Κακώς η Ευρώπη πέφτει από τα σύννεφα με τη νίκη της Μελόνι και των υπολοίπων σχηματισμών της συντηρητικής δεξιάς.
Το παιχνίδι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης έχει χαθεί εδώ και χρόνια και το όνειρο μιας Ενωμένης Ευρώπης πήγε χαμένο πίσω από μια οικονομική ένωση που επί σειρά ετών ακολουθούσε τις εντολές για δημοσιονομική πειθαρχία μιας εμμονικής Γερμανίας. Μιας εμμονικής Γερμανίας που διέσωζε τις δικές τις τράπεζες, τη δική της βιομηχανία, τις δικές τις πολυεθνικές οδηγώντας ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο σε μια πλήρη φτωχοποίηση και σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των λαών.
Αυτή η Ευρώπη που δεν κατάφερε ποτέ να προστατεύσει τους πληθυσμούς της από την εισβολή ξένων πληθυσμών διαφορετικής κουλτούρας, που δεν κατάφερε ποτέ να προχωρήσει σε μια σοβαρή και δημοκρατική ενοποίηση, που δεν πέτυχε την λεγόμενη εμβάθυνση, αλλά υπηρέτησε μόνο τη διεύρυνση την οποία ήθελαν οι ΗΠΑ προς Ανατολάς, αυτή η Ευρώπη πέφτει σήμερα από τα σύννεφα.
Αυτή η Ευρώπη της κομματικής γραφειοκρατίας που δεν κατάφερε να στηρίξει ούτε το θεσμό της οικογένειας, ούτε το θεσμό της δημοκρατίας και της ελευθερίας των πολιτών, αναρωτιέται γιατί οι Ιταλοί ψηφοφόροι έδωσαν προβάδισμα στην Μελόνι. Γιατί οι Γάλλοι ψηφοφόροι έδειξαν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στην Μαρίν Λεπέν;
Μια Ευρώπη που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της από την αισχροκέρδεια στα καύσιμα, στο φυσικό αέριο, στους λογαριασμούς του ρεύματος δεν έχει άλλοθι να δηλώνει ότι πέφτει από τα σύννεφα. Ένα διευθυντήριο που δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα υπάρχει επισιτιστική κρίση στην ήπειρό μας δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία. Ένα διευθυντήριο που δεν μπορεί καν να προστατεύσει τα γεωγραφικά σύνορα της Ευρώπης και κάθεται σούζα στις αναθεωρητικές βλέψεις ενός νέο – οθωμανού σουλτάνου, είναι ένα διευθυντήριο για κλάματα. Τα κράτη μέλη της ένωσης γυρίζουν πίσω στις εθνικές κυβερνήσεις και αυτό πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό από όλους. Οι ίδιοι οι λαοί ψηφίζουν κόμματα και σχηματισμούς που υπόσχονται ότι θα τους προστατεύσουν και δεν θα τους αφήσουν στο έλεος των αγορών και των γερακιών της παγκόσμιας οικονομίας.
Δεν χρειάζεται να ψάχνουν ορισμένοι το γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης των λαών. Πλέον δεν είναι μόνο θέμα ευρωσκεπτικισμού με τη στενή έννοια του όρου. Υπάρχει σοβαρό έλλειμα εμπιστοσύνης και …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
