Μετά τις επιτυχημένες ταινίες American Sniper και Sully, ο βετεράνος και βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός, Clint Eastwood, ενορχηστρώνει μία ακόμη αληθινή ιστορία και ανεβάζει τον πήχη πιο ψηλά, επιλέγοντας να σκηνοθετήσει τους πραγματικούς ήρωες ενός συγκλονιστικού περιστατικού που αναμεταδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το σενάριο της Dorothy Blyskal διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το βιβλίο «The 15:17 to Paris: The True Story of a Terrorist, a Train, and ThreeAmerican Heroes» των Anthony Sadler, Alek Skarlatos, Spencer Stone και Jeffrey E. Stern, που ξετυλίγει τα γεγονότα όπως προηγήθηκαν και διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης στο τρένο Thalys #9364 στις 21 Αυγούστου του 2015 με προορισμό το Παρίσι.
Πλάι στους αληθινούς ήρωες των γεγονότων, τον σπουδαστή κολλεγίου Anthony Sadler, τον Alek Skarlatos της Εθνοφρουράς του Όρεγκον και τον αεροπόρο της πολεμικής αεροπορίας Spencer Stone, που υποδύονται τους εαυτούς τους, εμφανίζονται οι Judy Greer («Ο πλανήτης των πιθήκων: Η σύγκρουση»), Jenna Fisher(«The Office»), Thomas Lennon («Transformers 4: Εποχή αφανισμού») και ο Tony Hale(«Veep»).
Υπόθεση: Στις 21 Αυγούστου του 2015, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε καθηλωμένος την είδηση ότι μια τρομοκρατική επίθεση στο τραίνο Thalys #9364 με προορισμό το Παρίσι είχε αποτραπεί χάρη σε τρεις θαρραλέους νεαρούς Αμερικάνους που ταξίδευαν στην Ευρώπη. Όλη η πορεία της κοινής τους ζωής, από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, και πολλά απίθανα περιστατικά τους οδήγησαν σ’ αυτή τη στιγμή ηρωισμού. Μέσα από αυτή την τρομαχτική δοκιμασία, η φιλία τους αποδείχτηκε το μεγαλύτερο όπλο, που τους επέτρεψε να σώσουν τις ζωές παραπάνω από 500 ανθρώπων.
Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ
«Δεν ήταν συνειδητή επιλογή να αφηγούμαι ηρωικές ιστορίες ή να κάνω ταινίες για αφανείς ήρωες» λέει ο βετεράνος σκηνοθέτης και παραγωγός Clint Eastwood, που στις προηγούμενες δύο ταινίες του, «Ελεύθερος Σκοπευτής» και «Sully», επικεντρώθηκε στον αγώνα εξαιρετικών ανδρών. «Απλώς ασχολούμαι με τις ιστορίες που εμφανίζονται και με ενδιαφέρουν. Μερικές είναι εξαιρετικές και έχουν ωφελήσει την κοινωνία, οπότε είναι καλό να διηγείται κανείς τέτοιες ιστορίες».
Στη νέα ταινία του δημιουργού, ο Spencer Stone αναρωτιέται μέρες πριν το συμβάν αν υπάρχει κάτι που μας σπρώχνει προς έναν σπουδαίο σκοπό. Εκείνη τη στιγμή, ο Stone δεν θα μπορούσε να γνωρίζει τι θα επακολουθούσε ή τι θα χρειαζόταν να κάνει με τους φίλους του, τον Anthony Sadler και τονAlek Skarlatos, για να σώσουν εκατοντάδες ζωές. Εκείνη τη μέρα ήταν τρεις ανέμελοι νέοι συνεπαρμένοι από την ομορφιά μιας ξένης χώρας. Ο Stone και ο Sadler είχαν φύγει από το ιστορικό Βερολίνο για να συναντήσουν τον Skarlatos στο Άμστερνταμ, όπου θα έπαιρναν το τρένο των 15:17 με προορισμό το Παρίσι. Τα γεγονότα που ακολούθησαν και σόκαραν όλον τον πλανήτη, μετέτρεψαν αυτούς τους νεαρούς άντρες σε ήρωες που τιμήθηκαν με το μετάλλιο της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής και έγραψαν την στορία τους.
Ο Clint Eastwood ανακάλυψε την περίπτωση τους όταν τους απονεμήθηκε το βραβείο γενναιότητας το 2016. Μίλησε μαζί τους και αποφάσισε να διαβάσει το βιβλίο τους, όταν θα το ολοκλήρωναν.
Ο δημιουργός άλλωστε επιδιώκει τις προκλήσεις και αυτή η ιστορία του ταίριαζε. «Αυτοί οι τρεις νεαροί στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και οι προσπάθειες τους είχαν μεγάλη επίδραση στους συνανθρώπους τους. Όταν ψάχναμε ηθοποιούς, είδαμε πολλούς καλούς επαγγελματίες, αλλά κοίταζα τους τύπους αυτούς και έλεγα γιατί να μην κάνουμε κάτι αναπάντεχο; Τελικά, μια μέρα τους ρώτησα αν μπορούν να παίξουν τους εαυτούς τους».
«Απλώς και μόνο ότι η ιστορία μας θα γινόταν ταινία ήταν απίστευτο» σχολιάζει ο Scarlatos. «Κι επιπλέον, ο Clint Eastwood ήταν ο αγαπημένος μας σκηνοθέτης. Ήταν καταπληκτικό που τον είχαμε να σκηνοθετεί».
Ο Stone θυμάται την πρώτη σοβαρή συζήτηση που είχε με τον σκηνοθέτη της ταινίας. «Ήμουν πολύ νευρικός και σκεφτόμουν ότι θα μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Clint Eastwood. Μετά μου είπε ότι του άρεσε η ιστορία και όλα κύλησαν από εκεί και πέρα. Αλλά ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα υποδυθούμε τους εαυτούς μας, ήταν εντελώς ξαφνικό όταν το ανέφερε».
Το γεγονός ότι σκηνοθετούσε ο Estwood ήταν αποφασιστικό για να αναλάβουν τους ρόλους. «Το σκεφτήκαμε μια δυο μέρες, αλλά ξέραμε ότι θα δεχόμασταν. Ο κος Eastwood μας έδωσε την αυτοπεποίθηση για να το κάνουμε. Είναι ένας θρυλικός σκηνοθέτης και ηθοποιός ο ίδιος» παραδέχεται ο Sadler.
Η Dorothy Blyskal που διασκεύασε το βιβλίο για τη μεγάλη οθόνη, ήταν συνεπαρμένη από τον τρόπο που μεγάλωσαν οι χαρακτήρες. Ο Stone και ο Scarlatos είχαν μεγαλώσει μαζί. Ο Sadler έγινε φίλος τους στην εφηβεία. Κανείς τους δεν είχε μεγαλώσει με ηρωικές επιδιώξεις ή μεγάλες προσδοκίες. «Αυτό που με τράβηξε στην ιστορία τους ήταν η πίστη, οι σχέσεις με τις μητέρες τους και πώς ανέθρεψαν αυτούς τους άνδρες που θριάμβευσαν, αυτούς τους ήρωες που επηρέασαν πολλές ζωές».
Για να ενισχυθεί η αληθοφάνεια, εκτός από τους αληθινούς πρωταγωνιστές, ο Eastwood και η ομάδα του γύρισαν την ταινία σε όσες περισσότερες πραγματικές τοποθεσίες γινόταν, ακόμα και σε ένα πανομοιότυπο τρένο.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ
Ήταν όλοι λίγο πάνω από 20 χρονών πριν το περιστατικό, ο Stone ήταν στην πολεμική αεροπορία, ο Scarlatos ήταν στην Εθνοφρουρά του Όρεγκον και ο Sadler σπούδαζε στο κολλέγιο. Ο Sadler είχε γνωρίσει τον Stone και τον Scarlatos, που ήταν ήδη φίλοι από την παιδική τους ηλικία, στο γυμνάσιο. «Κλικάραμε με τον Antonhy» λέει ο Stone. «Του αρέσει να περνάει καλά, είναι κοινωνικός αλλά και σπιτόγατος. Ο Alec είναι εξωστρεφής επίσης, αλλά και άγαρμπος και αστείος. Συνδεθήκαμε όταν ήμασταν μικροί μέσα από τον αθλητισμό, μέσα από το μπάσκετ. Ήμασταν συνηθισμένοι, καθόλου ιδιαίτεροι».
Για τον παιδικό του φίλο ο Scarlatos λέει: «Ο Spencer είναι κάπως σαν τον Antonhy κι εμένα. Το σενάριο δείχνει ωραία την κοινή μας παιδική ηλικία, πώς γνωριστήκαμε, πόσο ωραία περάσαμε».
Η ταινία παρουσιάζει σκηνές που οι φίλοι παίζουν στο δάσος πίσω από τα σπίτια τους και έτσι χτίζει το πρώιμο ενδιαφέρον τους για τον στρατό. Άλλωστε, ο Stone είχε κάνει ζίου ζίτσου και ο Scarlatos είχε γνώση χειρισμού όπλων, δύο χαρακτηριστικά που ήταν κρίσιμα για την ευτυχή κατάληξη εκείνης της μέρας.
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ
Ο Eastwood είναι γνωστός για την αυστηρή αλλά και την ίδια στιγμή χαλαρή προσέγγιση στο γύρισμα κι έτσι δημιούργησε ένα ιδανικό περιβάλλον για τους τρεις νεοφερμένους. «Νομίζω ότι το πιο δύσκολο για έναν επαγγελματία ηθοποιό είναι να παίζει τον εαυτό του» παραδέχεται ο σκηνοθέτης. «Είναι πιο εύκολο να κρύβεσαι πίσω από έναν χαρακτήρα παρά να βγάζεις τον πραγματικό εαυτό σου στο κόσμο. Αλλά όσο περισσότερο χρόνο περνούσα με τους φίλους αυτούς, καταλάβαινα ότι είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας. Ένιωσα ότι μπορούν να το κάνουν».
«Έχω χρησιμοποιήσει ξανά ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί σε μικρούς ρόλους» συνεχίζει. «Αλλά δεν παίζουν ακριβώς τον εαυτό τους. Όμως σε αυτή την περίπτωση, μας έδειχναν πώς συνέβη το περιστατικό για να είμαστε όσο γίνεται πιο ακριβείς και κατάλαβα ότι έπρεπε να δώσουμε μια ευκαιρία στους αληθινούς παρευρισκόμενους. Ήθελα να είναι ο εαυτός τους, κανένας άλλος και ένιωσα ότι μπορούν να το κάνουν».
Ο Stone θυμάται ότι στην κρίσιμη σκηνή στο τρένο ένιωσε ότι ζούσε ένα φλασμπακ, γιατί όλα ήταν ίδια. Ο ίδιος άνθρωπος, τα ίδια ρούχα, η ίδια ποσότητα αίματος, παρ’ όλο που δεν ήταν αληθινό.
Εκτός από το εξαιρετικά ακριβές αντίγραφο του πραγματικού σκηνικού ο Eastwood φρόντισε να υπάρχει χαλαρή ατμόσφαιρα. Γνωστός για τον ήρεμο τρόπο που ξεκινά το γύρισμα, ο σκηνοθέτης άφηνε τις κάμερες να γράφουν ενώ οι νεοφερμένοι συζητούσαν μεταξύ τους. «Αρχίζαμε να γράφουμε και τους έλεγα απλώς να μπουν στον διάλογο ή στη δράση της σκηνής, και τους έπιανα επ’ αυτοφώρω για να συνεχίσουμε από εκεί και πέρα. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι ένας αυτοσχεδιασμός, αλλά έπαιζαν τους εαυτούς τους, οπότε δεν είχαν ένταση».
ΟΙ ΜΗΤΡΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ
Ενώ οι τρεις άντρες υποδύονταν τους εαυτούς τους, ήταν περιτριγυρισμένοι από καθιερωμένους ηθοποιούς, ανάμεσα τους η Judy Greer, που υποδύεται τη μαμά του Spencer και η Jenna Fisher που υποδύεται τη μαμά του Alec. Οι δύο ηθοποιοί ήταν φίλες από τα 19 τους χρόνια, αλλά ήταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκαν, καθώς και η πρώτη φορά που δούλεψαν με τον Eastwood.
Η Greer παραδέχεται ότι ο λόγος που ήθελε να συμμετέχει στην ταινία ήταν ο Clint Eastwood. «Τον θαυμάζω πολύ και ήθελα πάντα να συνεργαστώ μαζί του, οπότε αυτό ήταν ένας μεγάλος παράγοντας. Επίσης, είναι γρήγορος. Ξέρει τι θέλει. Είναι πολύ αποφασιστικός».
Η Fisher συμφωνεί και επαυξάνει: «Ο Clint Eastwood είναι πολύ αστείος. Έχει φοβερό χιούμορ, που μου έκανε εντύπωσε γιατί δεν το περίμενα. Καλλιεργεί μια ατμόσφαιρα στο γύρισμα που είναι πολύ ανάλαφρη, ενώ την ίδια στιγμή παίρνει τη δουλειά στα σοβαρά».
Η Greer και η Fisher εντυπωσιάστηκαν από τον χαρακτήρα των τριών πρωταγωνιστών. «Ο Spencer είναι ο τύπος που σε καλύπτει και όχι μόνο εξαιτίας αυτού που έκανε στο τρένο. Είναι καλός άνθρωπος, γλυκός και στον χρόνο που πέρασα μαζί του μου απαντούσε πάντα με ειλικρίνεια, χιούμορ και ταπεινότητα. Νομίζω ότι έδωσαν αυθεντικότητα στους ρόλους τους γιατί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς ένιωσαν εκείνη τη στιγμή, τι σκεφτόντουσαν και πώς αντέδρασαν» επισημαίνει η Greer.
«Η Judy και η Jenna μου θύμισαν πολύ τη μητέρα μου και τη μητέρα του Alec, ήταν ο τέλειος συνδυασμός για να τις υποδυθούν» λέει ο Stone.
Ο Scarlatos προσθέτει: «Πήγα για φαγητό με την Jenna τη νύχτα πριν γυρίσουμε τη σκηνή στο αεροδρόμιο, για να τη γνωρίσω καλύτερα και μιλούσαμε συνεχόμενα για δύο ώρες. Ήταν τόσο καλή, φοβερή στη συζήτηση και καλός άνθρωπος. Μου άρεσε το «The Office» και έχω δει όλα τα επεισόδια, και τολμώ να πω ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Είναι ένας καλός, υπέροχος άνθρωπος και παίζει τη μαμά μου, που είναι επίσης ένας καλός, υπέροχος άνθρωπος».
Η Fisher λέει ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. «Ο Alec είναι ένας Αμερικανός ήρωας και με συνεπήρε. Δεν έχω γνωρίσει ξανά κάποιον που έχει κάνει κάτι τόσο σημαντικό, κάτι τόσο ηρωικό. Δεν ήθελα να κάνω προσωπικές ερωτήσεις, αλλά ήθελα να ξέρω τα πάντα!».
«Φυσικά και θυμάμαι το περιστατικό, τις ειδήσεις για τους τρεις Αμερικάνους που ταξίδευαν στην Ευρώπη και εμπόδισαν ένα τρομοκρατικό χτύπημα» συνεχίζει η ηθοποιός. «Οπότε όταν άκουσα ότι θα γίνει ταινία, είχα ενδιαφερθεί. Όταν διάβασα το σενάριο, παρ’ όλο που ήξερα την έκβαση, βρήκα την ιστορία πολύ συγκινητική και αγωνιώδη και μου έκαναν εντύπωση όλες οι συμπτώσεις και οι ευτυχείς συγκυρίες που προέκυψαν εκείνη την ημέρα».
Ο ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΥΧΗ
Ευτυχείς συγκυρίες πράγματι. Στην πραγματικότητα, είχε περάσει καιρός από τότε που οι τρεις φίλοι βρέθηκαν όλοι μαζί. Ο Scarlatos ήταν στο στρατό, με βάση το Όρεγκον αλλά αποσπασμένος στο Αφγανιστάν, ο Stone ήταν στον στρατό, αλλά στο Τέξας, και ο Sadler ήταν στο κολλέγιο. Το ταξίδι στην Ευρώπη είχε σκοπό να τους ξαναφέρει κοντά και τα σχέδια άλλαζαν τελευταία στιγμή, συμπεριλαμβανομένου και του ταξιδιού στο Παρίσι, που παρ’ ολίγο να μη συμβεί.
Οι τρεις φίλοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ήταν η καλή τύχη, περισσότερο από τον ηρωισμό που τους έσωσε. «Όπως το βλέπω εγώ» εξηγεί ο Stone, «είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι και την αρπάξαμε. Είδα τον τρομοκράτη και τους ανθρώπους γύρω του σε σοκ. Ευτυχώς, ήμασταν σε θέση να αντιδράσουμε. Και προφανώς ο Θεός μας φύλαγε».
«Όλα όσα μας οδήγησαν μέχρι την επίθεση, όπως οι δεξιότητες που πήραμε από τον στρατό, τα χόμπι μας ως απλοί πολίτες, προστέθηκαν στο πόσο τυχεροί ήμασταν. Το όπλο κόλλησε, ο Spencer επιβίωσε από τη μαχαιριά, σώζοντας τη ζωή του Mark» επισημαίνει ο Scarlatos. «Συνέβησαν πολλές παράξενες συμπτώσεις εκείνη την ημέρα».
«Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους για να είμαστε σε εκείνο το τρένο… αυτό είναι θεϊκή παρέμβαση, είναι μοίρα» λέει ο Sadler. «Είναι η σύνοψη όλης μας της ζωής μέχρι τότε, το ότι βρεθήκαμε εμείς οι τρεις συνηθισμένοι άνθρωποι σε μια απρόσμενη κατάσταση, αλλά ήταν σαν να έπρεπε να είμαστε εκεί».
Είτε πρόκειται για φύλακα άγγελο είτε για τύχη ή κάτι ενδιάμεσα, ο Eastwood λέει: «Ό,τι κι αν πιστεύεις, όπως και να ερμηνεύεις τα γεγονότα στη ζωή, αυτοί οι τύποι ήταν προορισμένοι να το κάνουν αυτό και να επιβιώσουν».
Στις 24 Αυγούστου του 2015, ο Stone, ο Scarlatos και ο Norman τιμήθηκαν με το μετάλλιο της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής για τις πράξεις τους από τον τότε Πρωθυπουργό της Γαλλίας, François Hollande. Και ενώ γυρίστηκε η απονομή εκείνη τη μέρα, επειδή οι γωνίες λήψης ήταν περιορισμένες, η τελετή αναπαραστάθηκε εξ ολοκλήρου στο Μέγαρο των Ηλυσίων, για τις ανάγκες της ταινίας.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ
Ενώ η ταινία αναφέρεται σε μία ηρωική στιγμή στην πρόσφατη ιστορία, ο Eastwood ένιωσε ότι κάνοντας την ταινία και διηγούμενος την ιστορία αυτών των ηρώων, είχε την ευκαιρία να εξερευνήσει κάτι ακόμα. «Ήταν μια αξιοθαύμαστη πράξη και συνέβη σε μια στιγμή που αναρωτιόμασταν πώς μπορούμε να αντιδρούμε στις δυσκολίες» λέει ο δημιουργός. «Αυτό που έκαναν τα παιδιά ήταν να δείξουν ότι ο απλός άνθρωπος μπορεί όχι μόνο να έχει φοβερά ένστικτα, αλλά και να λειτουργεί με βάση αυτά. Σίγουρα ήταν έτοιμοι γιατί είχαν στρατιωτική και ιατρική εκπαίδευση, αλλά δεν ήταν στο πεδίο της μάχης και δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτό το περιστατικό. Είδαν απλώς κάτι να συμβαίνει και συνεργάστηκαν για να σώσουν οι τρεις τους πολλές ζωές. Αν μπορούν αυτοί, μπορούμε κι εμείς».
Η νεα ταινία του Clint Eastwood, The 15:17 to Paris, κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 22 Φεβρουαρίου από την Tanweer.
