Βαθμολόγησε το άρθρο
[Total: 0 Average: 0]
Tο προσωπικό ταξίδι του Σιλβέριο, ενός διάσημου Μεξικανού δημοσιογράφου και δημιουργού ντοκιμαντέρ που ζει στο Λος Άντζελες, ο οποίος, έχοντας κερδίσει ένα διεθνές βραβείο μεγάλου κύρους, νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στην πατρίδα του, χωρίς να περιμένει ότι αυτό το απλό ταξίδι θα τον ωθήσει σε ένα υπαρξιακό όριο.
Υπάρχουν κάποιες ταινίες που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά, αλλά υπάρχουν κάποιοι ανασταλτικοί παράγοντες με αποτέλεσμα να καταλήγουν να είναι αρκετά περίεργες εμπειρίες. Μια τέτοια είναι και το Bardo (ή ολοκληρωμένα Bardo: False Chronicle of a Handful of Truths), μια ταινία που έχει ωραίο “περιτύλιγμα” αλλά από περιεχόμενο χωλαίνει.
Οι προθέσεις της πρώτης ταινίας του Alejandro Gonzalez Inarritu μετά το Revenant είναι να δοθεί μια πιο εναλλακτική ματιά και γενικότερα να μας κάνει να νοιαστούμε για τους χαρακτήρες, ωστόσο μια υπερβολικά τραβηγμένη ιστορία και μια κουραστικά δήθεν σκηνοθεσία, την κάνει έναν αχταρμά.
Μέσα σε 2,5 ώρες κυριαρχεί η αμετροέπεια των όσων βλέπουμε, η κενότητα πολλών σκηνών αλλά και γενικότερο η “σπατάλη” του χρόνου της, αποτελώντας ανασταλτικούς παράγοντες σε κάτι δημιουργικό. Χωρίς φυσικά να θεωρείται κακή, απλά είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία και γενικότερα μια προσπάθεια που δύσκολα θα θυμάσαι σε λιγο καιρό.
Καταρχάς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εκπληκτική φωτογραφία της ταινίας, την ανά στιγμές καλή σκηνοθεσία (αν και τα επαναλαμβανόμενα πλάνα στο δεύτερο μισό είναι κουραστικά) και κατ’ επέκταση την ενδιαφέρουσα ματιά του σκηνοθέτη, ωστόσο δεν έχει και πολλά να μεταφέρει στον θεατή, με το στόρι να είναι άκρως προβληματικό.
Από τα πρώτα λεπτά έχεις την περιέργεια να δεις που το πάει, την ώρα που προσπαθεί να αφηγηθεί μια ιδιόμορφη ιστορία μέσα από πολλές οπτικές και πιο μικρές πλοκές, ωστόσο από τα μισά και μετά ο υπερβολικά αργός ρυθμός και η αλληγορία της αρχίζουν και “σκοντάφτουν” στην υπερβολή του σκηνοθέτη της. Να πούμε την αμαρτία μας, Birdman μια φορά γίνεται.
Σίγουρα, η κάθε ταινία πρέπει να φέρει την ταυτότητα του κάθε σκηνοθέτη, ωστόσο να μην το παρακάνει και να δίνει αυτό που χρειάζεται ανάλογα και με την θεματολογία της εκάστοτε προσπάθειας. Όσο περνάει η ώρα δείχνει όλο και περισσότερο μπερδεμένη και μπορεί αυτό να γίνεται με γο …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
