Βαθμολόγησε το άρθρο
[Total: 0 Average: 0]
Ένα ζευγάρι μοντέλων – οΚαρλ και η Γιάγια δέχονται μία πρόσκληση σε ένα υπερπολυτελές γιοτ για μία κρουαζιέρα. Συνεπιβάτες τους μία μίξη εκλεκτών εύπορων πελατών ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του και τις καθ’όλα ισχυρές πολιτικές απόψεις του. Μια δυνατή καταιγίδα θα οδηγήσει την βύθιση του σκάφους και επιβάτες και πλήρωμα θα καταλήξουν αποκλεισμένοι σε ένα ερημικό νησί όπου θα πρέπει να επιβιώσουν σε μία νέα πλέον ταξική συνθήκη.
Υπάρχουν κάποιες ταινίες που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά, αλλά υπάρχουν κάποιοι ανασταλτικοί παράγοντες με αποτέλεσμα να καταλήγουν να είναι αρκετά περίεργες εμπειρίες. Μια τέτοια είναι και το Triangle Of Sadness, μια ταινία που έχει ωραίο “περιτύλιγμα” αλλά από περιεχόμενο χωλαίνει, σε αντίθεση με το πολύ καλό The Square, την προηγούμενη του σκηνοθέτη, η οποία ήταν πιο εύστοχη.
Οι προθέσεις της ταινίας είναι να δοθεί μια πιο εναλλακτική ματιά στην ζωή, τον έρωτα και πολλά ακόμα (μην σας κάνουμε spoilers) και γενικότερα να μας κάνει να νοιαστούμε για τους χαρακτήρες, ωστόσο μια υπερβολικά τραβηγμένη ιστορία στο δεύτερο μέρος εκτροχιάζει τα πράγματα. Συν την κενότητα πολλών σκηνών αλλά και γενικότερο η “σπατάλη” του χρόνου της αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες. Χωρίς φυσικά να θεωρείται κακή, απλά είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία.
Καταρχάς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εκπληκτική φωτογραφία της ταινίας, την ωραία σκηνοθεσία και κατ’ επέκταση την ενδιαφέρουσα ματιά του σκηνοθέτη Ruben Östlund, ούτε αυτό που θέλει να ακολουθήσει με την τεχνική του.
Από τα πρώτα λεπτά φαίνεται ότι η ταινία εχει το ενδιαφέρον της και προσπαθεί να αφηγηθεί μια ιδιόμορφη ιστορία, ωστόσο από τα μισά και μετά ο σουρεαλισμός και η αλληγορία της αρχίζουν και “σκοντάφτουν” στην υπερβολή του σκηνοθέτη της.
Σίγουρα, η κάθε ταινία πρέπει να φέρει την ταυτότητα του κάθε σκηνοθέτη, ωστόσο να μην το παρακάνει και να δίνει αυτό που χρειάζεται ανάλογα και με την θεματολογία της εκάστοτε προσπάθειας. Όσο περνάει η ώρα δείχνει όλο και περισσότερο μπερδεμένη και μπορεί αυτό να γίνεται με γοητευτικό τρόπο μέχρι ένα σημείο, αργότερα όμως αρχίζει και αναιρεί αυτό που πάει να χτίσει.
Η κάμερα σε κάποια σημεία αρχίζει να σε κουράζει, καθό …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
