Οι περισσότερες από 2.000 εθελόντριες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού έδωσαν τη δική τους μάχη από την πρώτη στιγμή της έναρξης του ελληνοϊταλικού πολέμου
Άρθρο του Γιώργου Σταμάτη / Γενικού Γραμματέα Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Καταπολέμησης της Φτώχειας.
Υπάρχουν ορισμένες βαθιά ιστορικές στιγμές στην πορεία ενός έθνους, όπου οι άνθρωποι καλούνται να επιδείξουν ακατάβλητη μαχητικότητα και ηρωική αυτοθυσία. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 και η κατοχή από τις δυνάμεις του άξονα που ακολούθησε, ανέδειξαν το σύνολο σχεδόν του λαού μας σε υπόδειγμα αντοχής. Αλληλεγγύης και φιλοπατρίας και τον ελληνικό στρατό σε πρότυπο ηρωισμού και αυταπάρνησης.
Πίσω όμως από αυτόν τον εξαιρετικά μαχητικό στρατό, έδρασε με την ίδια μεγαλειώδη αυταπάρνηση ο άοπλος στρατός των εθελοντών και κυρίως των εθελοντριών του ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ενός κινήματος που μετρούσε τότε 63 χρόνια ζωής και ήδη είχε συμβάλει με την πολύτιμη αρωγή του στις πιο κρίσιμες στιγμές της πατρίδας μας.
Από την πρώτη στιγμή της έναρξης του πολέμου, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός κινητοποίησε άμεσα τις εθελόντριες αδελφές νοσοκόμες, τους εθελοντές Σαμαρείτες και ολόκληρο το πολυπληθές ανθρώπινο δυναμικό του, για να υποστηρίξει το μαχόμενο Έλληνα στρατιώτη, αλλά και να περιθάλψει τους άμαχους τραυματίες από τους εχθρικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, όπως προβλέπεται από τις Συμβάσεις της Γενεύης, την αποστολή του και τις αξίες που διαπνέουν το Κίνημα, στάθηκε πολύτιμος αρωγός του Κράτους, ενισχύοντας μεταξύ άλλων έμπρακτα τις υγειονομικές δυνατότητες του στρατεύματος. Έθεσε στη διάθεση του Στρατού Χειρουργεία Εκστρατείας, ένα Νοσοκομείο Διακομιδής, το Νοσοκομείο του στην Αθήνα και το τμήμα του στη Θεσσαλονίκη. Έγινε παράλληλα η γέφυρα επικοινωνίας και ο διαμεσολαβητής της διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό προς τον άμαχο πληθυσμό της χώρας μας.
Οι άνδρες της πατρίδας μας έδιναν τη ζωή τους στα βουνά της Πίνδου, προσπαθώντας να αποτρέψουν την εισβολή του στρατού του Μουσολίνι. Αλλά και οι γυναίκες, πρακτικές, μεθοδικές, ακούραστες, με υποδειγματική σεμνότητα και απαράμιλλη γενναιότητα, οργανώνονταν, άφηναν την άνεση του σπιτιού τους και προσέτρεχαν να υποστηρίξουν τους στρατιώτες, να ανακουφίσουν τον πόνο τους, να σηκώσουν το βάρος που απαιτεί ο άνευ ορίων αγώνας για τ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
