Η ταινία Foxcatcher είναι ένα τρομερά υποτιμημένο “διαμάντι” – Cineramen

0
20

Βαθμολόγησε το άρθρο

Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Μαρκ Σουλτζ λαμβάνει μια πρόσκληση από τον εκατομμυριούχο Τζον Ντυ Ποντ, να μετακομίσει στις εγκαταστάσεις του για να προπονήσει μια ομάδα παλαιστών για τους Ολυμπιακούς της Σεούλ του 1988. Δέχεται με ενθουσιασμό, καθώς το βλέπει και σαν μια ευκαιρία να ξεφύγει από τη σκιά του αδερφού του, Ντέιβ. Ο Ντυ Ποντ από την πλευρά του, θέλει τον άπιαστο σεβασμό των συνομηλίκων του και της πάντα επικριτικής μητέρας του. Κολακευμένος από την προσφορά, ο Μαρκ βλέπει τον Ντυ Ποντ ως πατρική φιγούρα κι αναζητά συνεχώς την επιβεβαίωση του. Η άστατη προσωπικότητα όμως του Ντυ Ποντ, σύντομα θα παρασύρει το Μαρκ σε ένα νοσηρό τρόπο ζωής, κι απειλεί να υπονομεύσει την προετοιμασία του. Η εμμονή του με το Ντέιβ και την αποφασιστικότητα που αποπνέει, θα τροφοδοτήσει την παράνοια του, και οι τρεις τους θα οδεύσουν προς μια τραγωδία που κανείς δε θα μπορούσε να έχει προβλέψει.

Όσο κλισέ και αν ακούγεται το Foxcatcher δεν είναι ταινία για όλους, αν και θα έπρεπε να την δει μεγάλο μέρος του κοινού που πηγαίνει κινηματογράφο και όχι μόνο. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, νιώθεις μια απειλητική ατμόσφαιρα να σε πνίγει και γενικότερα πολλούς παράγοντες που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον για την ταινία. Καθώς περνούν τα λεπτά και εμφανίζεται ο εκπληκτικός Steve Carell η ταινία κινείται με σχετικά αργούς αλλά καθόλου κουραστικούς ρυθμούς, προσπαθώντας να περάσε …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή