Βαθμολόγησε το άρθρο
[Total: 0 Average: 0]
Στα εγχώρια τηλεοπτικά δρώμενα το πρόσωπο της σεζόν δεν είναι άλλο από τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, με τη σειρά Maestro να κερδίζει την αγάπη των Ελλήνων τηλεθεατών αλλά να τραβάει το ενδιαφέρον και σε διεθνές επίπεδο, αποτελώντας την πρώτη ελληνική σειρά η οποία πλέον βρίσκεται στο Netflix.
Το καίριο ερώτημα είναι, αξίζει όλος αυτός ο ντόρος γύρω από το πρόσωπο του Παπακαλιάτη και τον Maestro του;
Σε πολύ μεγάλο βαθμό, η απάντηση είναι θετική. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σαν άλλος Γούντι Άλεν (με τον συσχετισμό να έρχεται από τον παρόμοιο πολυπρόσωπο τρόπο δουλειάς που παράγει έργα άμεσα αναγνωρίσιμα του εκάστοτε δημιουργού, αλλά και ορισμένες κοινές «εμμονές» γύρω από ερωτικά μπερδέματα ως κινητήρια σεναριακή δύναμη), έχει και εδώ τον απόλυτο έλεγχο της δημιουργίας του αναλαμβάνοντας χρέη σεναριογράφου, σκηνοθέτη, ηθοποιού και μουσικού επιμελητή, παραδίδοντας μια σειρά η οποία φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του. Μπορεί να έχει κατηγορηθεί από πολλούς για τις επιρροές τους, ακόμα και για αντιγραφές, αλλά ο Παπακαλιάτη κάνει κάτι ξεχωριστό για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς αξιοποιεί όλες αυτές τις επιρροές, ξεκάθαρες και μη, για να τις φέρει στα πλαίσια μιας ελληνικής τηλεοπτικής σειράς δίνοντας έναν κινηματογραφικό αέρα ο οποίος είναι δυσεύρετος στην Ελλάδα, καταφέρνοντας να τις προσαρμόσει αρμονικά στην ελληνική κοινωνία.
Γιατί τελικά το Maestro είναι μία κοινωνικοπολιτική σειρά, η οποία παίρνει αφορμή από τις χρόνιες παθογένειες της κοινωνίας μας, απογυμνώνοντάς τες με εντυπωσιακή ρεαλιστικότητα. Οικογενειακή βία, ρατσισμός, διαφθορά, όλα μπαίνουν στο κάδρο με μια σύνθετη αφηγηματική τεχνική που εναλλάσσεται μεταξύ των πρωταγωνιστών του, άλλα καλύτερα δομημένα άλλα λίγο πιο «στερεότυπα», αλλά όλα με ευαισθησία, αγάπη και διάθεση (αυτό)κριτικής της κοινωνίας μας.
Και η βάση όλων αυτών δεν είναι άλλη από την αποδόμηση της «τέλειας» ελληνικής οικογένειας η οποία παραμένει (ακόμα) προσκολλημένη σε πατριαρχικά πρότυπα, όσο και αν συχνά φοράει ένα πιο προοδευτικό προσωπείο. Και με τη χαρακτηριστική του σκηνοθετική ζωντάνια, με φυσικότατους διαλόγους και ρεαλιστικές σκηνές (με όλους τους ηθοποιούς ν …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
