Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου σε τηλεοπτική της συνέντευξη μίλησε για τη ζωή της, την απόφασή της να μην κάνει οικογένεια, αλλά και την απώλεια που βίωσε και τη στιγμάτισε. Επιπλέον, όπως τόνισε η ίδια η ηθοποιός, πάντα της έλεγαν ότι είναι ωραία αλλά εκείνη δεν το ένιωσε ποτέ.
«Ηλικιακά ήρθε η ώρα να παίξω άλλα πράγματα, δεν μπορώ να κάνω τη μοιραία γυναίκα»
Αρχικά, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου μιλώντας στην κάμερα της εκπομπή του Mega, «Ελένη», την Τρίτη (18/1), μετά την περιπέτεια της με τη νόσο Covid-19, είπε: «Ηλικιακά ήρθε η ώρα να παίξω άλλα πράγματα, δεν μπορώ να κάνω τη μοιραία γυναίκα».
«Στο κομμάτι της δουλειάς μου είμαι δυναμική, αλλά έχω ένα ρομαντικό κομμάτι μέσα μου που περίμενε πάντα τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο»
Στη συνέχεια, η ταλαντούχα ηθοποιός αποκάλυψε πως το πραγματικό της επίθετο είναι «Παπαδοπούλου», ενώ αναφέρθηκε στη ρομαντική πτυχή του εαυτού της. Συγκεκριμένα, η ηθοποιός σημείωσε: «Στο κομμάτι της δουλειάς μου είμαι δυναμική, αλλά έχω ένα ρομαντικό κομμάτι μέσα μου που περίμενε πάντα τον πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο. Όταν έκανα δύο γάμους, τους συζύγους μου τους έβλεπα ως πρίγκιπες. Διατηρούμε και σήμερα καλή σχέση».
«Η δημιουργία μιας οικογένεια φάνταζε μεγάλη ευθύνη»
Παράλληλα, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου τόνισε πως δεν γνωρίζει εάν όλες είναι φτιαγμένες για να κάνουν οικογένεια και εξήγησε πως η δημιουργία μίας οικογένειας φάνταζε για εκείνη μεγάλη ευθύνη.
«Για μένα δεν έχει πεθάνει, γιατί πεθαίνουν όσοι τους ξεχνάνε»
Επίσης, αναφέρθηκε και για μια απώλεια που την στιγμάτισε. Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια της καραντίνας η ηθοποιός βίωσε μία μεγάλη απώλεια, αυτή του πατέρα της ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή. Για αυτό το ζήτημα, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου δήλωσε: «Η απώλεια του πατέρα μου ήταν σημαντική αλλαγή στη ζωή μου. Είναι ο πόνος που πρέπει να τον ζήσεις… Για μένα δεν έχει πεθάνει, γιατί πεθαίνουν όσοι τους ξεχνάνε».
«Όταν έφευγα από το σπίτι διαλυόμουν»
Και συμπλήρωσε: «Ο μπαμπάς μου τα τελευταία χρόνια έπασχε από άνοια και ήταν πολύ δύσκολη κατάσταση, γιατί δεν τον είχα μάθει έτσι. Πήγαινα, καθόμουν δίπλα του, περνούσα κάποιες ώρες μαζί του κι όταν έφευγα από το σπίτι διαλυόμουν».
