Σίγουρα θα έχετε ακούσει τη φράση: “Τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια”. Δυστυχώς,το ακριβώς αντίθετο ισχύει με το Bright Memory, το οποίο με απασχόλησε για 32 λεπτά. “Μα καλά ρε Θέμη, είναι δυνατόν να γράφεις review και να μην έχεις τερματίσει το παιχνίδι;”
Είναι σίγουρα ένα εύλογο ερώτημα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η διάρκεια του παιχνιδιού. Αν έπρεπε να του βάλω μια ταμπέλα, λοιπόν, θα το χαρακτήριζα μάλλον ως demo του Bright Memory Infinite. Αναφέρομαι στο παιχνίδι που είχε ανοίξει την αυλαία της πρώτης gameplay παρουσίασης του Xbox Series X. Ναι, μιλάω για εκείνο το εντυπωσιακό gameplay στη βροχή που συνδύαζε σπαθιά και πυροβόλα όπλα σε ένα μείγμα έντονης δράσης. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το Bright Memory 1.0, το οποίο είναι ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι που μάλιστα κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο PC, από τις αρχές του 2019 για να γίνω πιο συγκεκριμένος.
Με αφορμή τη νέα γενιά κονσολών, ο τίτλος έφτασε στις κονσόλες της Microsoft, αποτελώντας launch τίτλο των Series X | S. Ξεκινώντας με την ιστορία, πρωταγωνίστρια είναι η Shelia που έχει αναλάβει από το Science Research Organization (SRO) να αποτρέψει μια στρατιωτική οργάνωση, η οποία κινείται για την απόκτηση μιας θρυλικής αρχαίας δύναμης που μπορεί να ξυπνήσει τους νεκρούς.
Πέρα από αυτή τη σύντομη περιγραφή δε μπορώ να σας πω κάτι άλλο, αφού μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί ο τίτλος δε συμβαίνει κάτι το αξιοσημείωτο. Το φινάλε πάει να στήσει μια ανατροπή, αλλά δεν μπορώ να πως κάτι μου τράβηξε το ενδιαφέρον για να με “καίει” να δω τη συνέχεια. Η αφήγηση πέφτει στο κλισέ των ταινιών και παιχνιδιών περιπέτειας, όπως τα Tomb Raider, που ο πρωταγωνιστής λύνει τον γρίφο και ξαφνικά βλέπει μπροστά του τους κακούς. Αλλόκοτα τέρατα, τηλεμεταφορές από τον έναν χάρτη στον άλλο και γενικά ένα μπέρδεμα και μια υπερβολή στην παρουσίαση των πάντων, με έκαναν να νιώθω κάπως αμήχανα κοιτώντας την οθόνη.
Δε θέλω να είμαι πολύ αυστηρός. Πρόκειται για ένα project που δημιουργήθηκε από ένα μόλις άτομο, τον κινέζο developer Zeng “FYQD” Xiancheng, ο οποίος αφιέρωνε μόλις τον ελεύθερο χρόνο του. Είναι σαφώς ένα έργο πάθους και μια προσπάθεια να συλλεχθεί feedback και πόροι για το «κανονικό», μεγάλο παιχνίδι, το Bright Memory Infinite. Ωστόσο, κοιτώντας το ως καταναλωτής, δεν μπορώ να παραβλέψω το κόστος των €7,99, την ώρα που σε αυτά τα χρήματα υπάρχουν πολύ ποιητικότεροι indie τίτλοι εκεί έξω.
Στα του gameplay, το Bright Memory είναι ελπιδοφόρο. Η κεντρική ιδέα που συνδυάζει το first person shooting με τα melee στοιχεία είναι πράγματι έξυπνη και ως ένα βαθμό ικανοποιητικά υλοποιημένη. Ωστόσο, το melee γρήγορα καταλήγει σε ένα εκνευριστικό mashing του RB, την ίδια ώρα που η AI δε βοηθάει καθόλου, αφού είναι ανύπαρκτη. Αντί οι εχθροί να είναι κάπως απλωμένοι στο χώρο με διαφορετικές επιθέσεις, απλά προχωρούν προς τα επάνω σου διαρκώς. Υπάρχει επίσης και το dodge, καθώς και άλλες υπερφυσικές ικανότητες, όπως η ψυχοκινησία, που βοηθούν να μη γίνεται μονότονη η δράση, όταν συνειδητοποιείς ότι οι εχθροί είναι σφουγγάρια και απλά πρέπει να κάνεις συνέχεια όπισθεν. Στη μέση του τριαντάλεπτου session υπήρχε και ένα γρίφος που δεν παρουσίαζε, ωστόσο, καμία πρωτοπορία. Γενικά ένιωσα πως το παιχνίδι θέλει να κάνει τα πάντα ταυτόχρονα. Να είναι shooter, hack ‘n’ slash και platformer ταυτόχρονα. Δε νομίζω πως η ισορροπία έχει επιτευχθεί ακόμα και απλά ο δημιουργός υπερέβαλε στο στυλ «ωραίο και αυτό, ας το προσθέσω».
Περνώντας τώρα στα τεχνικά, αυτή η υπερβολή συνεχίζεται. Για κάποιο λόγο, η οθόνη καλύπτεται συνεχώς από ένα εφέ σταγόνων βροχής, ακόμα και όταν δεν βρέχει! Υπάρχουν μερικές όμορφες πινελιές στους φωτισμούς και στις αντανακλάσεις, αλλά χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, το οπτικό αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο mobile τίτλο, πάρα παιχνίδι κονσόλας και δη επόμενης-γενιας κονσόλας, μιας και δοκίμασα την enhanced έκδοση του Xbox Series X. Νομίζω πως έχετε πάρει ήδη μια γεύση από τις εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο, οπότε δε θα το υπεραναλύσω. Θέλω όμως να αναφέρω δύο -ας μου επιτραπεί η έκφραση- ‘κουλά’ που συνάντησα στο παιχνίδι.
Το πρώτο έχει να κάνει με το κεντρικό μενού. Για την πλοήγηση γίνεται χρήση ενός κέρσορα, όπως έχουμε δει για παράδειγμα στο Destiny. Το περίεργο, λοιπόν, είναι ότι στα Settings, τα οποία έχουν όλες τις επιλογές γραφικών, όπως συνήθως βλέπουμε στα PCs, δε μπορείς με κανέναν τρόπο να κατέβεις στη λίστα. Δοκίμασα τα πάντα.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη δόνηση. Μάλλον, ο developer επηρεάστηκε από το DualSense και είπε να τερματίσει τα impulse triggers του Xbox. Συγκεκριμένα, η αίσθηση στα όπλα είναι παραδόξως εξαιρετική, αλλά όταν χρησιμοποιείς τη δύναμη που είναι καταχωρημένη στο LB πλήκτρο, οι σκανδάλες κάνουν μια έντονη, στιγμιαία δόνηση που τραντάζει το controller. Κυριολεκτικά έφαγα jumpscare και για πρώτη φορά άκουσα το Elite Controller να κάνει κυριολεκτικά θόρυβο λες και θα έσπαγε! (Εννοείται πως το άφησα αμέσως στην άκρη και συνέχισα με το απλό χειριστήριο που περιλαμβάνεται με την κονσόλα. Αν ήταν να θυσιαστεί κάποιος…)
Αν υπάρχει κάτι που απόλαυσα στο παιχνίδι, αυτό είναι η πολύ έντονη μουσική που συνοδεύει τη δράση και το μπασάτο θέμα του κεντρικού μενού. Η μίξη του ήχου, τα εφέ των όπλων και των voice overs είναι όλα δυστυχώς απογοητευτικά.
