Με αφορμή τη συμμετοχή στη σειρά του Alpha, «Αυτή η νύχτα μένει» παραχώρησε συνέντευξη η Άννα Μάσχα στο περιοδικό «ΟΚ!» και τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ροδόπουλο.
Μέσα σε όλα, η σημαντική ηθοποιός του θεάτρου αποκάλυψε την αγάπη που έχει στις αλλαγές για τις ανάγκες ενός ρόλου αποκαλύπτοντας την πλέον… ακραία στην οποία προχώρησε στο παρελθόν.
- Μου έλεγαν για μια γνωστή Ελληνίδα ηθοποιοι που πήγαινε και κοιμόταν με το απαιτητικό μακιγιάζ από το γύρισμα για να μη βγει από την κατάσταση του ρόλου της.
Είναι αυτό που λέει ένας φίλος μου. «Αυτό το πετσί του ρόλου έχει φερμουάρ και μπαινοβγαίνει;». Παλιότερα δεν έβγαινα εύκολα, όχι ότι πήγαινα να κοιμηθώ με το μακιγιάζ ή την κόμμωση, αν και το έχω κάνει και αυτό.
Πολλές φορές δεν έχω ξεβαφτεί, όχι για να μη βγω από τον ρόλο, αλλά από τεμπελιά. Ήμουν πολύ στοχοπροσηλωμένη, με την έννοια ότι ήθελα να έχω συνέχεια σκέψεις πάνω σε αυτό, να βλέπω πράγματα, να ακούω μουσικές που έχουν σχέση με αυτό.
Έχω κάνει πολλές αλλαγές στην εξωτερική μου εμφάνιση λόγω ρόλου, ξεκινώντας από τα μαλλιά, οπότε αναγκαστικά τον κουβαλούσα. Θυμάμαι ότι έπαιζα τη Ροζάουρα στο «Ζωή είναι όνειρο» του Καλντερόν στο Αμόρε και είχα ξυρίσει το κεφάλι μου.
Ήταν δική μου επιλογή και τη δέχθηκε ο Θωμάς Μοσχόπουλος που σκηνοθετούσε. Για έναν ολόκληρο χειμώνα κυκλοφορούσα με ξυρισμένο κεφάλι στο δρόμο και με έναν σουγιά στην τσέπη.
Αυτή στο έργο είχε ντυθεί αγόρι, είχε πάρει κι ένα σπαθί και πήγαινε να εκδικηθεί την τιμή της μόνης της, δεν είχε ούτε πατέρα ούτε αδελφό ούτε τίποτα, οπότε το πήρε πάνω της. Σκέφτηκα λοιπόν, «τώρα αντίστοιχα πως θα μεταμφιεζόμουν σε αγόρι;».
Θα ξύριζα τα μαλλιά μου, θα φορούσα αντρικά, θα είχα τσαμπουκά και έναν σουγιά στην τσέπη μου. Ή όταν έκανα την καλόγρια Ισαβέλλα στο «Με το ίδιο μετρό» στο θέατρο Πόρτα, άκουγα μετά μανίας γρηγοριανό μέλος της καθολικής εκκλησίας, διάβαζα κάτι μιστικιστές ιδεολόγους του μεσαίωνα, όλο τέτοια. Αυτά δεν τα κάνω πια
