Δεν θέλω να γίνω γραφικός. Αν έχετε διαβάσει το review μου για το Gears Tactics, τότε μάλλον γνωρίζετε καλά τι πιστεύω για το launch line-up παιχνιδιών των Xbox Series X | S. Αν όχι, συνοπτικά, έλειπε αυτή η μεγάλη αποκλειστικότητα, με τα εντυπωσιακά γραφικά, για να δείξει τις τεχνικές δυνατότητες της κονσόλας. Τώρα, αυτό το κενό έρχεται κατά κάποιον τρόπο να καλύψει το Gears 5: Hivebusters. Πρόκειται για ένα πακέτο επέκτασης του campaign του Gears 5, το οποίο κυκλοφόρησε για τα Xbox Series X | S, Xbox One και PC μέσα από το Xbox Game Pass Ultimate.
Για την ακρίβεια έφτασε πριν μερικές ημέρες, στις 15 Δεκεμβρίου, και προσωπικά το ολοκλήρωσα μέσα στην πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του. Φυσικά και δεν είμαι κάποιος υπεράνθρωπος που έχει ανακαλύψει το μυστικό για να μεγαλώνει το εικοσιτετράωρο. Πολύ απλά, το Hivebusters είναι μια σύντομη εμπειρία περίπου 3 ωρών, η οποία με λίγη περισσότερη εξερεύνηση, μπορεί ενδεχομένως να φτάσει και τις 4 ώρες, υποστηρίζοντας πλήρως co-op για παρέα τριών ατόμων. Η σύντομη -αν αναλογιστούμε πόσο ψηλά έχει φτάσει ο πήχης πλέον με τα γιγάντια open worlds της γενιάς- διάρκεια δε θεωρώ, ωστόσο, πως είναι αρνητικό. Κάθε άλλο!
Δεν πρόκειται για “αρμένικη βίζιτα”, αλλά για μια καλοζυγισμένη εμπειρία που δεν επαναλαμβάνεται και προσφέρει τόσα, όσα ακριβώς χρειάζεται. Το άμεσο αλλά συνάμα με βαρύτητα, απολαυστικό shooting του Gears 5 βρίσκεται στον πυρήνα και μάλιστα είναι πιο καλογυαλισμένο από ποτέ, έπειτα από έναν ολόκληρο χρόνο βελτιώσεων με βάση το feedback από την αυστηρή κοινότητα. Υπάρχει η διαφορά πως ο Jack με τα abilities του απουσιάζει, αλλά το gameplay αλλάζει σε αυτό το κομμάτι, αφού οι χαρακτήρες έχουν o καθένας από ένα δικό του Ultimate Ability.
Κατά τα άλλα, δε θα μπορούσε να είναι πιο παραδοσιακό Gears απ’ ότι ήδη είναι. Ξεχάστε την semi-open world δομή του Gears 5, αφού το Hivebusters επιστρέφει στις ρίζες της σειράς και είναι μια ξεκάθαρα linear εμπειρία που το ένα set-piece διαδέχεται το άλλο. Έχει τόσα πολλά εντυπωσιακά και υψηλών production values σκηνικά που πραγματικά εντυπωσιάστηκα.
Ξεκινάς από τις παραδοσιακές πιο κλειστές μάχες σε χώρους γεμάτους cover, θα δεις αρένες με παγίδες που θα σε δυσκολέψουν ή θα τις εκμεταλλευτείς προς όφελός σου, sniper αναμετρήσεις, μάχες με όχημα, μέχρι και τα πολλαπλά φαντασμαγορικά set-pieces. Το pacing είναι τέλεια ζυγισμένο και δε σε αφήνει να βαρεθείς λεπτό. Αυτό το πετυχαίνει ωστόσο, χωρίς να υπερβάλει, αφού θα υπάρξουν και οι πιο αθόρυβες στιγμές για τους χαρακτήρες, καθώς και ένα μικρό κυνήγι collectables για όποιον το επιθυμεί.
Το αποκορύφωμα για μένα ήταν στη μέση του παιχνιδιού, που υπάρχει μια φαντασμαγορική κατάβαση από ένα ηφαίστειο. Για περίπου δεκαπέντε λεπτά έπαιζα με αυτό το αμήχανο χαμόγελο του εντυπωσιασμού και της έκπληξης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου και αυτό νομίζω πως αρκεί για να καταλάβετε.
Όλο αυτό το ‘φαντασμαγορικό’ της υπόθεσης βασίζεται σε τρία πράγματα. Το πρώτο είναι το setting. Η δράση του Hivebusters λαμβάνει χώρα στα νησιά Galangi. Είναι μια τοποθεσία εντελώς διαφορετική από ότι βλέπουμε συνήθως στα Gears. Πρόκειται για μια τροπική ηφαιστιογενής περιοχή, με σκηνικά που κόβουν την ανάσα. Πυκνή, ασυνήθιστη βλάστηση, τεράστια δέντρα, καταρράχτες, απότομες πλαγιές και απομεινάρια ενός αρχαίου πολιτισμού, συνθέτουν έναν πανέμορφο οπτικό σύνολο που επιτρέπει να λάμψει το art style του franchise, το οποίο ναι με είναι ρεαλιστικό, αλλά με μια δόση καρτουνίστηκης υπερβολής και μεγαλεπήβολες διαστάσεις…στα πάντα.
Μπορώ να πως σε σημεία μου έφερε στο μυαλό τα Uncharted και σίγουρα είναι μια ευχάριστη αλλαγή, αφού καμιά φορά τα Gears δέχονται κριτική για το πόσο υπερβολικά ‘γκρι’ ήταν η παλέτα τους. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για πραγματικά πανέμορφα περιβάλλοντα που θα αφήσουν το Series X να δείξει για πρώτη φορά τις ικανότητές του.
Ναι, αυτός είναι ο δεύτερος παράγοντας. Ο τεχνικός τομέας. Ποιος θα το περίμενε αυτό από ένα cross-gen expansion…αλλά πραγματικά, η Unreal Engine 4 «ξεζουμίζεται». Δεν ξέρω τι μέθοδο anti-aliasing χρησιμοποιεί η ομάδα, ή αν γίνεται χρήση super-sampling ή κάποιας άλλης τεχνικής, αλλά το Hivebusters έχει τρομερά καθαρή και κοφτερή απεικόνιση και αυτό προσφέρει τα δέοντα στο οπτικό σύνολο. Πέρα από αυτό, όλες οι υφές είναι υψηλής ανάλυσης, τα μοντέλα των χαρακτήρων τρομερά λεπτομερή, τα εφέ και τα particles πλούσια και το HDR -χωρίς καμία υπερβολή- το καλύτερο που έχω δει μέχρι σήμερα σε οποιοδήποτε παιχνίδι.
Στην προαναφερθέντα πίστα, με τη λάβα να φωσφορίζει μέσα στο σκοτάδι, καταλαβαίνεις το αντίκτυπο αυτής της τεχνολογίας. Το tone-mapping που έχει κάνει η Coalition είναι πραγματικά άξιο συγχαρητηρίων. Αν έχετε τηλεόραση που το υποστηρίζει κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και αφιερώστε το χρόνο για να το ρυθμίσετε σωστά από το μενού της και τις ρυθμίσεις του παιχνιδιού. Αξίζει. Να σημειώσω επίσης πως όλες οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το review έχουν τραβηχτεί από εμένα.
Ο τελευταίος παράγοντας είναι ο ήχος. Το Gears 5 ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια που αγκάλιασε τον 3D Spatial ήχο και αυτό γίνεται αντιληπτό και εδώ. Έπαιξα και με ηχόμπαρα και με δυνατά την ένταση σε επίσημα, ακριβά Xbox ακουστικά, φυσικά με το Windows Sonic Spatial Sound του Xbox Series X ενεργοποιημένο. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο κατευθυντικός είναι ο ήχος, ενώ για παράδειγμα εφέ όπως ο αντίλαλος στις σπηλιές που βρέθηκα είναι άκρως ρεαλιστικά.
Οι εκρήξεις, οι θόρυβοι των όπλων, οι περιβαλλοντικοί ήχοι, όλα είναι ποιοτικά και με μια μπασάτη έμφαση, όπως αρμόζει σε κάθε blockbuster στα πρότυπα του Gears. Να τονίσω πως υπάρχει και η επιλογή του Dolby Atmos για όποιον έχει ικανό ηχοσύστημα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά παρασύρθηκα και δεν έχω αναφέρει ακόμη πως η ιστορία ακολουθεί τους τρείς χαρακτήρες που γνωρίσαμε μέσα από το Escape mode. Ή μάλλον δεν τους γνωρίσαμε και τόσο καλά, αφού το Hivebusters έρχεται τώρα να μας δώσει επιτέλους το backstory τους (αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο). Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με το Scorpio Squad, το οποίο θα κληθεί να φέρει εις πέρας μια αποστολή αυτοκτονίας, υπό αρκετά διαφορετικές συνθήκες απ’ ότι έχουμε συνηθίσει.
Δε λείπουν γνωστοί και λατρεμένοι χαρακτήρες από το σύμπαν του Gears και πληροφορίες που επεκτείνουν τη γνώση μας για το lore. Ωστόσο είναι σίγουρα μια δευτερούσας σημασίας ιστορία. Αυτό δε σημαίνει πως δεν αξίζει να τη βιώσετε. Προσωπικά το βρήκα αναζωογονητικό πως δεν έπρεπε να σώσουμε τον κόσμο και δεν κρέμονται ξανά όλα από μια κλωστή.
Οι κεντρικοί χαρακτήρες Jeremiah Keegan, Lahni Kaliso και Leslie “Mac” Macallister ξεκινούν μια με εμφανής αντιπάθεια ο ένας για τον άλλο, ωστόσο σύντομα θα δεθούν σαν μια γροθιά, φυσικά μέσα από την περιπέτεια που θα βιώσουν, αλλά και την εξωτερίκευση των απωλειών που τους βαραίνουν και την διαφωτιστική ανακάλυψη πως καμιά φορά και οι ήρωές μας κάνουν παρατυπίες. Είναι αρκετά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο και καλογραμμένοι. Τα αστεία, οι ατάκες και ο μεταξύ τους διάλογος σε βοηθάνε να δεθείς μαζί τους, χωρίς να λείπουν βέβαια και μια δυο αστοχίες ή υπερβολές.
Το μόνο βασικό παράπονο που έχω να προσάψω, είναι πως η εξέλιξη των χαρακτήρων είναι κάπως βιαστική. Το παιχνίδι φαίνεται πως θέλει να καταλήξει σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, αφού αν έχεις εντρυφήσει στο σύμπαν, οι εξελίξεις είναι προβλέψεις. Έτσι, καμιά φορά κάνει βιαστικά άλματα λογικής για να πετύχει τους αφηγηματικούς του στόχους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει συνοχή σε γενικές γραμμές. Δεν είναι κάτι που με ενόχλησε και μόλις έπεσαν τα credits απλά αντιλήφθηκα πως θέλω περισσότερες τέτοιες διαφορετικές, μικρές ιστορίες στον κόσμο του Gears που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα καλούπια και μας δίνουν μια ακόμη γεύση από το σύνθετο μεταποκαλυπτικό και έντονα πολιτικοποιημένο Gears σύμπαν.
