Στο περιοδικό «Λοιπόν» και τη Νάνσυ Νικολαϊδου έδωσε συνέντευξη η Κάρμεν Ρουγγέρη, η οποία μίλησε για το θέατρο, τονίζοντας χαρακτηριστικά πως είναι βάλσαμο στις δύσκολες στιγμές.
- Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντάς την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα βήματα σας;
Όπως σου είπα και πιο πριν, ήταν άλλα τα χρόνια τότε. Δεν υπήρχε όλη αυτή η… «φούσκα» της προβολής γύρω από το επάγγελμα. Ήταν πιο απλά και αν θες και πιο ρομαντικά τα πράγματα.
Αγαπούσαμε το θέατρο και για την αγάπη μας αυτή, κάναμε τα πάντα. Δεν ξεκινούσε κανείς να είναι στον χώρο για να τον γνωρίζει ο… περιπτεράς της γειτονιάς του! Χώρια που ήταν τόσο αλλιώς οι συνθήκες που οι περισσότεροι είχαμε και μία δουλειά και το θέατρο.
Εγώ για παράδειγμα χάρη στους γονείς μου που ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι και δόξα τω Θεώ με κατεύθυναν σωστά, παράλληλα με το θέατρο ασχολήθηκα και με τη δημιουργία νυφικών, αλλά και με τη ζωγραφική.
Έτσι, μπόρεσα να ζήσω όπως πρέπει. Γιατί όπως είχε πει κάποτε ο μεγάλος Χορν και είχε δίκιο, «για να γίνεις ηθοποιός, πρέπει να είσαι άρχοντας»! Δηλαδή, να έχεις τον τρόπο σου να ζεις για να ασχοληθείς με την υποκριτική.
Η αναγνωρισιμότητα είναι η πιο λάθος σκέψη για να μπεις στον χώρο. Τι πάει να πει γνωστός; Εντάξει εκείνη την ώρα είσαι στα φώτα, βιώνεις την επιτυχία, σε χειροκροτούν και όταν πέσει η αυλαία πας στο σπίτι σου όπως όλοι οι άνθρωποι.
Η αναγνωρισιμότητα κάνει την διαφορά μόνο όταν… πεθάνεις! Αν είσαι μεγάλος πρωταγωνιστής μπαίνεις πρωτοσέλιδο, αν είσαι απλά γνωστός στα καλλιτεχνικά και αν δεν είσαι όλα αυτά, μπαίνεις στα κοινωνικά.
- Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε ένα ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Εννοείται ότι αν βιώνεις μία πολύ δύσκολη κατάσταση, το θέατρο είναι βάλσαμο για την ψυχή σου. Σε θεραπεύει για δύο ώρες και σου δίνει τη δύναμη μετά για να μπορέσεις να αντέξεις, να σταθείς στα πόδια σου, να συνεχίσεις.
Κι εγώ προσωπικά όταν έχασα την μαμά μου, έπαιξα κανονικά. Τι νόημα θα είχε να μην παίξω; Άλλωστε, το θέατρο είναι μία ομαδική δουλειά που από αυτήν ζουν πολλές οικογένειες, εσύ πώς θα τινάξεις στον αέρα μία παράσταση;
