Βαθμολόγησε το άρθρο
Την εποχή που η τέχνη των ειδικών εφέ δεν είχε ακόμη γεννηθεί και η ρεαλιστικότητα στο σινεμά ταυτιζόταν σε μεγάλο βαθμό με την πραγματικότητα, τα κινηματογραφικά σετ ήταν επικίνδυνοι χώροι.
Το 1930, ο αμερικανός σκηνοθέτης Βάρικ Φρίσελ κλήθηκε να γυρίσει μία πρωτοποριακή και πολυδάπανη ταινία. Οι παραγωγοί που τη χρηματοδοτούσαν είχαν δει ένα ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη για τις βόρειες ακτές της Θάλασσας του Λαμπραντόρ και ενθουσιάστηκαν με το αρκτικό τοπίο και με την ριψοκίνδυνη καθημερινότητα των κυνηγών φώκιας που ζούσαν στην περιοχή.
Ζήτησαν από τον Φρίσελ να ταξιδέψει και πάλι στον παγωμένο τόπο και έχοντας αυτή τη φορά έναν πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό να κινηματογραφήσει μία επική μυθοπλασία.Το φιλόδοξο έργο θα ήταν η πρώτη κινηματογραφική ταινία που οι φυσικοί ήχοι και οι διάλογοι των ηθοποιών θα ηχογραφούνταν παράλληλα με την μαγνητοσκόπηση των σκηνών. Το 1930 ο Βάρικ Φρίσελ ήταν μόλις 27 ετών.
Ο σκηνοθέτης με ένα πολυμελές επιτελείο ταξίδεψε στο Νιουφάουντλαντ του δυτικού Καναδά, που βρέχεται από τη θάλασσα Λαμπραντόρ, και ξεκίνησε τα γυρίσματα. Μάλιστα, τα πλοία με τα οποία πήγαν στο σημείο της κινηματογράφισης, ήταν αλιευτικά τελευταίας τεχνολογίας, που την εποχή εκείνη χρησιμοποιούνταν από τους εμπειρότερους κυνηγούς.
Όταν τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν και επέστρεψαν στην Αμερική, ο Φρίσελ οργάνωσε μία ιδιωτική προβολή της ταινίας, για να την δει μαζί με τους στενούς του φίλους και συνεργάτες. Προς απογοήτευσή του, το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό. Συνειδητοποίησε ότι οι σκηνές των αρκτι …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
