Προφανώς δεν είναι ένα από τα πιο μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός. Δεν γίνεται όμως να μην το παρατηρήσεις και να μην το παραδεχθείς: Στην ελληνική καθημερινότητα αναπαράγονται και αναμασιούνται ένα κάρο άκυρες ευχές. Ένας σωρός άκυρες εκφράσεις που όχι μόνο δεν εξαλείφονται, αλλά πολλαπλασιάζονται με εκνευριστικό ρυθμό. Κάποια μνημεία ανοησίας που κάθε φορά που φτάνουν στ’ αυτιά σου σε βάζουν στον πειρασμό να διορθώσεις τον μπαγλαμά που τα ξεστομίζει.
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
Καλή απόλαυση
Η αποθέωση του πλεονασμού. Μια ανόητη υπερβολή. Πιο περιττό και από ερώτηση «ήρθες» αμέσως μόλις έχεις μπει στο σπίτι. Δηλαδή γίνεται η απόλαυση να είναι κακή; Μπορεί μια απόλαυση να πάει στραβά και χρειάζεται να ευχηθείς για τη θετική εξέλιξή της εκ των προτέρων; Όχι. Απλώς κάποιος ξεκίνησε αυτή τη σαχλαμάρα πλασάροντάς την ως ιδιαίτερη και εκλεπτυσμένη ευχή (κατά κύριο λόγο σε σερβίρισμα) και καθιερώθηκε έπειτα ως μόνιμη μπούρδα.
Καλή επιτυχία
Άλλο ένα ενδεικτικό παράδειγμα αχρείαστης ευχής. Άσκοπης κατανάλωσης λέξεων. Θες να δώσεις τη θετική σου ενέργεια σε κάποιον ενόψει οποιουδήποτε εγχειρήματος και το μόνο που του προσφέρεις είναι ένα έξτρα επίθετο που πουθενά δεν είναι αναγκαίο. Εκτός κι αν η επιτυχία (όπως και η απόλαυση πριν) γίνεται να είναι και άσχημη. Πόσο δύσκολο είναι -αφού σε αυτή την περίπτωση όντως μπορεί να είναι καλή ή κακή- να ευχηθείς απλά «καλή τύχη»;
Καλό χειμώνα (στις αρχές Αυγούστου)
Πάμε τώρα στα σκληρά. Στις ευχές που χαρακτηρίζονται παπαριές -όχι εξαιτίας λανθασμένης διατύπωσης, αλλά εξαιτίας λανθασμένης συναναστροφής ατόμων. Γιατί ΟΧΙ, φίλε μου! Δεν χρειάζεσαι στη ζωή σου κάποιον που σου τρώει (έστω και μεταφορικώς) μέρες του καλοκαιριού. Που θέλει (ενδεχομένως επειδή οι δικές του διακοπές τελειώσανε) να σε βάλει κι εσένα σε ρυθμούς άγχους. Που -ακόμα και ακούσια- σου υπενθυμίζει ότι τέλειωσε η χαλάρωση και ξαναρχίζει το γ…ήσι.
Καλό παράδεισο
Είναι ευαίσθητο θέμα ο θάνατος. Κι εννοείται ότι κανείς δεν θα υπαγορεύσει στον άλλον πώς να εκφράσει τη στενοχώρια, τον θρήνο ή την οδύνη του. Πραγματικά όμως, ρε φίλε, τι θα πει «καλό παράδεισο»; Ok, είναι κατανοητό το νόημα. Καταλαβαίνει ο άλλος τι θες να πεις. Αλλά επειδή το ίδιο θα ίσχυε και αν κολλούσες το «καλό» σε οποιονδήποτε προορισμό, φαντάζομαι δεν θα ευχηθείς σε έναν φίλο σου που φεύγει για Ολλανδία «καλό Άμστερνταμ»!
Καλή Παναγιά
Εδώ αρχίζουμε και μπαίνουμε στην παράνοια. Στη διασταύρωση της κραυγαλέας ασυνταξίας με την παντελή απουσία οποιουδήποτε νοήματος. Προσευχόμενος να πέσει ο Δεκαπενταύγουστος Παρασκευή ή Δευτέρα (ώστε να κολλήσει ένα ωραίο πασοκικό τριήμερο) ο μέσος Ελληναράς έχει καθιερώσει ειδική ευχή πλέον για τη γιορτή. Κι ακόμα κι εκεί, ρε φίλε, να μην κουραστεί. Να… κόψει δρόμο. Και αντί να ευχηθεί μεμονωμένα «καλό ταξίδι», «καλά να περάσετε», «καλές μάσες», τα συμπυκνώνει όλα στο ασαφές (όσο και λαϊκίστικο) πακετάκι «καλή Παναγιά».
