Το Drunk είναι μία από τις ευρωπαϊκές ταινίες που κατάφερε να κερδίσει Όσκαρ ξενόγλωσσου φιλμ.
Περίληψη
Τέσσερις καθηγητές, που βρίσκονται σε τέλμα, αποφασίζουν να κάνουν ένα πείραμα, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να διατηρούν μια ελαφρά κατάσταση μέθης καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Αρχικά τα αποτελέσματα είναι θετικά: τα μαθήματά τους βελτιώνονται, οι γύρω τους ανταποκρίνονται ζεστά στην ανανεωμένη τους συμπεριφορά και οι ίδιοι νιώθουν πιο ζωντανοί, πιο γεμάτοι. Όμως, καθώς η κατανάλωση συνεχίζεται, εκτρέπονται καi πλέον γίνεται σαφές ότι ορισμένες πράξεις έχουν και συνέπειες.
Ο Τόμας Βίντερμπεργκ ξορκίζει την απώλεια και φτιάχνει έναν ύμνο στη ζωή, σαρώνοντα σημαντικά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας.
Τέσσερις καθηγητές, που βιώνουν κρίση ηλικίας, εγκλωβισμένοι σε μια μέτρια και βαρετή καθημερινότητα, αποφασίζουν να κάνουν ένα περίεργο πείραμα. Βασισμένοι στη θεωρία του Νορβηγού ψυχολόγου Φιν Σκαρντερούντ, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος γεννιέται με ένα έλλειμμα αλκοόλ της τάξης του 0.5% στον οργανισμό του, οπότε η καθημερινή του κατανάλωση μπορεί να συμβάλει στην ευτυχία, αποφασίζουν να το ρίξουν έξω.
Σταδιακά όμως η κατάσταση της ελαφριάς μέθης που τους προκαλεί ευφορία και αυξάνει τη δημιουργικότητά τους αρχίζει να γίνεται μια καταστροφική εξάρτηση, που διαλύει τις οικογένειές τους και τις ζωές τους.
Το τραγικό γεγονός
Τα γυρίσματα του «Άσπρου Πάτου» συνέπεσαν με ένα τραγικό γεγονός: η νεαρή κόρη του Βίντερμπεργκ, η οποία θα υποδυόταν κι έναν ρόλο στην ταινία, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ο Δανός δημιουργός αποφάσισε να ολοκληρώσει το φιλμ στη μνήμη της, βρίσκοντας παρηγοριά και στήριξη, όπως ο ίδιος έχει πει, στους καλούς του συνεργάτες.
Αυτή η αίσθηση του πένθους και της λύτρωσης ελλοχεύει σε κάθε δευτερόλεπτο αυτής της ταινίας, που θα μπορούσε να είναι μια πραγματεία για το αλκοόλ, όμως τελικά καταφέρνει να πει πολλά περισσότερα. Η τακτοποιημένη ζωή των ευρωπαϊκών πόλεων, όπου όλα κυλούν προγραμματισμένα και χωρίς εκπλήξεις, η ανάγκη της μέθης, κυριολεκτικής ή και μεταφορικής, ως μια απόδραση από τη ρουτίνα και το άγχος του θανάτου και τελικά η συνειδητοποίηση ότι η βαθιά αλλαγή βρίσκεται ακριβώς μέσα στην επανάληψη, αν αποφασίσεις να κοιτάξεις διαφορετικά την κάθε μέρα, αποτελούν και τον βασικό άξονα του Βίντερμπεργκ.
Κινηματογραφώντας τους ήρωές του σε καταστάσεις εκτός ορίων, άλλοτε γελοίες κι άλλοτε τραγικές, εστιάζοντας σε βλέμματα απόγνωσης και μοναξιάς, καταγράφει την πτώση τους και τους οδηγεί σταδιακά σε έναν καθαρτικό χορό δίπλα στη θάλασσα.
