Είναι εδώ. Είναι ξανά εδώ. Είναι και πάλι εδώ. Ο Βασίλης Σπανούλης επιστρέφει στην Εθνική ομάδα κι όσες αναλύσεις κι αν γίνουν, καταλήγουν σε μια αλήθεια: Ο τύπος λατρεύει το παιχνίδι!
Από παιδί ονειρευόταν. Θα το έχεις διαβάσει σίγουρα. Φορούσε μια φανέλα των Houston Rockets μεγαλύτερη από το μέγεθός του, έπαιζε στα ανοικτά στη Λάρισα και έλεγε σε όλους ότι θα γίνει μπασκετμπολίστας. Το έλεγε και ο πατέρας του, ο Θανάσης, το έλεγε και ο μεγάλος του αδερφός, ο οποίος για κάποια φεγγάρια μπορούσε να τον κερδίζει στα μονά. Ο Βασίλης είχε φιλοδοξίες. Ο Βασίλης είχε όνειρα. Το έχουν πει πολλοί ότι το μόνο χειρότερο από το να μην πραγματοποιήσεις ποτέ τα όνειρά σου, είναι να τα πραγματοποιήσεις. Κι εκείνος τα πέτυχε. Όλα. Ένα προς ένα. Καριέρα, τίτλοι, καταξίωση, οικογένεια, παιδιά, υστεροφημία, δόξα, χρήματα, καθιέρωση, παγκόσμια αναγνώριση, όλα.
Τότε γιατί γυρίζει; Κάποτε είχε πει ότι ονειρεύεται να δειπνήσει με τον Μάικλ Τζόρνταν. Βέβαια, για τον Σπανούλη μιλάμε, οπότε πιθανότατα να ονειρευόταν να δειπνίσει με τον Μάικλ Τζόρνταν, μετά να τον προκαλέσει σε μονό και μετά να τον κερδίσει. Κι εκεί είναι το μυστικό. Αυτοί οι άνθρωποι… Αυτοί οι γεννημένοι νικητές που κρύβουν όλη την πολυπλοκότητα της αθλητικής ψυχολογίας είναι παιδιά! Και περισσότερο από το «I am back». Περισσότερο από το «The last dance», αλλού κρύβεται το μυστικό της επιστροφής του 39χρονου γκαρντ.
Το αγαπάει, ρε γαμώτο…
Ας πάρουμε θέση!
Το Προολυμπιακό Τουρνουά απέκτησε ξάφνου άλλο ενδιαφέρον. Η Εθνική ομάδα μοιάζει να αναζωογονείται. Ο Ρικ Πιτίνο προσδίδει μια αίγλη σε σχέση με το παρελθόν. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ίσως να είναι εκεί, ίσως και όχι. Ο Βασίλης Σπανούλης, όμως; Αυτό ήταν κάτι που ουδείς το περίμενε, έξι χρόνια μετά την αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Είναι θελκτικό. Είναι μια πρόκληση να δεις τι ρόλο θα έχει στην ομάδα. Τι ρόλο θέλει ο ίδιος να έχει και τι ρόλος θα του δοθεί από το τεχνικό επιτελείο. Επιστρέφει λίγο πριν κλείσει τα 39 του χρόνια. Αν η Εθνική προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα τα κλείσει στην τελετή λήξης. O τελικός του τουρνουά μπάσκετ των Ολυμπιακών Αγώνων είναι στις 7 Αυγούστου, την ίδια μέρα που έχει γενέθλια ο γκαρντ του Ολυμπιακού.
Μη δίνεται και πολλή σημασία, τα δικά μας λέμε εμείς…
Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια από την ημέρα που ο Βασίλης Σπανούλης αποχώρησε από την Εθνική ομάδα. Το ευρωμπάσκετ του 2015 ήταν το τελευταίο του με τα γαλανόλευκα, το παιχνίδι με την Λετονία η τελευταία του εμφάνιση. 17 Σεπτεμβρίου του 2015. Μπροστά στις κάμερες. Συγκινημένος. Σπανίως τον είχες δει έτσι ως τότε, ακόμα σπανιότερα τον είδες ξανά έτσι. Χρόνο με τον χρόνο η τοξικότητα αυξανόταν και η κακία επίσης. Έπρεπε να φτάσει στα 39 του για να τον αποδεχτεί το σύνολο του μπασκετικού κοινού ως έναν εκ των κορυφαίων. Χωρίς μέτρο σύγκρισης. Χωρίς καλύτερος από ή χειρότερος από. Να ακούγεται το όνομά του να μπαίνει δίπλα τελεία.
«Νιώθω την ανάγκη να πω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω από την Εθνική μας ομάδα. Μεγάλωσα στην Εθνική ομάδα από 17 χρονών. Ένας κύκλος κλείνει για μένα. Πιστεύω ότι πρόσφερα αρκετά πράγματα. Μία καριέρα στην Εθνική γεμάτη από χαρές, λύπες, με τίτλους, με διακρίσεις, με μετάλλια, με επιτυχίες και αποτυχίες. Έτσι όμως είναι η καριέρα ενός αθλητή. Καταφέραμε όλα τα παιδιά, όλοι οι παίκτες με τους προπονητές μας, όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στην Εθνική, να φέρουμε στην Ελλάδα τρία μετάλλια. Άλλες φορές πετύχαμε, άλλες φορές αποτύχαμε. Είμαι περήφανος! Αυτή τη στιγμή είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Είμαι από 17 χρονών παιδί σε αυτή την ομάδα, στις Εθνικές ομάδες. Αυτά όμως έχει η ζωή του αθλητή.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα για μένα, αλλά και πως είναι η κατάλληλη στιγμή ώστε να σταματήσω από την Εθνική μας ομάδα. Ήρθε η ώρα να παίξουν και τα υπόλοιπα παιδιά για εμάς στα επόμενα χρόνια ώστε να υπάρξει και συνέχεια. Διαθέτουμε ταλέντο και ποιότητα. Υπάρχει πολύ ταλέντο από πίσω. Θα είμαστε όλοι μαζί τους».
Το ζήτημα δεν είναι τι έλειψε στον Βασίλη Σπανούλη και επιστρέφει στην Εθνική. Ας σκεφτούμε λίγο τι έλειψε σε μας από τον Βασίλη Σπανούλη στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ευρωμπάσκετ υπήρξε και το 2017. Υπήρξε και το 2019. Ταλέντο υπήρξε. Ποιότητα υπήρξε. Αλλά… Η Ελλάδα προκρίθηκε με το ζόρι από τον όμιλο και πέρασε μια νοκ άουτ φάση στην πρώτη περίπτωση. Παγκόσμιο υπήρξε το 2019. Η Ελλάδα δεν πέρασε στα προημιτελικά. Δεν είναι μόνο οι αποκλεισμοί, ήταν και η απαξίωση, η αδιαφορία. Η επίσημη αγαπημένη, δεν ήταν πια καν η καταχώρηση έκτακτης ανάγκης στο κινητό για ψυχολογική τόνωση σε δύσκολες στιγμές. Ούτε bootie call για να το πούμε λαϊκά.
Δε μπορεί να μην σου έλειψαν τρίποντα τρέλας, όπως αυτό…
Δε μπορεί να θυμάσαι Εθνική ομάδα και να μην θυμάσαι buzzer beater, όπως αυτό…
Δε γίνεται να ξεχνάς το one man show απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο το 2010. 28 πόντοι σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τρίποντα από εκείνα που καθιέρωσαν τον Έλληνα γκαρντ στην κορυφή της Ευρώπης. Δε γίνεται να ξεχνάς (και) τη δική του εμφάνιση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2006. Δε γίνεται να ξεχνάς την ηγετική του παρουσία στο Ευρωμπάσκετ του 2009, την τελευταία διοργάνωση που πήρε μετάλλιο η Εθνική ομάδα. Δε γίνεται να ξεχνάς την εμφάνισή του στην Ισπανία το 2007 ή τον τρόμο των Κροατών το 2015.
Η Εθνική ομάδα ήταν ένα τεράστιο κομμάτι της καριέρας του Βασίλη Σπανούλη. Στις 4 Ιανουαρίου του 1999 φόρεσε για πρώτη φορά τη γαλανόλευκη φανέλα, το 2001 στους Μεσογειακούς Αγώνες έπαιξε τυπικά τον πρώτο του αγώνα με την Εθνική Ανδρών και το 2004 έγινε κανονικό μέλος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Το 2005 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Βελιγράδι και είναι δύσκολο να το πιστέψεις αυτή τη στιγμή, αλλά οι περισσότεροι πόντοι που σημείωσε σε ματς σε εκείνη τη διοργάνωση ήταν έξι! Ένα χρόνο μετά, στη Σαϊτάμα, ήταν εκ των πρωταγωνιστών και πρώτος σκόρερ στο έπος απέναντι στις ΗΠΑ. Ο κύκλος έκλεισε το 2015. Κι αν ο Μάικλ Τζόρνταν το έλεγε για την «αγάπη του παιχνιδιού», ο Ηράκλειτος το είχε ορίσει ορθότερα.
«Σε έναν κύκλο, κάθε σημείο είναι ταυτόχρονα και αρχή και τέλος»…
