Βαθμολόγησε το άρθρο
Ένας απομονωμένος συγγραφέας βγαίνει από το ‘κρυφτό’ όταν αρχίζει να λαμβάνει ατελείωτα γράμματα από έναν εμμονικό θαυμαστή. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας επικίνδυνος λαβύρινθος καθώς αναζητά το άτομο πίσω από τα κρυπτικά μηνύματα.
Για την ταινία The Infernal Machine, δεν μπορούμε να πούμε πως υπήρχαν υψηλές προσδοκίες, ωστόσο η ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, η οποία μας είχε από το “καλημέρα”, μετά το πρώτο μέρος πραγματικά… κατεδαφίζεται για ανεξήγητο λόγο
Δυστυχώς μετά τα πρώτα 45 λεπτά που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον έχουμε μια ταινία πρόχειρη, βιαστική και γενικότερα χωρίς ταυτότητα, που δεν μπορεί να αποφύγει και τα κλισέ του είδους. Παράλληλα καταφέρνει μια έξυπνη ιδέα να μην την αξιοποιήσει ούτε στο ελάχιστο με μια αλλαγή πλεύσης στο δεύτερο μέρος που δεν χρειαζόταν και την εμφάνιση ενός χαρακτήρα τραγικά κακογραμμένου, αλλά και μερικές ανατροπές που “καίγονται” και είναι… χλιαρές.
Μετά το ωραίο πρώτο κομμάτι που εξηγεί κάποια πράγματα, ενώ αφήνει άλλα στην… φαντασία για ευνόητους λόγους, περιμένεις σίγουρα την “έκρηξη” του δεύτερου μέρους αλλά και την πλήρη ανάπτυξη των χαρακτήρων. Το αποτέλεσμα που βγαίνει όμως είναι ένας αχταρμάς και μια αδικαιολόγητη στασιμότητα στον ρυθμό της, που οφείλεται στην έλλειψη ιδεών.
Δεν έρχεται τελικά αυτό που θες να δεις και η προσπάθεια είναι κατώτερη του (όποιου) αναμενομένου, οι ηθοποιοί χαραμίζονται (ειδικά ο υποτιμημένος Guy Pearce), ενώ η σεναριακή ιδέα χάνει εντελώς τον προσανατολισμό της και το όλο concept πάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Οι …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
