Βαθμολόγησε το άρθρο
[Total: 0 Average: 0/5]
H ταινία The Roads Not Taken εστιάζει στον Leo και την κόρη του που μένουν στη Νέα Υόρκη. Η κοπέλα αυτή παλεύει να διαχειριστεί την εύθραυστη ψυχική υγεία του πατέρα της ο οποίος χάνεται σε μία νοερή διαδρομή γεμάτη παραισθήσεις κατά την οποία βιώνει εναλλακτικές εκδοχές του πώς θα μπορούσε να είχε ζήσει σε κάθε διαφορετική περίπτωση από αυτές (μια ζωή ως ντράμερ στην Νέα Υόρκη ή μια μοναχική ζωή σε ένα απομακρυσμένο ελληνικό νησί). Παρόλαυτα, η Molly αγωνίζεται να βρει τις ισορροπίες της, φροντίζοντας τον γονέα της αλλά σκοπεύοντας να ακολουθήσει το δικό της μονοπάτι προς το μέλλον.
Η ταινία ενώ έχει όλα τα φόντα για μια προσπάθεια που θα μπορούσε να μεταδώσει κάποια συναισθήματα στον θεατή, αλλά αποδεικνύεται μια αχρείαστα μπερδεμένη ταινία, χωρίς αρχή, μέση, τέλος αλλά και… ουσία.
Μπορεί οι καλύτερες των προθέσεων να υπήρχαν, αυτό που βγαίνει είναι μια ταινία που αποδεικνύεται ένας ανεκδιήγητος αχταρμάς, που πραγματικά όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι στον θεατή, αλλά όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και χειρότερη.
Για να το πάρουμε από την αρχή, εν μέρει η Sally Porter επιχείρησε να βάλει την δική της “πινελιά” και η αλήθεια είναι πως μέχρι το μισάωρο (παρά τα δεδομένα πολλά κενά που έχει), δεν την λες τόσο αδιάφορη.
Ωστόσο από κει και πέρα, με αποκορύφωμα το απαράδεκτο τελευταίο της κομμάτι και ειδικά μια συγκεκριμένη (τραβηγμένη σε διάρκεια και όχι μόνο) σκηνή σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, για όλους τους λάθος λόγους όμως.
Από την αρχή κάτι δεν κολλάει ωστόσο υπάρχει μια όχι τόσο κακή αισθητική και μερικές σκηνές που σου τραβούν κάπως την προσοχή, αλλά από κεί και πέρα όλα γκρεμίζονται και η ταινία παίρνει την κάτω βόλτα, με τους ηθοποιούς να νομίζεις πως έχουν ξεχάσει την υποκριτική.
Αντί να έχει μια ένταση, δραματουργία και τα συναφή, γίνεται ολοένα και πιο άνευρη, ενώ πέρα από τις επεξηγήσεις που προκαλούν όλο και περισσότερες… απορίες, υπάρχει και βροχή από κλισέ, γραφικότητες και χαρακτήρες που είναι το λιγότερο καρικατούρες.
Στο πιο κρίσιμο σημείο η ταινία χάνει εντελώς την μπάλα και μοιάζει πιο πολύ με παρωδία. H εξέλιξη της ταινίας αποδεικνύεται άνευρη, τραγελαφική, περισσότερο προκαλώντας τα γέλια των θεατών, παρά την αγωνία τους.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο πραγματικά δεν έχουν καμία συνοχή, ειδικά στο δεύτερο και πιο κρίσιμο κομμάτι της, με την ταινία Roads Not Taken να γίνεται από το… πουθενά μια από τις πιο βαρετές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Συν τοις άλλοις, οι ηθοποιοί που έχουν επιλεχθεί είναι ως επί το πλείστον απογοητευτικοί, με αποκορύφωμα τον εντελώς flat Javier Bardem, ο οποίος δεν βγάζει νεύρο, ένταση και μιλάει σχεδόν σε όλη την ταινία με τον ίδιο τόνο, κάτι που δεν περιμέναμε με τίποτα.
Κανείς από τους υπόλοιπους δεν μοιάζει ικανός να διασωθεί από το ναυάγιο, ενώ μερικοί εκ των υπόλοιπων πραγματικά καταφέρνουν να σε κάνουν να σκάσεις από τα γέλια, χωρίς καν να το θέλουν, μιας και η ταινία πνίγεται στην μετριότητα και την εγωκεντρικότητα της,
Γενικά εικόνες και ηθοποιοί αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας σε πολλές σκηνές τους και σε κάνουν να κοιτάς πιο πολύ το ρολόι, παρά καταφέρνουν να σε “κρατήσουν” εκεί που χρειάζεται, Με γραφικές over the top ερμηνείες. Οπότε και η τελευταία ελπίδα της ταινίας για κάτι καλό εξατμίζεται και εκεί.
Ειλικρινά μετά το τέλος της προσπάθειας (που πρέπει να κάνει κάποιος υπεράνθρωπη προσπάθεια να την δει), τα λόγια είχαν στερέψει, σε μια επιεικώς μέτρια προσπάθεια και το μόνο που κρατήσαμε από ένα συνονθύλευμα είναι κάποια ωραία πλάνα και τίποτα παραπάνω.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: ★☆☆☆☆
– Ακόμα, μπορείτε να δείτε:
0
Λεπτά
The Roads Not Taken Trailer
Cineramen
