Βαθμολόγησε το άρθρο
O μηχανικός Γκιστάβ Άιφελ, έχοντας μόλις κατασκευάσει το Άγαλμα της Ελευθερίας, ετοιμάζεται στο Παρίσι για το επόμενο μεγαλεπήβολο σχέδιό του εν όψει της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1889, όταν επανεμφανίζεται στη ζωή του μια γυναίκα από το παρελθόν.
Σίγουρα μπορεί η κεντρική ιδέα να είναι σχετικά ενδιαφέρουσα, αλλά ενώ το πρώτο μέρος μας προετοιμάζει για κάτι δυνατό, στο δεύτερο χάνεται τελείως η… μπάλα και τελικά δεν γίνεται σχεδόν τίποτα που να κρατάει τον θεατή.
Στην αρχή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα το πρώτο διάστημα σε προδιαθέτει για κάτι αγωνιώδες και αν μη τι άλλο έστω αξιοπρεπές. Δεν ξέρεις που θέλει να το πάει, αλλά τόσο σαν συνοχή, όσο και σε μηνύματα τα οποία δεν βρίσκουν αποδέκτη, είναι μπερδεμένο.
Παράλληλα από την ώρα που αρχίζει και προχωράει κάπως η ιστορία και μπαίνει στο “ζουμί’ στο δεύτερο μέρος, το Eiffel αδικεί τον εαυτό του. Δεν υπάρχει κάποιο νόημα σε κάποιες από τις σκηνές, στο σύνολο της η ταινία είναι όμορφα σκηνοθετημένη, αλλά την προδίδει το σενάριο και οι ηθοποιοί που μοιραία δεν μπορούν να αποδώσουν τα όσα γράφονται σε αυτό. Έτσι η ταινία δεν κάνει το βήμα παραπάνω, στερώντας από το Eiffel κάτι το αξιοσημείωτο.
Τα πράγματα ειδικά στην μέση γίνονται κάπως χαοτικά και γενικότερα όσο πλησιάζει το φινάλε νιώθεις ότι ενώ έχει κάτι το απειλητικό, γίνεται εντελώς flat με αποτέλεσμα να στερεί τα βασικά του είδους από την ταινία.
Στην προσπάθεια να παρουσιάσει κάτι ανατρεπτικό, χάνει την μπάλα και χωρίς φυσικά να θέλ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
