Ένα βιβλίο και μια ταινία για την Αθήνα την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Στο πλαίσιο της παρουσίασης της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου της Ιωάννας Θεοχαροπούλου, «Χτίστες, νοικοκυρές και η οικοδόμηση της σύγχρονης Αθήνας» (Εκδόσεις του Ιδρύματος Ωνάση, 2022), η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση διοργανώνει την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου μια συζήτηση σχετικά με τη σημασία αυτής της σύγχρονης πόλης, την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της και την ιστορία της, καθώς και προβολή της ομώνυμης ταινίας των Τάσου Λάγγη και Γιάννη Γαϊτανίδη.
Οι ιστορικοί της αρχιτεκτονικής τείνουν να υποτιμούν την έλλειψη επίσημου σχεδιασμού και τη φαινομενική ομοιομορφία των κτιρίων-«κουτιών» από μπετόν. Θεωρώντας τα παραπάνω ως ένα μοναδικό στοιχείο άτυπης αστικοποίησης με συγκεκριμένα τοπικά χαρακτηριστικά –ως ένα φαινόμενο που εν γένει απαντάται σε όλο τον κόσμο, και ιδιαίτερα στον «αναπτυσσόμενο»–, το βιβλίο της Θεοχαροπούλου προσφέρει μια κριτική επαναξιολόγηση της πόλης με άξονα την επιτυχημένη προσαρμογή της στη χρονική συγκυρία· παράλληλα, ενισχύει την αντίληψή μας για την αστικοποίηση ως γνήσια συλλογική σχεδιαστική δραστηριότητα.Το βιβλίο «Χτίστες, νοικοκυρές και η οικοδόμηση της σύγχρονης Αθήνας» είναι υπέρμαχος μιας αρχιτεκτονικής ιστορίας που δίνει πρόσβαση στους εννοιολογικούς κόσμους και στη φαντασία των απλών οικοδόμων και των κατοίκων της πόλης. Όπως σχολιάζει η ίδια η συγγραφέας: «η προσέγγιση έχει ως αφετηρία τις δομές που σχεδιάστηκαν αποκλειστικά από αρχιτέκτονες και σχεδιαστές, αλλά προχωρά στη διερεύνηση των –οικονομικών, πολιτισμικών και υλικών– διεργασιών που βασίστηκαν σε αυτοργανωμένα, κοινοτικά εγχειρήματα. Αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί και οι προσαρμογές κατάφεραν να δημιουργήσουν μια πυκνή και ζωντανή πόλη. Έτσι, μπορούν με τη σειρά τους να μας βοηθήσουν να φανταστούμε πώς να δημιουργήσουμε πιο βιώσιμα και κατοικήσιμα πρότυπα πολεοδομίας.»
Όπως αναφέρουν οι σκηνοθέτες της ομώνυμης ταινίας, Τάσος Λάγγης και Γιάννης Γαϊτανίδης, «η Αθήνα είναι η πόλη μας, εκεί που γεννηθήκαμε και ζούμε, και την αγαπάμε σαν να είναι “το χωριό μας”. Είναι όμως αντιφατική και σχεδόν άγνωστη, καθώς η επαναλαμβανόμενη υφή των πολυκατοικιών απλώνεται τριγύρω κλωνοποιημένη. Ένας χώρος σαν κείμενο αδιαπέραστο στη γενικότητά του, ακατανόητο, χωρίς εμφανείς ιστορικές αναφορές, πέρα από το ορόσημο της Ακ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
