Τα κύρια συστατικά του κινηματογράφου, ο οποίος αποτελεί ένα οπτικοακουστικό θέαμα, είναι: ο λόγος, η εικόνα και ο ήχος/μουσική. Αυτά τα συστατικά αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν το κατάλληλο κινηματογραφικό περιβάλλον.
Επομένως, η κινηματογραφική μουσική δεν μπορεί να απομονωθεί από το περιβάλλον αυτό και να αντιμετωπιστεί σα να προορίζεται για ακρόαση. Υπάρχουν βέβαια και μουσικά έργα που χρησιμοποιήθηκαν ως σάουντρακ (soundtrack: μουσική επένδυση μιας ταινίας).
Υπάρχουν όμως και σάουντρακ ειδικά συντεθειμένα για ένα κινηματογραφικό έργο, που μπορούν αυτούσια να είναι υλικό ακρόασης. Επομένως, η μουσική για τον κινηματογράφο λειτουργεί ως αναπόσπαστο στοιχείο μιας ταινίας, χωρίς όμως να αποκλείεται η πιθανότητα να λειτουργεί και αυτόνομα.
Παρατηρώντας τη μουσική που χρησιμοποιείται στον κινηματογράφο καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι συγκεκριμένα είδη μουσικής συνδέονται με συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις, συναισθήματα, χαρακτήρες ηρώων αλλά και κατηγορίες ταινιών (π.χ. γουέστερν, θρίλερ κ.ά.). Η μουσική μπορεί να μεταφέρει μηνύματα, σχολιάζοντας ή επεξηγώντας τη δράση, ή ακόμη και να αποκαλύψει κρυφές πτυχές, που δεν εκφράζονται στο διάλογο.
Τι κάνει όμως ένα σάουντρακ να είναι ξεχωριστό; Πως μπορεί να μεταμορφώσει μια απλή σκηνή, ώστε να σου μείνει αξέχαστη;
Σε αυτά τα ερωτήματα (και πολλά άλλα), έρχεται να δώσει απαντήσεις το ντοκιμαντέρ του Matt Schrader, το οποίο μας μεταφέρει στα “άδυτα” των στούντιο ηχογραφήσεων, με σκοπό να αποδώσει έναν “φόρο τιμής” στους συνθέτες, γνωστών, μουσικών θεμάτων. Θέματα τα οποία, με τον έναν η άλλο τρόπο έπαιξαν το δικό τους ρόλο στήν αναγνωρισιμότητα (ακόμα και την επιτυχία), της εκάστοτε ταινίας… η ακόμα και μιάς συγκεκριμένης σκηνής.
Υπάρχει κάποιος που να μην ανατριχιάζει με το μουσικό θέμα του Star Wars (και ακόμα καλύτερα του Darth Vader), η με την μουσική υπόκρουση του Rocky Balboa, όταν αυτός “ματώνει” στα ρίνγκ;
Μεγάλοι και καταξιωμένοι συνθέτες, όπως οι Hans Zimmer, Quincy Jones, Howard Shore και πολλοί άλλοι παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας και παρέα με γνωστούς σκηνοθέτες, μιλάνε για τις προκλήσεις τούς, τα μυστικά των δημιουργιών τους, αλλά και για δουλειές “ανταγωνιστών”.
Το μουσικό ταξίδι του Schrader επιχειρεί και μια αναδρομή στην ιστορία του είδους, με τούς “προβολείς” να πέφτουν στον John Williams, ο οποίος με τη σύνεργασία του με τον Spielberg (Jaws, E.T.) και έπειτα στα Star Wars του George Lucas, δείχνει πως επηρέασε μέσα στα χρόνια άλλους δημιουργούς.
Όμως… παρότι πέρνεις (και ακούς φυσικά) μια πολύ καλή ιδέα απο τα πιο αναγνωρίσιμα soundtrack των τελευταίων 50 χρόνων, τα 93 λεπτά της ταινίας μοιάζουν πολύ λίγα για να καλύψουν ενα τέτοιο θέμα, με αξιόλογους συνθέτες, όπως για παράδειγμα, ο Danny Elfman, ακόμα και ο (μεγάλη συμπάθεια μου) Alexandre Desplat, οι οποίοι εμφανίζονται μόνο για λίγα λεπτά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει τίποτε άλλο απο μια επιδερμική παρουσίαση, έχοντας την αίσθηση οτι παρακολουθείς πιλότο τηλεοπτικής (μακάρι) σειράς.
Το SCORE: A film music documentary, άνοιξε τον δρόμο για κάτι πολύ όμορφο και εμείς παρακαλάμε για την σύνεχειά του… Netflix, μας ακούς;;
