που όπως όλοι έχει και μια κακή μέρα στη δουλειά. Για την ακρίβεια χθες1-2 κακές στιγμές. Αλλά αυτά παθαίνεις όταν σαδιστικά δεν τελειώνεις τα ματς στο καλό σου διάστημα. Όταν χθες, δεν έβαλες λίγο παραπάνω στη συνταγή την σκοπιμότητα ως αντίδοτο στα κουρασμένα πόδια και το θολωμένο αντίστοιχα μυαλό. Ο Αρης έκανε και με την Λαμία και τον Παναθηναικό κακές ήττες που φάνηκε να τον κλονίζουν. Αντέδρασε όμως και τις δυο φορές. Το ίδιο πρέπει να κάνει στα δυο ματς της εβδομάδας που ακολουθεί με Αστέρα και ΑΕΚ.
ΥΓ 1. Ορθώς οι Τζήλος και Ευάγγελου δεν βλέπουν πέναλτι σε βάρος του Παναθηναϊκού στους αγώνες του με Βόλο και Λαμία. Η μπάλα χτυπάει μεν ξεκάθαρα σε χέρι, αλλά όχι ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού. Χτυπάει δύο συνεχόμενες αγωνιστικές στο απλωμένο χέρι της “εξυγίανσης” που μετά από την “ευλογημένη” ήττα στην Τούμπα, έχει απλώσει χείρα βοήθειας στην αθηναϊκή ομάδα.
