Με την είσοδο του 1979, όλα στο Ιράν άλλαξαν. Η άλλοτε μεγαλειώδης αυτοκρατορία των Περσών, με την πολυσυλλεκτικότητά της και την ανοχή στη διαφορετικότητα, έβλεπε τους απόγονούς της να κρύβουν κάτω από το πέπλο της θρησκείας, όλη τους την παράδοση και την κουλτούρα.
Η επανάσταση του 1979 απομόνωσε το Ιράν από τον έξω κόσμο. Από τη μια στιγμή στην άλλη, το Ιράν έγινε ο εχθρός των πάντων και οι πάντες έγιναν εχθροί του. Ακόμα και στο εσωτερικό του, οι θρησκευτικές αρχές που πλέον είχαν την εξουσία του κράτους, χώρισαν τον πληθυσμό σε εχθρούς και φίλους, προχωρώντας σε εκτελέσεις, ανύπαρκτες δίκες και λυσσασμένες διώξεις όλων εκείνων που αρνούνταν να προσκυνήσουν γονατιστοί μπροστά σε «άγια» πόδια.
Μέχρι το 1979, το Ιράν ήταν μια χώρα που μπορούσε να καμαρώνει για την κοσμοπολίτικη πρωτεύουσά του. Η Τεχεράνη, το Ισφαχάν, γεμάτα χρώμα, συνδύαζαν τις ελευθερίες της Δύσης με την παράδοση της Ανατολής, σε ένα αποτέλεσμα που μάγευε. Όλα αυτά όμως πέρασαν στο παρελθόν. Ο πολιτισμός κυνηγήθηκε, οι ελευθερίες περιορίστηκαν και όλοι έμαθαν να ζουν με τα νέα δεδομένα.
Τα νέα αυτά δεδομένα επηρέασαν όσο λίγους, το γυναικείο φύλο, που ξαφνικά είδε το ρόλο του να υποβαθμίζεται και μια σειρά κανόνες, να πρέπει να ακολουθεί. Η γυναίκα φόρεσε μαντίλα και φαρδιά ρούχα. Το σώμα της καλυμμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια για να μην προκαλέσει. Μια μετάβαση στη σκλαβιά με μια απλή ανακοίνωση και επιβολή σκληρών ποινών. Ζωές που άλλαξαν χωρίς να ρωτηθούν και χωρίς να υπάρχει λόγος. Ζωές που πήγαν χαμένες, μέσα στη δυστυχία, ακολουθώντας την πλάνη κάποιων.
Η Ιρανή ιστορικός Parisa Damandan μετά από έρευνες 10 ετών, συγκέντρωσε φωτογραφίες πορτραίτα από συμπατριώτες της μέσα στον 20ο αιώνα, σε μια μοναδική καταγραφή της πορείας από τον δυτικό κοσμοπολιτισμό, στην ανατολίτικη θεοκρατία. Οι φωτογραφίες που επικεντρώνονται στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, είναι μέρος του λευκώματος ‘’Faces in Transition’’, εικόνες μιας κουλτούρας που σίγουρα δεν υπάρχει στο σημερινό Ιράν.
