Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί στην Ελλάδα την 28η Οκτωβρίου τιμούμε και γιορτάζουμε την έναρξη κι όχι το τέλος του πολέμου…
Γιατί δηλαδή να γιορτάζουμε το ξεκίνημα μιας τόσο δύσκολης και σκληρής περιόδου, περιόδου αγώνων, κατοχής και αμέτρητων δυσκολιών για τη χώρα μας και να μην τιμούμε την αρχή της ειρήνης και της ελευθερίας μας; Γιατί γιορτάζουμε την λύπη και όχι την χαρά;
Η απάντηση είναι απλή: Με τα ΝΑΙ δεν άλλαξε ποτέ η Ιστορία. Με τα ΟΧΙ άλλαξε. Αυτό το Έθνος, δεν επέλεξε ποτέ τον εύκολο δρόμο. Επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της Αρετής κι αυτό πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας. Η γιορτή του «Όχι» δεν είναι πανηγυράκι για δεκάρικους λόγους. Είναι η αρχή της ελευθερίας. Αν μπορείς να πεις αυτή την μικρή λέξη, το «Όχι» και να την υπηρετήσεις όταν σε εκφράζει θα είσαι πάντοτε ελεύθερος και ειλικρινής και πάντοτε ο εαυτός σου. Αυτή η μικρή λέξη πάει από γενιά σε γενιά, κι αν κάποιες φορές χάνεται ενδιάμεσα, πρέπει να την επαναφέρουμε. Να ταρακουνάμε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και να τους υπενθυμίζουμε να λένε ΌΧΙ σε ό,τι τα φοβίζει, ΌΧΙ σε ό,τι σας χαλάει τα όνειρα και την αισθητική, σε ό,τι σας προσβάλλει την αξιοπρέπεια και την ατομικότητα. ΌΧΙ σε ό,τι σας επιβάλλουν οι άλλοι να είστε και να καταπίνετε αμάσητο. Όχι στην απαισιοδοξία, όχι στην άγνοια, όχι στην παθητικότητα και την αδιαφορία. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και δεν περιορίζεται μόνο στην τεράστια μαχητικότητα των Ελλήνων έναντι των Ιταλών και των δυνάμεων του Άξονα.
Οι Έλληνες του 1940, όπως και οι Έλληνες του 1821 αλλά και αιώνες νωρίτερα ήταν απροσκύνητοι. Ο μεγάλος Έλληνας καθηγητής και κλασικός φιλόλογος Ιωάννης Θ. Κακρίδης έγραφε σε ένα από τα βιβλία του χαρακτηριστικά: «Στα Λαηνά του Σουφλιού, είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες. Σε μία από αυτές παρίστανε τον Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα. Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι. Κι όταν ρωτήσαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε – Γιατί είναι Έλληνας -« { Οι Αρχαίοι Έλληνες στην Νεοελληνική Παράδοση, εκδ. ΜΙΕΤ, σελ. 32, 52 }.
Αν μπορούσα να πω δυο λό …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
