Το όνομα αυτού Freddie Mercury, η σκηνική του παρουσία φλογώδης, η φωνή του κάτι παραπάνω από αξιοζήλευτη, ενώ η μουσική του φαίνεται πως δεν σβήνει εύκολα μέσα στον χρόνο, επιβεβαιώνοντας την διαχρονική της αξία και την αρτιότητα της σύνθεσής της.
Αλήθεια πόσα έχουν γραφτεί, λεχθεί και ακουστεί για αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη; Η παρακαταθήκη που άφησε; τεράστια. Έμαθε στον κόσμο το ροκ και επηρέασε δεκάδες τραγουδιστές που σήμερα είναι πασίγνωστοι. Μία προσωπικότητα που σημάδεψε τον 20ό αιώνα και μέσα από την τεράστια μουσική παρακαταθήκη του συνεχίζει να αγγίζει τις καρδιές μας. Αλλά, μια τέτοια προσωπικότητα γεννιέται μια φορά στα 100 χρόνια.
Έτσι και εμείς φέτος 26 χρόνια μετά τον θανατό του αποφασίσαμε να γράψουμε δυο λόγια, ξεκινώντας όμως …κινηματογραφικά. Απο το τέλος….
Αρχές Νοεμβρίου του 1991. Σε ένα μεγάλο καναπέ στο μεγάλο σαλόνι της τεράστιας έπαυλης Garden Lodge, στον αριθμό ένα της οδού Λόγκαν στο Κένσινγκτον του Λονδίνου, είναι ξαπλωμένος ο ιδιοκτήτης της, ο Freddie Mercury.
Ο 45χρονος τραγουδιστής των Queen έχει μόλις πάρει τη πιο γενναία απόφαση της ζωής του: έχει αποφασίσει να σταματήσει τα φάρμακα που λαμβάνει για τον ιό HIV, από τον οποίο είναι μολυσμένος από το 1987. Είναι κουρασμένος, αποκαμωμένος και βλέπει το τέλος να πλησιάζει. Έχει επιλέξει να πεθάνει. Κυρίως όμως, έχει βαρεθεί να κρύβει την ασθένεια του και να διαψεύδει τις φήμες που τον θέλουν βαριά άρρωστο.
Το πρωί της 22ας Νοέμβριου ο Φρέντι καλεί στο σπίτι του τον μάνατζερ της μπάντας, τον Τζιμ Μπιτς. Του αναθέτει να μοιράσει στα ΜΜΕ μία επίσημη ανακοίνωση που είχε γράψει ο ίδιος Φρέντι το προηγούμενο βράδυ:
«Μετά από την τεράστια έκταση που πήρε το θέμα στο Τύπο τα τελευταία δύο χρόνια, θα ήθελα να επιβεβαιώσω ότι βγήκα θετικός στις εξετάσεις για τον ιό HIV και ότι έχω AIDS. Ένιωθα ότι το σωστό είναι να κρατήσω για εμένα αυτές τις πληροφορίες, μέχρι σήμερα για να προστατεύσω τους κοντινούς μου ανθρώπους. Ωστόσο έφτασε ο καιρός οι φίλοι μου σε όλο τον κόσμο, να μάθουν την αλήθεια και ελπίζω όλοι να βοηθήσουνε εμένα, τους γιατρούς και όλους όσοι πολεμάνε αυτή την τρομερή αρρώστια».
Το θέμα αμέσως παίρνει διαστάσεις.
Τα βρετανικά ΜΜΕ σπεύδουν έξω από την έπαυλη του Φρέντι, σε μια προσπάθεια να αποσπάσουν μια δήλωση από τον ίδιο ή τουλάχιστον για κάποιον από τους οικείους του.
Δεν θα προλάβουν όμως. Γιατί σε κάτι λιγότερο από 48 ώρες μετά τη δημοσιοποίηση αυτής της δήλωσης, το απόγευμα της 24ης Νοέμβριου 1991, στις 6.48 ώρα Αγγλίας, ο Φρέντι Μέρκιουρι ή Φαρόκ Μπουλσάρα είχε περάσει στην αθανασία. Λίγο πριν πεθάνει, εκμυστηρεύεται με το γνωστό του σαρκασμό στην κολλητή του φίλη, Μαίρη Οστιν, πως «δεν θέλω να το σκέφτομαι καν πως (όταν πεθάνω) θα πάω στο Παράδεισο. Στην Κόλαση θέλω να πάω. Φαντάζομαι πόσους ενδιαφέροντες ανθρώπους θα γνωρίσω εκεί κάτω».
Στο πιστοποιητικό θανάτου του γράφτηκε πως πέθανε από «βρογχοπνευμονία, προερχόμενη από AIDS». Ο Φρέντι αποτεφρώθηκε στις 27 Νοεμβρίου στο Κρεματόριο του Δυτικού Λονδίνου στη περιοχή Κένσαλ Γκριν, ενώ στη διαθήκη του, που ανοίχτηκε λίγο μετά, παραχωρούσε στην Όστιν την έπαυλη του, καθώς και το 50% της περιουσίας του, που υπολογιζόταν τότε στα 10 εκατ. λίρες, ενώ άφηνε την υπόλοιπη περιουσία του στους γονείς του και την αδελφή του, Κασμίρα.
Η γέννηση ενός θρύλου
Ο Freddie Mercury γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1946 στη Ζανζιβάρη της Τανζανίας. Ήταν περσικής καταγωγής και το πραγματικό του όνομα ήταν Φαρόκ Μπουλσάρα.
Μεγάλωσε στην Ινδία, όπου και ήρθε σε πρώτη επαφή με την μουσική μαθαίνοντας πιάνο στο οικοτροφείο που πήρε την βασική του μόρφωση. Εκεί ο Φαρόκ πήγε πρώτη φορά σχολείο, στο αγγλικό οικοτροφείο Σεν Πίτερς, όπου στα 12 του χρόνια έφτιαξε το πρώτο του συγκρότημα, τους The Hectics, οι οποίοι διασκευάζανε rock ‘n’ roll καλλιτέχνες, όπως ο Φατς Ντόμινο κι ο Λιτλ Ρίτσαρντ.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 επέστρεψε στη Ζανζιβάρη. Το 1964 η χώρα βρίσκεται σε πολιτική αναταραχή, με τους στρατιωτικούς να έχουν κάνει πραξικόπημα. Φοβούμενος για την τύχη της οικογένειας του, ο πατέρας του Freddie πήρε στα τέλη Μαρτίου τη σύζυγο του και τα δυο τους παιδιά και μετακόμισαν στο Λονδίνο, στο προάστιο του Φέλταμ. Ο μικρός Φαρόκ σπούδαζει για δύο χρόνια στο Isleworth Polytechnic και το 1966 έγινε δεκτός στο Ealing College Of Art, απ’ όπου αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1969 με πτυχίο γραφίστα και σχεδιαστή, μια γνώση που αργότερα χρησιμοποίησε για να φτιάξει το λογότυπο της μπάντας που μαζί της έφτασε στην κορυφή των παγκόσμιων μουσικών charts, σχεδιάζοντας έναν συνδυασμό των ζωδίων των μελών της.
Στα τέλη του 1970 φτιάχνει τους Queen, μαζί με τον φοιτητή αστρονομίας Μπράιαν Μέι, τον φοιτητή βιολογίας Ρότζερ Τέιλορ και τον φοιτητή ηλεκτρολογίας Τζον Ντίκον. Την ίδια περίοδο γνώρισε την Μαίρη Οστιν, μια σχέση που μετεξελίχθηκε σε ερωτικό δεσμό και τελικά κατέληξαν να συζήσουν μαζί έως το 1976. Ο Φρέντι, που ακόμη ονομάζεται Μπουλσάρα, υιοθετεί το επίθετο Μέρκιουρι [από έναν στίχο του τραγουδιού “My Fairy King”] και στις 13 Ιουλίου 1973 σπεύδει να ανακοινώσει στον κόσμο την άφιξη των Queen, μέσα από την κυκλοφορία του ομότιτλου ντεμπούτο άλμπουμ τους, ένας δίσκος που δεν θα γνωρίσει την επιτυχία.
Αυτή θα έρθει το 1974 με το δεύτερο άλμπουμ τους το «Sheer Heart Attack», και ιδιαίτερα, με το τραγούδι του ίδιου του Μέρκιουρι «Killer Queen» που κρύβει μια ιστορία από πίσω, όπως και κάθε τραγούδι τους άλλωστε. Οι Queen, ξοδεύοντας δύο χρόνια, θα καταλάβουν απόλυτα τι ζητά το κοινό σε μουσικό επίπεδο και θα του το δώσουν. Ο ήχος τους, αλλά και οι στίχοι τους, είναι πλέον σήμα κατατεθέν. Το «Sheer Heart Attack» θα παραμείνει, για τουλάχιστον 9 εβδομάδες, στην κορυφή των charts της Βρετανίας. Σχοινοβατούν ανάμεσα στο glam και το hard rock, μαγεύουν το κοινό και τέρπουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό ροκά της εποχής. Την απόλυτη επιτυχία και καταξίωση θα τη βιώσουν το 1975, εξαιτίας και πάλι του δαιμόνιου Φρέντι, ο οποίος θα γράψει το οπερετικό(!) ροκ τραγούδι -7 λεπτών- «Bohemian Rhapsody», που θα συμπεριληφθεί στο δίσκο «A Night at the Opera». Κυριάρχησαν τις δεκαετίες του ’70 και ’80, κυκλοφορώντας το άλμπουμ «News of the World» το 1978, στο οποίο συμπεριλήφθηκε και το θρυλικό «We Are the Champions», αλλά και το «We Will Rock You», που κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα, καθιερώνοντάς τους στο top 10 των βρετανικών charts. Μέχρι το 1985, όταν επήλθε μία προσωρινή διάλυση, πειραματίστηκαν σε διάφορους ήχους -ακόμα και ντίσκο- με το «Another Bites the Dust» (1980) και το «ροκαμπιλάδικο» «Crazy Little Thing Called Love», που υπέγραφε ο ίδιος ο Μέρκιουρι.
Σαν τραγουδιστής, ο Freddie Mercury αξιολογήθηκε με τις καλύτερες κριτικές τόσο για την έκταση της φωνής του όσο και για την δυνατότητά του να ερμηνεύει την κάθε λέξη που βγαίνει από τα χείλη του πείθοντάς σε πως πρόκειται για μια συναισθηματική και όχι διεκπεραιωτικά-συμβατικά σωστή διεργασία. Μάλιστα η άσχημη δομή των δοντιών του (λόγω των τεσσάρων παραπάνω δοντιών στο πίσω μέρος της στοματικής του κοιλότητας), που ο ίδιος δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα, φαίνεται πως ήταν ο λόγος που η φωνή του είχε μια από τις πιο θαυμάσιες αντηχήσεις στην μουσική ιστορία.
Η πολυτάραχη ζωή
Ωστόσο, παρά την τεράστια και ανεπανάληπτη επιτυχία που γνώρισε ο Μέρκιουρι, η ζωή δεν ήταν πάντα ρόδινη για αυτόν. Το 1976, στον απόηχο των δημοσιευμάτων που έκαναν λόγο ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του, χωρίζει φιλικά με την Ώστιν, η οποία λίγο αργότερα προβαίνει σε μοναδικές αποκαλύψεις, τόσο για την… περίεργη πρόταση γάμου που (δεν) της έκανε, όσο και για το χωρισμό τους:
Μου δίνει το δαχτυλίδι και τον ρωτάω «για μένα;» – «ναι, για κάποια στιγμή στο μέλλον όμως». Το μετάνιωσε τη στιγμή που το έκανε! – Μαίρη Ώστιν.
Επιπλέον, μετά το χωρισμό τους ανέφερε τα εξής:
Η σχέση μου με τον Φρέντι άλλαξε λίγο μετά τη κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ. Από τις αρχές του 1974 δεν ήμασταν ξανά ποτέ το ίδιο, σε επίπεδο ερωτικής σχέσης. Σε κάποιο σημείο, γυρνάει και μου λέει «νομίζω πως είμαι αμφισεξουαλικός», οπότε του απαντάω «μη λες βλακείες. Είσαι ομοφυλόφιλος». Δεν είπαμε κάτι άλλο, αγκαλιαστήκαμε κι είπαμε πως εδώ είναι το τέλος.
Η ομοφυλοφυλία του ήταν φανερή και στα τραγούδια του, με το «Killer Queen» να αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Το είχε γράψει για τον Έρικ Χολ, στέλεχος της εταιρείας ΕΜΙ των Queen, όπως του είχε εξομολογηθεί ο ίδιος ο Φρέντι μια νύχτα, μην έχοντας όμως ανταπόκριση. Όταν χώρισε με την Ώστιν, ο Φρέντι εγκαταστάθηκε στο Χόλαντ Παρκ και επισημοποίησε την πρώτη γκέϊ σχέση του με τον 25χρονο Ντέιβιντ Μινς. Ακολούθησε μια τεράστια αλλαγή, τόσο στην εμφάνιση, όσο και στη συμπεριφορά του. Έγινε πιο αλαζονικός και επιθετικός στη σκηνή, δεν ενδιαφερόταν τόσο πολύ -όσο πρωτύτερα- για τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του, διοργάνωνε πάρτι με τα ναρκωτικά, το σεξ, τη σαμπάνια και τη μουσική να κυριαρχούν. Εγκαταλείπει τη συνεσταλμένη του φιγούρα και υιοθετεί μια νέα περσόνα επί σκηνής -κι όχι μόνο- με δερμάτικα σακάκια, παχύ μουστάκι, ασημένια καδένα και περικάρπια, τα οποία ήταν δηλωτικά των γκέϊ τότε. Κυκλοφορούσε με λιμουζίνα και επιδιδόταν σε κάθε μορφή υπερβολής.
Το τέλος… που έρχεται
Ήταν πλέον 35 και ζούσε σαν εικοσάρης, κάτι που έφτασε σε σημείο να τον εξαντλήσει. «Ήταν φανερό πως οι καταχρήσεις και η υπερβολή που ζούσαμε στην καθημερινότητα μας, είχε αρχίσει να έχει αντίκτυπο, τόσο στις μεταξύ μας σχέσεις, όσο και στη δημιουργική διαδικασία των τραγουδιών», τόνισε ο Mέι, κάτι που επιβεβαιώνει και τη δυσκολία των Queen να πουλήσουν δίσκους από το 1982 και έπειτα. Οι Queen θα διαλυθούν προσωρινά και ο Φρέντι θα πορευθεί μόνος. Το 1985 ο Φρέντι γνωρίζει τον Τζιμ Χάτον, κουρέα του Λονδίνου, με τον οποίο θα ζήσει ως το τέλος της σύντομης ζωής του. Στις 29 Απριλίου κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ «Mr. Bad Guy» και το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους γιόρτασε με φοβερό τρόπο τα 39α γενέθλιά του. Ευρισκόμενος σε ξενοδοχείο του Μονάχου, κάλεσε 300 άτομα, έκανε λογαριασμό πάνω από 50.000 λίρες και το ίδιο πρωί χρησιμοποίησε και τους 300 για να γυρίσουν το βίντεο κλιπ του τραγουδιού Living On My Own σε ένα κλαμπ. Άλλη μία από τις γνωστές υπερβολές του.
Με το που μπαίνει το 1986 αποφασίζει πως η έξαλλη ζωή φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της και οι καταχρήσεις δεν γίνεται να συνεχιστούν άλλο –προφανώς, έχει αρχίσει να διαισθάνεται πως κάτι έχει αλλάξει όσον αφορά στην υγεία του.
Εν τω μεταξύ, ένας από τους παλιούς συντρόφους του, ο Τόνι Μπάστιν (για τον οποίον είχε γράψει το τραγούδι “Play The Game”) είπε στον Φρέντι πως είχε κολλήσει AIDS και πως θα ήταν συνετό εκ μέρους του να κάνει και αυτός μια εξέταση. Τον Απρίλιο του 1987 ο Μέρκιουρι έκανε εξετάσεις και βγήκαν θετικές: ήταν πλέον επίσημο πως είχε AIDS.
Ο Φρέντι άρχισε να βάζει για πρώτη φορά βαρύ μέικαπ στο πρόσωπο του, προκειμένου να κρύψει το σάρκωμα Καπόζι (ένα από τα συμπτώματα του AIDS) που είχε στο μάγουλο του. Ακόμη και στους υπόλοιπους Queen που τον έβλεπαν καταβεβλημένο, τους έλεγε ψέμματα.
«Όλοι θεωρούσαμε πως έχει καρκίνο και ντρέπεται να μας το πει» λέει ο παραγωγός της μπάντας Ντέιβιντ Ρίτσαρντς.
Μην αντέχοντας άλλο, το καλοκαίρι του 1989 είπε την αλήθεια και στους υπόλοιπους Queen.
Στις 18 Φεβρουαρίου 1990, ο Freddie φανερά αδύναμος και εξασθενημένος, έκανε τη τελευταία του δημόσια εμφάνιση στα Brit Awards της χρονιάς εκείνης όπου το συγκρότημα τιμήθηκε με το Βραβείο Συνολικής Συνεισφοράς στη Μουσική.
Και, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, στα μέσα του 1991 ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις για το τελευταίο άλμπουμ που θα κυκλοφορούσαν, με τίτλο Innuendo. Το βιντεοκλίπ του τραγουδιού “Ι’m Going Slightly Mad” απεικονίζει έναν Mercury σχεδόν σε ημιθανή κατάσταση να προσπαθεί να κρύψει την αδυναμία του κάτω από πολλά στρώματα ρούχων.
Στο βίντεο εμφανίζεται μεν κανονικός, αλλά ο ίδιος ζυγίζει λιγότερα από 60 κιλά και προκειμένου να δείχνει έτσι, φοράει τρία διαφορετικά είδη ενδυμάτων.
Η υγεία του έχει πάρει για τα καλά την κατιούσα και το καλοκαίρι του 1991 μόλις και μετά βίας μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι για να ηχογραφήσει μερικά τραγούδια. Η θεραπευτική αγωγή δεν φαίνεται να λειτουργεί, σαν να θέλει να πει στον Freddie «ήρθε η ώρα να αφεθείς». Όπερ κι εγένετο εκείνες τις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου του ’91.
Στις 23 Νοεμβρίου του 1991, ο Freddie παίρνει την απόφαση να αποκαλύψει την πάθησή του με μια λιτή δήλωση στους δημοσιογράφους, που από καιρό είχαν κατακλύσει -λόγω υποψίας- το σπίτι του: «Θέλω να επιβεβαιώσω ότι έχω διαγνωστεί θετικός στον ιό HIV και πάσχω από AIDS. Ένιωσα σωστό να κρατήσω μυστική την πληροφορία μέχρι σήμερα, για να προστατεύσω την ιδιωτικότητα όσων είναι γύρω μου. Η ώρα έχει έρθει, όμως, για τους φίλους και τους οπαδούς μου στον κόσμο να μάθουν την αλήθεια και ελπίζω ότι όλοι θα συνταχθούν με τους γιατρούς μου και όλους αυτούς που παλεύουν παγκοσμίως με την τρομερή αρρώστια». Την επομένη κιόλας, ταξίδεψε στον παράδεισο, έχοντας εξασφαλίσσει μια θέση στο μουσικό πάνθεον.
Το πέρασμα στήν αιωνιότητα
Λιγότερους από έξι μήνες μετά το θάνατο του, στις 20 Απριλίου 1992 έγινε προς τιμήν του μία τεράστια συναυλία στο Ουέμπλεϊ με 72.000 θεατές. Τα έσοδα των εισιτηρίων -που εξαντλήθηκαν μέσα σε τρεις ώρες πριν ακόμα ανακοινωθούν τα συγκροτήματα- διατέθηκαν για τη δημιουργία του The Mercury Phoenix Trust ενάντια στο AIDS. Στη συναυλία, που προβλήθηκε σε 76 χώρες και υπολογίζεται ότι την παρακολούθησαν περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άτομα, συμμετείχαν τα συγκροτήματα Def Leppard, Metallica, Extreme, Guns N’ Roses και οι μουσικοί Ελτον Τζον, ο Ρότζερ Ντάλτρεϊ των Who, ο Τόνι Αϊόμι των Black Sabbath, ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Τζορτζ Μάικλ, ο Σιλ, ο Πολ Γιάνγκ, η Ανι Λένοξ, η Λίσα Στάνσφιλντ, ο Ρόμπερτ Πλαντ των Led Zeppelin και πολλοί άλλοι.
O Freddie Mercury παρά τη γνωστή σεξουαλική του ταυτότητα και τα πάθη που είχε, δεν προκάλεσε ποτέ δημόσια, παρά μόνο επί σκηνής, προωθώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δουλειά του. Αποτέλεσε την καλύτερη συντροφιά για την εφηβική γενιά του ’70 και του ’80, ήταν παρών όταν αγάπησαν, ερωτεύτηκαν, χώρισαν. Αυτός ήταν ο Freddie Mercury και η μουσική του, η οποία μείνει για πάντα ζωντανή, όπως και η ιδέα ενός ανθρώπου που δίδαξε το ροκ, την αξιοπρέπεια και τη μάχη.
But The Show Must Go On…..
Πηγές:http://tvtv.gr/%CE%BF-freddie-mercury
https://www.maxmag.gr/afieromata/freddy-mercury-show-must-go/
