Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Γιάννης Στάνκογλου στο περιοδικό «Down Town» και τον δημοσιογράφο Τάσο Μπιμπισίδη με αφορμή την συνέχιση της παράσταση «Killer Joe» στο θέατρο Εμπορικόν.
Μέσα σε όλα, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε στους προφυλακισμένους συναδέλφους του, την σκληρότητα των σκηνοθετών και το ευρύτερο τέλος εποχής.
- Μετά από όλες αυτές τις καταγγελίες για συναδέλφους σου, αναθεώρησες κάποια πράγματα για τη δουλειά σου;
Λιγνάδηδες και Φιλιππίδηδες υπάρχουν σε όλες τις δουλειές, απλώς το θέατρο έχει προβολή. Ευτυχώς βγήκαν όλα αυτά στην επιφάνεια και μακάρι να συνεχιστεί το #metoo. Διαπιστώνω ότι όλα προκύπτουν από το συνδυασμό της εξουσίας και του κομπλεξισμού.
Έχει να κάνει με την παιδεία, όχι με την έννοια της μόρφωσης, αλλά με την έννοια του να αποδεχτείς τον εαυτό σου.
Να ξέρεις ποιος είσαι και να μη χρειάζεται να κάνεις κακό στους άλλους για να επιβληθείς. Μιλάμε, ας πούμε, για παρενοχλήσεις ανηλίκων. Αυτό είναι ο ορισμός της έλλειψης παιδείας. Ότι και να έχεις διαβάσει, όσα βιβλία και αν ξέρεις απ’ έξω, όσο και αν παίζεις στα δάχτυλα τον Φάουστ.
- Υπάρχει ο αστικός μύθος που ήθελε τους σκηνοθέτες απόλυτους, αυταρχικούς. Δεν λειτούργησες, έτσι, καταλαβαίνω (σκηνοθετώντας για πρώτη φορά).
Όχι βέβαια, περίμενα προτάσεις από όλους, ζήτησα τη γνώμη τους. Υπήρχαν και υπάρχουν σκηνοθέτες που λειτουργούν έτσι, έχω δουλέψει μαζί τους, αλλά νομίζω ότι πέρασε η λογική του σκηνοθέτη – μαέστρου. Άσε που δεν έχω τέτοιες βλέψεις, δεν θέλω με το ζόρι να δώσω το στίγμα μου. Άλλαξε ο τρόπος που δουλεύουμε.
- Αυτή η αλλαγή έχει να κάνει με την εποχή, με το #metoo, με τις αποκαλύψεις για το χώρο του θεάτρου;
Νομίζω ότι είναι ένα τέλος εποχής, γενικότερα. Υπάρχουν κάποια όρια που παλιά δεν υπήρχαν. Ίσα – ίσα, αυτό μας μάθαιναν στις δραματικές σχολές. Να μην έχουμε κανένα όριο. Όσο πιο σκληρός ήσουν τόσο θα έκανες βήματα. Η λογική που μας περνούσαν ήταν ότι θα πρέπει να «πατήσεις» πάνω στον άλλον για να ξεχωρίσεις. Αυτό έχει περάσει. Αλλάζει η ζωή μας, αλλάζουν τα επαγγέλματα μας, βλέπουμε τον κόσμο να σκέφτεται αλλιώς.
Το βλέπεις, για παράδειγμα, και με τους ανθρώπους που είχε βάλει η κοινωνία στο περιθώριο και κάνουν τόσα χρόνια έναν αγώνα. Δεν μιλάω μόνο για το #metoo και τις γυναίκες, δεν μιλάω μόνο για τη διαφορετικότητα και τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα, μιλάω γενικά για όλους τους ανθρώπους που για χρόνια δεν αντιμετωπίζονταν με ισότητα και δικαιοσύνη. Νομίζω ότι το επίπεδο των νέων ανθρώπων αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο υψηλό και πνευματικά και καλλιτεχνικά.
