Ο θάνατος μιας 22χρονης γυναίκας την περασμένη εβδομάδα στο Ιράν έχει προκαλέσει πρωτοφανή οργή, αλλά τα αίτια και η αντίσταση είναι βαθιά ριζωμένες στη χώρα, γράφει στο editorial του ο βρετανικός Guardian
Μια εβδομάδα διαδηλώσεων σαρώνει το Ιράν, αγγίζοντας δεκάδες πόλεις και περισσότερες από τις μισές επαρχίες της χώρας. Οι εικόνες είναι συνταρακτικές και συγκινητικές: μια μητέρα αποκαλύπτεται προκλητικά δίπλα στις μικρές τoυς κόρες. Αυτές που φορούν χιτζάμπ στέκονται μαζί με εκείνες που παραδίδουν τις μαντήλες τους στις φλόγες. Γυναίκες που βγήκαν στους δρόμους παρόλο που αντιμετώπισαν βάναυσους ξυλοδαρμούς, δακρυγόνα και ένοπλους αστυνομικούς.
Η αναταραχή ξέσπασε για τον θάνατο της 22χρονης Mάχσα Αμίνι μετά τη σύλληψή της από την αστυνομία ηθών, η οποία την κατηγόρησε για «ακατάλληλο χιτζάμπ». Η οικογένειά της αμφισβήτησε έντονα τους επίσημους ισχυρισμούς ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή λόγω υποκείμενων παθήσεων. Όσοι συνελήφθησαν στο παρελθόν – ή εκείνοι που συνελήφθησαν οι κόρες, οι θείες ή οι φίλοι τους– δεν αντιμετώπισαν τρομερή ανωμαλία αλλά ένα συστημικό ζήτημα.
Οι διαμαρτυρίες σε αυτή την κλίμακα με επίκεντρο τα δικαιώματα των γυναικών είναι ασυνήθιστες. Στο κίνημα που καθοδηγείται από τις γυναίκες εντάσσονται πλέον και οι άνδρες. Οι εμπλεκόμενοι είναι πιο διαφορετικοί δημογραφικά από ό,τι στις πρόσφατες αναταραχές. Το πρωταρχικό αίτημα δεν είναι η απαγόρευση του χιτζάμπ, αλλά η επιβολή του. Το Ιράν έχει μακρά ιστορία αποφάσεων σχετικά με το τι μπορούν να φορέσουν οι γυναίκες: στη δεκαετία του 1930, απαγόρευε το χιτζάμπ, μετά την επανάσταση του 1979, το κατέστησε υποχρεωτικό.
Οι λεπτομέρειες και η επιβολή του υποχρεωτικού ενδυματολογικού κώδικα ποικίλλουν με την πάροδο των ετών. Επί των ημερών του σκληροπυρηνικού προέδρου Εμπραχίμ Ραϊσι, η αστυνόμευση έχει γίνει πιο σκληρή. Ωστόσο, οι κραυγές των διαδηλωτών «γυναίκες, ζωή, ελευθερία» ξεπερνούν την αρχική καταγγελία και έχουν να κάνουν με άλλες ανησυχίες για την ελευθερία και τα δικαιώματα και ένα ευρύτερο αίσθημα αδικίας. Οι αμερικανικές κυρώσεις έχουν ρημάξει την οικονομία και, όπως συμβαίνει παντού, όταν πλήττει η φτώχεια, οι γυναίκες υποφέρουν περισσότερο.
Παρά κάποιες αρχικά συμφιλιωτικές χειρονομίες και δηλώσεις, οι αρχές φαίνεται να κινούνται προς την αύξηση της καταστολής: ένα οικείο μοτίβο π …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
