Για την πορεία της σειράς «Το Κόκκινο Ποτάμι» μίλησε ο επιτυχημένος σκηνοθέτης, Μανούσος Μανουσάκης, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «7 Ημέρες TV» και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στα χαμηλά νούμερα τηλεθέασης, τα δύσκολα γυρίσματα που έγιναν, ενώ σχολίασε τη μυθοπλασία που ανακάμπτει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση.
- Μετά την επιτυχία της πρώτης σεζόν, το «Κόκκινο Ποτάμι» επέστρεψε στο ΟΡΕΝ με έναν δεύτερο κύκλο…
Ήταν ένα στοίχημα να καταφέρουμε να αποδώσουμε μια εποχή, να συζητήσουμε με τον κόσμο την ιστορία της χώρας μας. Να παρουσιάσουμε την ιστορία μέσα από τα πάθη των ηρώων μας, από τους έρωτές τους, τις ταλαιπωρίες τους, τις χαρές τους, την επιβίωσή τους, τον θάνατό τους. Μέσα από τα πάθη τους βλέπουμε όσα πέρασε η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Προσωποποιήσαμε την ιστορία. Αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση όταν ακούω στον δρόμο τα σχόλια του κόσμου. Ότι, δηλαδή, μέσα από τη σειρά μαθαίνουν για την ιστορία της χώρας μας.
- Σας στεναχώρησε το γεγονός ότι τα νούμερα τηλεθέασης δεν είναι το ίδιο υψηλά με αυτά του πρώτου κύκλου;
Δεν με στεναχώρησε. Με προβλημάτισε ο λόγος της μειωμένης θεαματικότητας, διότι όλα τα σχόλια που λαμβάνω είναι πάρα πολύ θετικά. Και από τα social media μέσω των tweets. Από την άλλη, είναι ένα έργο που δεν γερνά. Θα παιχτεί και θα ξαναπαιχτεί και θα κερδίσει τον κόσμο που του αναλογεί.
- Ήταν δύσκολα από ψυχολογικής άποψης τα γυρίσματα που αναφέρονται στη μεγάλη τραγωδία του Ελληνισμού;
Όλο αυτό στην περιγραφή του θέλει μια κοινωνική και πολιτική λεπτότητα, διότι οι ηλικίες αυτών των τραγικών γεγονότων είναι πολυσχιδείς. Μπλέκονται ιστορικά με διαφορετικούς τρόπους. Δεν είναι μονοσήμαντα γεγονότα. Χρειάζονται πολιτικό χειρισμό, διότι ο συναισθηματικός είναι πιο προσιτός.
- Είναι οδυνηρό αυτό το ταξίδι στην Ιστορία. Και δεν μπορείς να αποφύγεις αυτό το ψευδερώτημα: αν δεν είχε γίνει έτσι και είχε γίνει αλλιώς, τι θα συνέβαινε;
- Φτάνουμε στο τέλος μιας τηλεοπτικής χρονιάς όπου άνθισε η μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση. Μπορούν, ωστόσο, σε μία σεζόν να υπάρχουν 47 σίριαλ που απευθύνονται σε ένα μικρό αριθμητικά κοινό, όπως αυτό της Ελλάδας;
Αυτό ήταν υπέροχο. Το πολλά ή λίγα είναι σε συνάρτηση με τα οικονομικά των καναλιών. Αν αποδίδουν στα κανάλια τα προσδοκόμενα κέρδη, οφέλη και αντισταθμίσματα, θα συνεχίσουν. Δεν είναι πολιτιστικά ιδρύματα τα κανάλια, είναι επιχειρήσεις. Αυτό δίνει την απάντηση αν χωρούν ή όχι. Δεν είναι καλλιτεχνικό το ζήτημα. Σίγουρα, όταν γίνονται πολλές δουλειές, οι πιθανότητες κάποιες από αυτές να είναι πολύ καλές αυξάνονται.
