Ένας από τους καλύτερους first-person shooter τίτλους της τελευταίας πενταετίας είναι αδιαμφισβήτητα τα παιχνίδια της σειράς Borderlands, τα οποία δημιούργησαν τη δική τους θα έλεγα κατηγορία. Προσωπικά δεν τα θεωρώ μόνο δύο από τα πιο επιτυχημένα shooters των τελευταίων χρόνων, αλλά δύο από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει –βαριές κουβέντες, αλλά έτσι νιώθω! Όμως ισχύει το ίδιο και για το Borderlands: The Pre-Sequel; Η αρχική αντίδραση του κόσμου για την κυκλοφορία του θαρρώ πως ήταν αρνητική. Πολλοί εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τη χρονική τοποθέτηση του παιχνιδιού, του οποίου τα γεγονότα διαδραματίζονται μεταξύ των δύο πρώτων παιχνιδιών. Με τις κονσόλες νέας γενιάς να αρχίζουν να μπαίνουν δυναμικά στα σπίτια μας, οι περισσότεροι περίμεναν να δουν ένα “Borderlands 3” και όχι ένα prequel του sequel, με αποτέλεσμα να απογοητευτούν και να κρίνουν αυστηρά, πριν ακόμη καλά-καλά κυκλοφορήσει, την προσπάθεια της Gearbox. Όπως η ίδια δήλωσε, το νέο της παιχνίδι δημιουργήθηκε απλά για να απασχολήσει τους οπαδούς του τίτλου μέχρι να έρθει το πολυπόθητο Borderlands 3. Αυτό, αν και όχι ό,τι καλύτερο μπορεί να πει μια εταιρία, σίγουρα τιμά την ειλικρίνεια που διέπει τη σχέση της Gearbox με το κοινό. Το στούντιο, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ως προς το πώς θα πρέπει να αποδεχθούμε το The Pre-Sequel, οπότε και η δική μου κριτική θα γίνει από την εν λόγω οπτική γωνία.
Το εισαγωνικό βίντεο παρουσιάζει τους Vault Hunters από το πρώτο Borderlands να έχουν αιχμαλωτίσει την Athena -playable character του νέου παιχνιδιού- και να την ανακρίνουν. Η ιστορία του The Pre-Sequel εκτυλίσσεται μέσω της αφήγησης της Athena, περίπου όπως στο DLC του Borderlands 2 ονόματι «Tiny Tina’s Assault on Dragon Keep». Βέβαια, οι Vault Hunters και η αιχμάλωτή τους δεν μιλούν και πολύ, οπότε η αφήγηση δε γίνεται ενοχλητική. Αφού επιλέξετε έναν από τους τέσσερις διαθέσιμους χαρακτήρες (Athena the Gladiator, Wilhelm the Enforcer, Nisha the Lawbringer και Claptrap the Fragtrap) συναντάτε τον Handsome Jack ο οποίος βρίσκεται σε μία αρκετά δύσκολη θέση. Για κάποιον παράξενο λόγο σάς βοηθάει να ξεφύγετε από τη βάση που δέχεται επίθεση στέλνοντάς σας στο φεγγάρι του πλανήτη Pandora, με όνομα «Elpis». Η ιστορία καταπιάνεται κυρίως με το πώς ο Handsome Jack από ήρωας, μετατρέπεται σε έναν παρανοϊκό κακό.
Όταν πλέον φτάσετε στο Elpis αρχίζουν και αχνοφαίνονται οι διαφορές μεταξύ των τεσσάρων χαρακτήρων. Προσωπικά τους δοκίμασα όλους, αλλά ξεχώρισα την Νisha και τον Claptrap. Η Νisha έχει την ιδιότητα να σημαδεύει αυτόματα τους αντιπάλους αυξάνοντας και την πιθανότητα των critical hits. Ο Claptrap, από την πλευρά του, κάθε φορά που ενεργοποιείται η ιδιότητά του, κάνει πάντα κάτι διαφορετικό, αναλόγως την κατάσταση που θα βρισκόσαστε. Οι περισσότερες ειδικές δυνάμεις που αποκτά έχουν σχέση με τους Vault Hunters που έχουμε δει στα προηγούμενα παιχνίδια, όπως το τσεκούρι του Psycho ή το Gunzerker mode του Salvador. Επίσης έχει και άλλες ιδιότητες τις οποίες δεν έχουμε δει σε κανέναν Vault Hunter, πράγμα που σημαίνει ότι ίσως είναι hints για τις μελλοντικές ιδιότητες που θα έχουν οι επόμενοι Vault Hunters. Η Αthena πετάει την ασπίδα της όπως ο Captain America, ενώ ο Willhelm εμφανίζει δύο drones τα οποία πολεμούν στο πλάι του.
Μια βασική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των Vault Hunters και του Claptrap, εκτός των ικανοτήτων, είναι ότι ο τελευταίος δε χρειάζεται οξυγόνο για να αναπνεύσει. Μια νέα προσθήκη του παιχνιδιού είναι η μπάρα οξυγόνου την οποία την χρησιμοποιείτε για να αναπνεύσετε σε εξωτερικούς χώρους και έχει μια συγκεκριμένη χωρητικότητα που μετράει αντίστροφα κάθε δευτερόλεπτο που περνάτε σε σημεία που δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, οπότε θα πρέπει να έχετε πάντα κατά νου τα αποθέματα του πολύτιμου στοιχείου. Μέσω του οξυγόνου, όμως, μπορείτε να πραγματοποιήσετε και το boosted jump κατά το οποίο ανοίγετε κάτι σαν τουρμπίνες οξυγόνου και μπορείτε να αιωρείστε στον αέρα. Φυσικά και αυτή η συνεχείς αντίστροφη μέτρηση μοιάζει ενοχλητική αλλά οι δημιουργοί προνόησαν και έδωσαν τα packs οξυγόνου σε αφθονία μέσα στο παιχνίδι, οπότε το γέμισα της μπάρας, είναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Επιπροσθέτως στο έδαφος υπάρχουν πίδακες οξυγόνου πάνω στους οποίους μπορείτε να σταθείτε να κάνετε και γεμίσετε το απόθεμά σας.
Φεγγάρι χωρίς οξυγόνο συνεπάγεται και μηδενική σχεδόν βαρύτητα, πράγμα που σας επιτρέπει να πραγματοποιείτε τεράστια άλματα που σε συνδυασμό με το jetpack χαρίζουν μία όμορφη ελευθερία κινήσεων. Επίσης, αν κατά τη διάρκεια των αλμάτων, πιέσετε το πλήκτρο που είναι υπεύθυνο για το crouch, τότε δύναται να προσγειωθείτε στο έδαφος με και με δύναμη, κάτι που δίνει θα επιφέρει αποτελεσματικότερα χτυπήματα στους αντιπάλους. Το damage που κάνετε καθορίζεται από το Οz kit που έχετε, το οποίο εκτός από την αποτελεσματικότητα του προαναφερθέντος χτυπήματος, σας δίνει και άλλες ιδιότητες, όπως αυξημένο reload speed, μεγαλύτερο fire rate κ.α.
Ανανεωμένο και πλούσιο βρήκα για ακόμη μία φορά το οπλοστάσιο, το οποίο έχει γνωρίζει μερικές σημαντικές προσθήκες. Συγκεκριμένα η Gearbox πρόσθεσε τα Laser και τα Cryo Guns, τα οποία περιγράφουν τα δύο νέα elemental effects του τίτλου. Με το Laser μπορείτε να «ψήσετε» τους αντιπάλους σας, ενώ με το Cryo, το ακριβώς αντίθετο, να τους ψύξετε μέχρι θανάτου. Όπως συμβαίνει και στα προηγούμενα Borderlands, έτσι και εδώ το loot system είναι καλοδουλεμένο και, φυσικά, εθιστικό, με εκατοντάδες συνδυασμούς και μπόλικα σπάνια όπλα, που εντείνουν το στοιχείο της εξερεύνησης.
Το The Pre-Sequel εμφανίζει, επίσης, ποικιλία, τόσο στους «απλούς» αντιπάλους, όσο και στα bosses. Οι Lunatics (αντίστοιχοι Psychos) έρχονται σε ορδές, ενώ τα bosses είναι πολλά και ενδιαφέροντα κάνοντας το κάθε κεφάλαιο μοναδικό και αυξάνοντας ταυτόχρονα την πρόκληση. Υπάρχουν αρκετά νέα είδη αντιπάλων, με τους τίτλους όπως “Badass” ή “Ultra Badass” να επιστρέφουν και μάλιστα από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια. Γενικότερα, το Borderlands: The Pre-Sequel έχει τα πάντα σε αφθονία.
Ένα άλλο ενδιαφέρον κομμάτι του είναι η οδήγηση. Τα περιβάλλοντα του Elpis είναι αχανέστατα και προσφέρονται πολύ περισσότερο για οδήγηση υψηλών ταχυτήτων, σε σχέση με τα περιβάλλοντα της Pandora. To Moon Buggy και το Stingray είναι δύο οχήματα τα οποία δεν θα χορταίνετε. Το Moon Buggy είναι ένα ευκολοδήγητο και αρκετά “basic” όχημα για τις μετακινήσεις σας στο Elpis, ενώ, αντιθέτως, το Stingray είναι ότι πιο κοντινό σε μηχανή έχουμε δει στη σειρά, θυμίζοντας αρκετά τα hovercrafts από το Jak and Daxter 2. Η οδήγησή του δεύτερου μοιάζει αρκετά με το όχημα που χειριζόμασταν το expansion του Borderlands 2, Captain Scarlett and her Pirates Booty.
Έναν τομέα που περίμενα να δω ελάχιστα βελτιωμένο, ήταν τα γραφικά. Δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με την ίδια και απαράλαχτη μηχανή γραφικών του Borderlands 2, με τις αλλαγές να εντοπίζονται αποκλειστικά στη χρωματική παλέτα και αυτό ελέω της φιλοσοφίας του Elpis. Η αλήθεια είναι ότι μία μικρή βελτίωση στον τεχνικό τομέα θα την ήθελα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως η μηχανή γραφικών της Gearbox έχει γεράσει. Απεναντίας, είμαι ερωτευμένη με την cell-shaded απεικόνιση των Borderlands. Απλά, μία περεταίρω πινελιά, έστω και για το θεαθήναι, δήλωνε πως η εταιρία προσπάθησε λίγάκι παραπάνω για να ευχαριστήσει τους οπαδούς της σειράς.
