Μια μύχια συνέντευξη του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή στη LIFO, ψηφιοποιείται πρώτη φορά και εκπλήσσει με την τόλμη και την αυτοσαρκαστική της τρυφερότητα
Το 2006 ο Γιώργος Μαρίνος είχε λάβει μέρος στο πρότζεκτ της LIFO «Οι Αθηναίοι». Τη συνέντευξη είχε πάρει ο αρχισυντάκτης Νίκος Ράλλης, ο οποίος θα πέθαινε λίγους μήνες μετά, στα 41 χρόνια του, από σπάνιο αυτοάνοσο. Η συνέντευξη ψηφιοποιείται σήμερα για πρώτη φορά, και έχει ενδιαφέρον για δύο κυρίως σημεία: την αναφορά του στην διαλυμένη παιδική του ηλικία, και στην επίγνωση που είχε ότι σε μια εποχή που οι ομοφυλόφιλοι ήταν κάτι γραφικό ή ξεφτιλισμένο, αυτός μόνος, με πρωτοφανή τόλμη διεκδίκησε όσα η LGBTQI+ κοινότητα θα έκανε αγωνιστική ατζέντα της, δεκαετίες αργότερα.
Σήμερα έχω μάθει να χαίρομαι την αγάπη και την εκτίμηση του κοινού. Παλιά ήμουν θύμα της ανασφάλειάς μου. Θέλω να πω, την καριέρα μου την έχω κάνει, δεν διεκδικώ πλέον κάτι. Την υγεία μου, ίσως. Εννοώ, όταν δουλεύω είμαι καλά, όταν δεν δουλεύω υπάρχει πρόβλημα. Και λέω «πρόβλημα» επειδή είναι αδύνατον να δουλεύω για πολλά χρόνια ακόμα. Είναι ψυχολογική η ανάγκη μου να δουλέψω, δεν είναι οικονομική. Αλλιώς, τρελαίνομαι.
Μέσα σε αυτό το τουρλουμπούκι που είναι η νύχτα και το ελληνικό τραγούδι, αφού μου κάνει κέφι, είπα ας βγω. Το μόνο που φοβόμουν ήταν να μην εκτεθώ. Ξεκίνησα πέρυσι σε μία ξεκούδουνη ημερομηνία, 24 Φεβρουάριου, για αυστηρά τριάντα παραστάσεις. Και ξαφνικά το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, κάθε μέρα. Υπήρχε μία γενιά, μεταξύ 25-35 που δεν με είχε δει, είχε εικόνα μου μόνο α …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
