Και έχεις περάσει τα 40 και συ και ο άνθρωπός σου, έχοντας πίσω σου όλα τα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι, την κούραση, τις εμπειρίες και όσο να ναι έχεις πλέον μάθει να διαχειρίζεσαι αρκετά καλά τις δυσκολίες…
…και ξαφνικά τσουπ! Ξεπετιέται αυτό το χαριτωμένο καρπουζάκι. Που όλο το κοιτάς και κάτι σου θυμίζει. Που κλαίει, δεν κοιμάται, αλλά που είναι τόσο χαριτωμένο. Και τώρα; Λες από μέσα σου. Πώς μπορείς να διαχειριστείς έναν νέο άνθρωπο που δεν ξέρει καν πως υπάρχει, που δεν μπορεί να μιλήσει αλλά εξαρτάται απολύτως από εσένα;
Είναι σαν να έχεις ένα ρομποτάκι προγραμματισμένο να κάνει πράγματα αλλά κάθε τόσο θέλει σερβις και ο τρόπος για να στο πει είναι να βάζει μπρος μια σειρήνα. Αντε τώρα να βρεις τι θέλει φτιάξιμο από ένα συνεχές μπίου μπίου.
Βρε καλό μου βρε χρυσό μου. Ελά μια από εδώ. Πάνω κάτω, αριστερά δεξιά. Μα δεν υπάρχει μια ασφάλεια να σταματήσεις; Ενα κουμπί; Κάτι; Ωπ. Κάτι πάτησα και σταμάτησε. Ευκαιρία να το βάλω στην πρίζα (φωλιά). Μαγεία, τώρα θα πάω τουαλέτα, θα πάω να φάω, θα πάρω ένα τηλέφωνο, να…. και να σου πάλι. ΜΠΙΟΥ ΜΠΙΟΥ πήρε μπρος. Και δεν υπάρχει τεχνικός.
Τι μπαίνεις σε φόρα, σε γκουγκληδες, μόνο στις μανούλες του φέισμπουκ δεν μπαίνεις (αν και θα έπρεπε για εμάς να υπάρχει μπαμπούληδες, μπα τρομακτικό ακούγεται) και όλοι τα ίδια. Υπομονή θα περάσει. 40 μέρες, 3 μήνες, εμάς δεν τα κάνει αυτά. Εμάς είναι πιο δυνατό και κάνει σαν τους
σκοοοοοοοορπιοοοοονς….
Οι γνώμες είναι σαν τις πωποσουφρίδες. Όλοι ξέρουν κάτι, κανείς δεν ξέρει τίποτα με σιγουριά και στο τέλος καταλήγεις να λες υπομονή. Το κοιτάς το ρομποτάκι και είναι ήρεμο. Ξεχνάς όλα τα ντεσιμπελ που σου καίνε το κεφάλι, την αϋπνία, την απογοήτευση και λες από μέσα σου. 7 δις που ζουν και άλλα τόσα που έχουν περάσει, τα ίδια έκαναν, υπομονή. Μέχρι να περάσει.
