Βαθμολόγησε το άρθρο
Στίς 16 Αυγούστου του 1977 , ο τεράστιος Elvis … has left the building. Το 1979 βγήκε η πρώτη (τηλέ)ταινία, για την ζωή του. Όταν ο John Carpenter (ναι, ναι ο γνωστός) ανέλαβε να σκηνοθετήσει εκείνη την ταινία, σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του τραγουδιστή, κατάλαβε πολύ σοφά και σωστά ότι ο John Carpenter δεν ήταν μεγαλύτερος από τον Elvis, και έτσι έδωσε μια down to earth, οικεία ματιά στη ζωή ενός απο τα μεγαλύτερα είδωλα της Αμερικής.
Ο Baz Luhrmann, πάλι, πιστεύει οτι όχι απλώς είναι μεγαλύτερος από τον Elvis, αλλά μεγαλύτερος και από τον Θεό. Στη βιογραφική του ταινία για τον Elvis, με τον απλό τίτλο… Elvis, ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ είναι γυμνός και έρχεται δεύτερος μετά το κουραστικό οπτικό στυλ του Luhrmann, ένα εξαντλητικό κράμα Michael Bay και Oliver Stone της δεκαετίας του ’90, ενα στύλ που βιάζεται να φτάσει στην επόμενη σκηνή πριν προλάβουμε να αφομοιώσουμε τη σκηνή που παρακολουθούμε εκείνη τη στιγμή.
Η ταινία του Luhrmann εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στον διαβόητο μάνατζερ του Elvis, τον συνταγματάρχη Tom Parker, τον οποίο υποδύεται ο Tom Hanks κάτω απο πολλά στρώματα μακιγιάζ. Είναι ένα ναδίρ καριέρας για τον Hanks, ο οποίος αφηγείται τη ζωή του Elvis με μια παράξενη ευρωπαϊκή προφορά που σίγουρα δεν μοιάζει με Ολλανδό. Ο Luhrmann, για τον χαρακτήρα αυτόν, φαίνεται να εμπνέεται από τη βιογραφική ταινία του Stone για τον Νixon, καθώς ο “villain” της ταινίας εκλιπαρεί το κοινό για κατανόηση. Ίσως και να υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στο γεγονός ότι ένας “ξένος” ζει το καπιταλιστικό αμερικανικό όνειρο μόνο και μόνο για να βρεθεί να γίνει ένας από τους πιο μισητούς άντρες στην Αμερική, αλλά τελικά γίνεται κάτι που δεν ενδιαφέρει και πάρα πολύ τον Luhrmann.
Παρά τις αναφορές στην πολιτική αναταραχή της Αμερικής στα μέσα του 20ου αιώνα, η ταινία δίνει λίγη σημασία στα γεγονότα που “τρέχουν” παράλληλα με την ζωη του Elvis, και τα οποία ο Luhrmann “πασπαλίζει” με δράμα, με τον Elvis να παρακολουθεί τις ειδήσεις για τις δολοφονίες των Martin Luther King Jr και Bobby Kennedy, και να μουρμουρίζει για το πώς είναι κρίμα και ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσει να θεραπεύσει την Αμερική μέσω της μουσικής του. Άλλη μια αστοχία, καθώς αυτό τον φέρνει σε αντίθεση με τον Parker, ο οποίος θέλει να κρατήσει το “αγόρι” του εξω απο την πολιτική σκηνή.
O Luhrmann, στυλίστας και “μανούλα” του φαντασμαγορικού θεάματος και εδω, μπλεντάρει ποπ με gospel και το εντελώς λάθος hip-hop mix κομματιών, αλλά με ενα εξαιρετικό sound desing, κάνει μια μικρή αυτοψία …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
