Έχουν υπάρξει πολλά παιχνίδια που υποστηρίζουν ή και ενθαρρύνουν τη συνεργασία μεταξύ δύο παικτών. Αυτό, όμως, που κάνει εδώ και αρκετά χρόνια ο Josef Fares των Hazelight Studios, είναι κάτι μαγικό. Τα παιχνίδια του απαιτούν τη συνεργασία δύο ατόμων, διαφορετικά είναι ανέφικτο το να τα βιώσεις. Τόσο το Brothers: A Tale of Two Sons (με την Starbreeze Studios), όσο και το εκπληκτικό A Way Out, είναι παιχνίδια που δεν απαιτούν απλά τη συνεργασία δύο παικτών, αλλά βάζουν και τις δύο πλευρές σε ρόλους, που ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Τα παιχνίδια του Fares, λοιπόν, θέλουν δύο για να παιχτούν…Ε, ο εκκεντρικός Σουηδός, πήρε αυτή τη φράση και την έκανε παιχνίδι, επίσημα…
Το It Takes Two είναι το νέο πόνημα της Hazelight, το οποίο ανήκει στο label των Originals τίτλων της Electronic Arts. Το παιχνίδι παρουσιάστηκε με έναν “μοναδικό” τρόπο πριν χρόνια και πλέον είναι διαθέσιμο προς τα ζευγάρια gamers για να το βιώσουν. Και, ω Θεέ, αυτό που θα βιώσουν είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα απλό co-op βιντεοπαιχνίδι…
Στο It Takes Two -το οποίο παίζεται, είτε σε τοπικό επίπεδο (split-screen), είτε online- ο ένας παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο της May και ο άλλος του Cody. Οι δύο τους είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι το οποίο αντιμετωπίζει προβλήματα στη σχέση του και εμείς τους γνωρίζουμε στα τελειώματα του γάμου τους, μιας και ετοιμάζονται να πάρουν διαζύγιο. Όλη αυτήν τη δυσάρεστη κατάσταση, η μικρή τους κόρη ονόματι “Rose” τη βιώνει με το δικό της τρόπο. Όταν μια μέρα προσπαθούν να της εξηγήσουν για τα περί διαζυγίου, το μικρό κορίτσι το παίρνει στραβά και τρέχει προς την αποθήκη που η οικογένεια φυλάει τα εργαλεία της.
Εκεί, “ξεθάβει” το Book of Love, ένα βιβλίο που γράφτηκε από το διάσημο συγγραφέα και ειδικό σε θέματα σχέσεων και έρωτα, Dr. Hakim. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου αναζητεί βοήθεια για το θέμα το γονιών της, την ώρα που στα χέρια της κρατάει δύο κούκλες με τις μορφές τους. Η πραγματική ιστορία, όμως, αρχίζει όταν τα δάκρια της Rose αγγίζουν τις κούκλες φτιαγμένες από πηλό και ξύλο. Με έναν παραμυθένιο τρόπο, η May και ο Cody, ξυπνάνε έχοντας πάρει τη μορφή των κατασκευών της Rose και πλέον βρίσκονται εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο του κοριτσιού.
Έτσι, ξεκινάει ένα ταξίδι, με τη καθοδήγηση της μεξικανόφωνης φιγούρας του βιβλίου, που βάζει σε προκλήσεις το ζευγάρι και τους “υποχρεώνει” να περάσουν κάποιες σημαντικές δοκιμασίες, με τελικό σκοπό να σώσουν το γάμο τους. Αυτό που εγώ θεωρώ αριστουργηματικό στο It Takes Two είναι ο τρόπος που έχει παντρευτεί η ιστορία και το μήνυμα που θέλει να περάσει, με το gameplay. Είναι όλα τόσο ευφάνταστα και αρμονικά δοσμένα, που κάθε σπιθαμή, κάθε pixel έχει κάτι να πει. Το σίγουρο είναι ότι ο τίτλος επικοινωνεί ένα πολύ σοβαρό και ευαίσθητο θέμα, πάντα μέσα από το πρίσμα του πως βιώνουν έναν χωρισμό τα παιδιά.
Το παιχνίδι εκθέτει με ιδιαίτερο, έξυπνο και καυστικό τρόπο τα λάθη που κάνουν τα ζευγάρια και το πως πολλές φορές ως γονείς αγνοούμε ή δεν καταλαβαίνουμε ότι τα παιδιά έχουν διαφορετικά φίλτρα σε τέτοιες καταστάσεις. Κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ κάποια άλλα δεν περνάνε καν από το μυαλό μας. Αλλά είναι εκεί και μπορούν να πληγώσουν ανεπανόρθωτα τη ψυχολογία ενός παιδιού που χωρίς να έχει επιλογή, υποχρεούται να το βιώσει. Η ιστορία του It Takes Two, μπορεί να μοιάζει απλή, αλλά μπαίνει σε πολύ μεγάλο βάθος και φυσικά όλη η σοβαρότητα του θέματος κρύβεται, σχεδόν καμουφλαρίζεται, πίσω από το ξέφρενο gameplay. Αν, ωστόσο, εστιάσεις στα μηνύματα και προσέξεις τις λεπτομέρειες, τότε θα ταρακουνηθείς έντονα, ειδικότερα αν είσαι γονιός.
Το παιχνίδι χωρίζεται σε chapters, τα οποία με τη σειρά τους αντιπροσωπεύουν και ένα κομμάτι μιας σχέσης, όπως είναι η συνεργασία, το πάθος και άλλα ζωτικά στοιχεία για να μπορεί να κρατηθεί “ζωντανή”. Επιπροσθέτως κάθε chapter έχει και διαφορετικό θέμα. Για παράδειγμα οι παίκτες θα περάσουν από το “δωμάτιο” της Rose, από τον κήπο του Cody (πατέρας), από το εργαστήριο της May (μητέρα) και άλλα μέρη της καθημερινότητας της οικογένειας. Η επιλογή των τοποθεσιών και οι εικόνες που θα περάσουν μπροστά από τα μάτια των παικτών, μόνο τυχαία δε γίνεται, μιας και, όπως προανέφερα, όλα έχουν κάτι να πουν και συνεισφέρουν ευλαβικά στο μήνυμα που επικοινωνεί το παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, μέσα από τους μικρόκοσμους του παιχνιδιού, ξεπουπουλιάζονται και αναδεικνύονται όλα όσα οδήγησαν τη σχέση του ζευγαριού στην κατάρρευση.
Το εικαστικό του It Takes Two είναι όμορφο και χαριτωμένο και πολλές φορές μου έφερε εικόνες παρόμοιες με αυτές των ταινιών “Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά”. Κάπως έτσι νιώθουν οι παίκτες μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού. Όλα είναι γιγαντιαία, κανείς δεν τους ακούει και διαρκώς μπλέκουν σε μπελάδες. Κάθε επίπεδο διαφέρει πολύ, τόσο εικαστικά, όσο και παικτικά, μιας και κάθε φορά δίνεται και μία “ιδιαίτερη” δύναμη στον καθένα από τους δύο πρωταγωνιστές. Για παράδειγμα, στο επίπεδο με το εργαστήριο, ο Cody μπορεί να εκτοξεύσει καρφιά και η May να τα καρφώσει με το σφυρί, ενώ στο, κατά τη γνώμη μου επικότερο, επίπεδο με τη μουσική, η May μπορεί να αλληλεπιδράσει με τη φωνή της τραγουδώντας, και ο Cody να κόψει πράγματα με το χάι χατ από set drums. Γενικότερα, έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικά πλούσιο και ποικιλόμορφο gameplay, που ως ραχοκοκαλιά έχει τη συνεργασία των δύο παικτών.
Οι μηχανισμοί, αν και απλοί, είναι ευφάνταστοι, έξυπνοι και πολλές φορές εθιστικοί, με ιδέες που θα τις αφήσω να τις ανακαλύψετε οι ίδιοι σας. Το σίγουρο είναι ότι δεν βαριέσαι λεπτό, ο ρυθμός είναι ξέφρενος, οι δοκιμασίες φανταστικές και όμορφες, ενώ και η πρόκληση κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα. Βέβαια, δεν υπάρχει σοβαρή τιμωρία ή “restart to checkpoint” σε περίπτωση που τα πράγματα σκουρύνουν, οπότε παρόλο που σε σημεία είναι απαιτητικό, το trial and error σύστημα δημιουργεί ένα πιο φιλικό περιβάλλον σε όχι και τόσο μυημένους παίκτες.
Το It Takes Two έχει πολλά πρόσωπα σε ό,τι αφορά στο gameplay και αυτό είναι κάτι που το κάνει ξεχωριστό. Μπορεί ως παρονομαστή να έχει το platform στοιχείο, αλλά δε θα διστάσει να γίνει ακόμη και shooter. Θα έλεγα πως είναι μία μίξη πολλών genres, που τόσο πετυχημένη έχουμε δει ελάχιστες φορές στο μέσο. Θα σας πω απλά ότι σε κάποια φάση μεταμορφώνεται μέχρι και σε top down dungeon crawler τύπου Diablo παιχνίδι!
Γενικότερα, οι αναφορές σε παιχνίδια, σε ταινίες, σε βιβλία και σε πολλά άλλα που απασχολούν την καθημερινότητά μας, είναι τόσα πολλά που με εξέπληξαν. Την κατάσταση χαλαρώνουν και εμπλουτίζουν ακόμη περισσότερο τα διάφορα mini games που άπαξ και τα ανακαλύψεις είναι προσβάσιμα μέσα από το κεντρικό μενού. Αυτά τα mini games είναι σε θέση να καταστρέψουν φιλίες και σχέσεις, οπότε προσεγγίστε υπεύθυνα!
Το παιχνίδι δεν είναι τέλειο. Στις περίπου 10 με 14 ώρες που απαιτούνται για να δουν οι παίκτες τα credits, θα εμφανιστούν διάφορα bugs τεχνικής φύσεως, η κίνηση των χαρακτήρων στους χώρους, αν και σε γενικές γραμμές είναι άμεση και ομαλή, θα ζήσει μερικές μέτριες καταστάσεις, με κολλήματα σε αντικείμενα και φτωχό collision detection, ενώ και η μίξη του ήχου πολλές φορές μπερδεύεται. Είναι, όμως, τόσο πολυεπίπεδο και ποικιλόμορφο παιχνίδι που ως ένα σημείο μπορώ να κατανοήσω πως για να γίνει ένα τέτοιο παιχνίδι αψεγάδιαστο, θέλει τεράστιο budget και χρόνια δουλειάς, κάτι που οι Σουηδοί της Hazelight δεν είχαν. Μη παρεξηγείτε, ωστόσο, τα γραφόμενά μου. Ο τίτλος είναι πανέμορφος, τρέχει ομαλά (έπαιξα την PS5 έκδοση) και έχει πολλές ευχάριστες συγκινήσεις να προσφέρει οπτικοακουστικά. Τέλος ευελπιστώ πως μελλοντικά θα δούμε και υποστήριξη των τεχνολογιών του DualSense, η οποία λάμπει δια της απουσίας της.
