Βαθμολόγησε το άρθρο
Ο Finney, ένα ντροπαλό αλλά έξυπνο 13χρονο αγόρι, απάγεται από έναν σαδιστή δολοφόνο και παγιδεύεται σε ένα κλειδωμένο υπόγειο όπου οι κραυγές του δεν ακούγονται πουθενά. Όταν ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο στον τοίχο αρχίζει να χτυπά, ο Finney ανακαλύπτει ότι μπορεί να ακούσει τις φωνές των προηγούμενων θυμάτων του δολοφόνου. Οι νεκροί όμως θέλουν να βεβαιωθούν ότι αυτό που τους συνέβη δεν θα συμβεί και στον μικρό ήρωα.
Το εργαλείο που πιθανότατα χρησιμοποιείται περισσότερο στο είδους των ταινιών τρόμου είναι – το τα έχουμε φάει με το κουτάλι – jump scare. Εάν χρησιμοποιηθούν σωστά, μπορούν και γίνονται αρκετά αποτελεσματικά, με σύμμαχο, πάντα, το αρχικό σοκ, το “πέταγμα” και τις περισσότερες φορές, το νευρικό γέλιο…. ολα μέρος της παρακολούθησης μιας τρομακτικής ταινίας. Βέβαια – όπως πλέον έχουμε δει – αν το συγκεκριμένο εργαλείο χρησιμοποιείτε υπερβολικά, αποδυναμώνει το αποτέλεσμα του συνόλου της ταινίας.
Ο Scott Derrickson είναι μάστορας του jump scare. Χωρίς πόρτες να ανοίγουν ξαφνικά, χέρια να βγαίνουν κάτω απο κρεβάτια, συνοδεία “τσιριχτού” κρεσέντο βιολιών της ορχήστρας, ο Derrickson υπενθυμίζει στον θεατή – με τον τρόπο του – ότι πρέπει να “πεταχτεί” από την θέση του…. τώρα!!. Τα jump scare του, έχουν σημασία και κολλάνε στην ψυχή, και καθώς το Black Phone δεν το παρακάνει ποτέ, χτίζονται στη φαντασία του κοινού και δίνουν τον απαραίτητο χώρο στον θεατή, να σκεφτεί και να εκτιμήσει αυτό που βλέπει.
Το Black Phone διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1970 για κ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
