Το τίμημα από την εκποίηση ακινήτων που πραγματοποίησε ο κληρονομούμενος εντός της πενταετίας πριν από τον θάνατό του εντάσσεται στην κληρονομιαία περιουσία του.
Κανονικά η φορολογική αρχή κατά την επιβολή φόρου κληρονομιάς φέρει το βάρος απόδειξης του ισχυρισμού της ότι τα περιουσιακά στοιχεία που αποτέλεσαν τη βάση επιβολής του φόρου ανήκαν στον κληρονομούμενο κατά τον χρόνο θανάτου του.
Εν προκειμένω όμως, καθιερώνει μαχητό τεκμήριο ότι το τίμημα των εκποιημένων ακινήτων του εντός της τελευταίας από τον θάνατό του πενταετίας εξακολουθεί να υφίσταται και συνεπακόλουθα εντάσσεται στην κληρονομιαία περιουσία του.
Ωστόσο, το τεκμήριο αυτό δύναται να ανατραπεί από τον κληρονόμο με κάθε νόμιμο μέσο, ακόμη και αν το Δημόσιο αποδείξει τη βάση του τεκμηρίου αυτού όπως και υποχρεούται. Ετσι, ο κληρονόμος δύναται να επικαλεστεί και να αποδείξει την ανυπαρξία του τιμήματος και συνεπώς την αδυναμία είσπραξής του.
Το γεγονός αυτό μπορεί να αποδειχθεί τόσο από έγγραφα που πιστοποιούν την ανάλωση του τιμήματος όσο και από την ερμηνεία πραγματικών περιστατικών βάσει κανόνων λογικής και κοινής πείρας, από τα οποία συνάγεται ότι το ποσό του τιμήματος αναλώθηκε ολοσχερώς ή μερικώς και συνεπώς δεν περιλαμβάνεται στην κληρονομιά.
Επισημαίνεται, πάντως, πως ακόμη και σε περίπτωση ολικής ή μερικής ανυπαρξίας του τιμήματος, ο κληρονόμος υποχρεούται να υποβάλει δήλωση φόρου κληρονομιάς προκειμένου να βεβαιωθεί ή μη ο αναλογούν φόρος
