Πέρασαν 4 χρόνια -και δε κατάλαβα πώς- από τότε που σας έγραφα την εμπειρία μου με το Watch Dogs 2, η οποία δεν ήταν η αναμενόμενη σχεδόν σε όλο του το φάσμα, παρά το ότι το hype ήταν κατά πολύ μειωμένο, μετά το υπέρμετρο hype του πρώτου Watch Dogs. Η DedSec όμως δεν σταμάτησε τη δράση της, τουλάχιστον στην Μ. Βρετανία και επέστρεψε δριμύτερη. Βλέπετε, για να πετύχεις κάποιες φορές τον σκοπό σου περνάς από αυτό που λέμε «trial &error». Θα δοκιμάσεις, θα εκτελέσεις, θα αποτύχεις, θα πέσεις θα σηκωθείς και ξανά από την αρχή. Αυτή είναι μια αρχή που ισχύει παντού και πόσο μάλλον όταν ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Η Ubisoft,, λοιπόν χρειάστηκε δύο AAA blockbuster τίτλους για να αντιληφθεί στο 100% τι θέλει να κάνει με αυτό το franchise. Το Watch Dogs Legion είναι η δήλωση της ομάδας ανάπτυξης πώς «βρήκα τα πατήματά μου αυτό είμαι, αποδεχτείτε με».
Και παρά το ότι ήμουν δύσπιστος -δύο τίτλοι προηγήθηκαν το καλάθι ήταν μικρό αναμενόμενα- μπόρεσε να μου δώσει να καταλάβω τις προθέσεις του αλλά και να βελτιώσει όλους τους τομείς του -είτε λίγο είτε περισσότερο- σαν παιχνίδι. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο σκοπός του sequel; Θα μου πείτε μα ξεπέρασε κάτι που ήταν μέτριο. Άδικο δεν έχετε, όμως το έκανε με ευχάριστο τρόπο; Εκεί είναι που με κέρδισε στο σύνολο η εμπειρία του και θα σας πω αναλυτικά τους λόγους.
Καταρχάς φεύγουμε από τη ψευτοχιπστερίστικη πόλη του Σαν Φρανσίσκο και το cringefest που επικρατούσε εκεί. Πλεόν η δράση μετακομίζει στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο του άμεσου μέλλοντος, λίγα χρόνια πιο μπροστά από το..δικό μάς timeline. Αυτή η επιλογή και μόνο φέρνει έναν άλλον, φρέσκο, ευρωπαϊκό αέρα στο παιχνίδι. Είναι εκείνη η αίσθηση του «μισό λεπτό, έχω περπατήσει εκεί» που με έκανε να νιώθω σε ένα γνώριμο περιβάλλον, παρά το ότι ήταν ψηφιακό. Ένιωσα αυτήν την πιστή αναπαράσταση των τοποθεσιών της Ιταλίας που έκαναν τα αξεπέραστα Assassin’s Creed II και Brotherhood με τη Ρώμη και τη Φλωρεντία.
Το Albionοκρατούμενο Λονδίνο είναι η απόδειξη ότι η Ubisoft ξέρει να αναπαριστά ευρωπαϊκές πόλεις, όπως η Rockstar τις ΗΠΑ και το Legion είναι η σφραγίδα του. Από τις γνώριμες “Underground” πινακίδες του μετρό, στα παλιά βικτωριανά κτίρια, τα αλήτικα δρομάκια του Camden, την πλατεία Trafalgar, το Soho ακόμη και τον εμβληματικό Πύργο. Μπορεί να τους δόθηκε μια φουτουριστική πινελιά και να μην είναι 1:1 αναπαράσταση της πόλης και να λείπουν κάτι προάστια -αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς στο hardware- ή κάποια γνωστά γήπεδα από εμβληματικούς δρόμους πιθανότατα λόγω δικαιωμάτων (; ), αλλά αν έχεις περπατήσει το Λονδίνο νιώθεις αυτό το αίσθημα του γνώριμου μέρους. Εκεί που θα το ήθελα πιο Rockstar το σκηνικό και εκεί φαίνεται το αντικειμενικά ελίτ επίπεδο της εταιρίας αυτής, είναι στη ζωντάνια της πόλης.
Για να μη παρεξηγηθώ, τα καταφέρνει εξαιρετικά για παιχνίδι της Ubisoft να μην πατάει copy-paste σε NPCs και σκηνικά και νιώθεις τη βαβούρα της μεγαλούπολης του Λονδίνου, όμως όχι σε βαθμό που λες ότι άγγιξε τέτοια επίπεδα. Ίσως αυτό να είναι προνόμιο και μεγάλο ταλέντο της Rockstar μόνο τελικά. Εκτιμώ όμως ότι προσπάθησε και σε αυτό το κομμάτι. Είναι κάπως τρομακτικό να βλέπεις σε ένα βιντεοπαιχνίδι την αστυνομική βία που επικρατεί στις ΗΠΑ και γενικότερα σαν φαινόμενα της σύγχρονης κοινωνίας. Ακόμη πιο τρομακτικό είναι γνωρίζοντας πόσο προφητικό ήταν το Watch Dogs 2 για την κυριαρχία των social media στις μέρες μας, το Legion να προοικονομεί απολυταρχικά καθεστώτα και ακραία κρατική εποπτεία στο όνομα της ελευθερίας και της ασφάλειας. Σας χτυπάει κανέναν καμπανάκι;
Έχοντας την τραυματική εμπειρία του χλιαρού storyline του Watch Dogs 2, η οποία πραγματικά ήταν ο ορισμός της βαρεμάρας, εδώ έχουμε μια άλλη προσέγγιση. Αντί να επικεντρώνεται σε έναν μεγάλο κακό σου πετάει τέσσερις αρχηγούς-bosses, όπου ο καθένας τους έχει τη δικιά του θεματολογία και storyline, τα οποία δένουν όμορφα στο φινάλε του τίτλου -χωρίς όμως να δίνει την έννοια ενός γκράν φινάλε που θα το ήθελα προσωπικά. Από τον υπόκοσμο και το εμπόριο οργάνων, θα μεταφερθείτε σε σκληρή sci-fi θεματολογία με άμεση επέκταση και στον δικό μας κόσμο, γεμάτη ηθικά διλήμματα για την χρήση της AI, την ενσωμάτωσή της με τους ανθρώπους, αλλά και σε ένα storyline με τεχνολογίες παρακολούθησης και καταστολής στο…όνομα της ελευθερίας από μια ιδιωτική μιλιταριστική εταιρία που πλέον ελέγχει το Λονδίνο.
Το πιο θαρραλέο θέμα που καταπιάνεται όμως το Watch Dogs Legion είναι αυτό της τρομοκρατίας και την εκμετάλλευσής της ως όργανο καταστολής πληθυσμών. Τα οργουελικά vibes, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι ισχυρότερα από ποτέ. Η τελευταία είναι η Albion που ανέφερα και η οποία έχει απλώσει τον ζυγό της σαν άλλο φασιστικό καθεστώς από άκρη σε άκρη του Λονδίνου. Ο κόσμος είναι απελπισμένος και η μόνη του ελπίδα η Dedsec για να τους δώσετε την ελπίδα της αντίστασης.
Μια αντίσταση όμως δεν χτίζεται από ένα άτομο και ούτε βασίζεται σε ένα πρόσωπο όπως έκαναν τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Η αντίσταση είναι μια ιδέα που αποτελείται από ένα σύνολο που την αποτελούν. Το μοναδικό, λοιπόν, gameplay χαρακτηριστικό του Legion όπου κάθε -χωρίς υπερβολή- NPC της πόλης μπορεί να γίνει σύμμαχός σας είναι όχι μόνο ένα εργαλείο αλλά στέκει και ιδεολογικά με αυτό που θέλει να παρουσιάσει το παιχνίδι. Θέλετε να στρατολογήσετε μια γιαγιά; Έναν εφοριακό; Έναν influencer; Έναν μάγειρα; Έναν παίκτη ριάλιτι; Μπορείτε!
Η ιστορία και τα storylines επομένως δεν ξετυλίγονται βασισμένα σε έναν μόνο χαρακτήρα αλλά μέσω αυτής της κολεκτίβας που είναι η Dedsec και θαρρώ πως εδώ αυτό το πείραμα της Ubisoft είναι σε γενικές γραμμές επιτυχημένο. Λίγο πιο σφιχτή η γραφή της πλοκής να ήταν και να μην τραβούσε αχρείαστα και θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Υπάρχουν όμως μερικοί παράγοντες που κάνουν το κυνήγι των operatives να θυμίζει…Pokemon. Και τι εννοώ, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του επάγγελμα ή ειδική ικανότητα. Για παράδειγμα μπορείτε να στρατολογήσετε έναν φρουρό της Albion και να διεισδύετε ανενόχλητοι ή γενικότερα αυτοί που έχουν επαγγέλματα με στολές σας δίνουν πρόσβαση σε μέρη που κανονικά απαγορεύεται. Επίσης, άλλοι χειρίζονται καλύτερα τα όπλα, είναι ικανότεροι στο stealth ή στο hacking εξ’αποστάσεως. Ανάλογα το παικτικό σας στιλ αποφασίζετε και τα μέλη της DedSec.
Το ύφος του hacking λουνα παρκ ισχύει και στο Legion, μόνο που τώρα, o τρόπος με τον οποίο διαμορφώνει το inventory αλλά και η στρατολόγηση των NPCs την αίσθηση του gameplay σε κάνει να νιώθεις άτρωτος….σχεδόν. Μπορεί ως παίκτης να έχεις στη διάθεσή σου δεκάδες gadgets σε σημείο που είναι σα να σε αφήνει να ενεργοποιείς cheats από το πρώτο λεπτό, όμως είσαι αρκετά τρωτός οπότε έτσι εξισορροπείται.
Ήταν πραγματικά απολαυστικό να μπαίνω στις αποστολές καβάλα σε ένα cargo drone που μόλις χάκαρα ή να περνάω ολόκληρες αποστολές αθόρυβα με το φιλαράκι μου το spiderbot ή να προκαλώ χάος με τα αντιτρομοκρατικά drones. Οι επιλογές προσέγγισης μπορεί να είναι εξευτελιστικά προφανείς, τόσο που έλεγα από μέσα μου «κάντε το κάπως πιο δύσκολο», όμως όλο αυτό το ύφος εν τέλει ενισχύει τον παράγοντα “fun to play”. Αυτός είναι ο σκοπός του από άκρη σε άκρη άλλωστε.
Και δεν παίζει ρόλο που ακόμη δεν έχει multiplayer χαρακτηριστικά. Το Λονδίνο σας δίνει τόσο μα τόσο περιεχόμενο, αποστολές, γωνίες και collectables να βρείτε που η singleplayer εμπειρία του και μόνο αξίζει. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα ενσωματωθεί το multiplayer όταν κυκλοφορήσει μέσω update τον Νοέμβριο, όμως βάσει αποτελέσματος θαρρώ πως καλύτερα που δεν είχε online notifications η όλη ιστορία.
