Θα ξεκινήσω αυτό το κείμενο λίγο παράδοξα, κυρίως για να ξεκαθαρίσω το ύφος αυτής της κριτικής, η οποία θα είναι σε ένα πιο φιλικό και προσωπικό τόνο, και σε καμία περίπτωση δημοσιογραφική. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Για να μην πλατειάζω, λοιπόν, και χαλάω και τον πολύτιμο σας χρόνο, εν μέσω καραντίνας, ας ξεκινήσουμε.
Το Monster Hunter Rise είναι ένας τίτλος, ο οποίος αν απευθύνονταν σε ένα δυτικό κοινό, το οποίο ήταν περισσότερο μυημένο στην Ιαπωνική κουλτούρα, θα θεωρούνταν από όλους ως system seller. Έχει τα περισσότερα χαρακτηριστικά που συναντάμε σε μία ΑΑA παραγωγή και χάνει για λίγο τη στάμπα του «αριστουργήματος», απ’ αυτή που θα σας παροτρύνει να επενδύσετε άφοβα στον τίτλο για πολύ συγκεκριμένους λόγους, οι οποίοι έχουν προσκολληθεί πάνω στη σειρά από τα γεννοφάσκια της.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να καταπιάνεται με το Monster Hunter Freedom Unite στο PSP και να με προβληματίζουν τα ίδια θέματα, πριν δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Για όλο αυτό, θεωρώ ότι φταίει ο ίδιος ο τίτλος, ο οποίος έχει τόσο μεγάλο όγκο πληροφορίας και περιεχομένου που έχει φτάσει σε σημείο οι δημιουργοί να μη μπορούν να δημιουργήσουν ένα πιο εύπεπτο tutorial με σκοπό να επικοινωνήσουν στον παίκτη, ακόμα και βασικά πράγματα, όπως το πώς κάνεις lock τα πλάσματα κατά τη διάρκεια της μάχης.
Δε μιλάω για μένα που έχουν περάσει από τα χέρια μου διάφοροι τίτλοι της σειράς ή για σένα που απόλαυσες για περισσότερες από 60 και 70 ώρες το περιεχόμενο της κεντρικής υπόθεσης του Monster Hunter World. Μιλάω για όλους αυτούς που μπήκαν νέοι στη σειρά και παράτησαν ένα παιχνίδι με απίστευτο βάθος, μόνο και μόνο εξαιτίας του κακού tutorial, καθώς όταν το τελείωσαν, αντιλήφθηκαν ότι πρέπει να αφιερώσουν εξίσου αρκετές ώρες διαβάσματος καθαρά και μόνο για να καταλάβουν τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεσαι τον χαρακτήρα και τους gameglay μηχανισμούς του για παράδειγμα.
Ο λόγος που αφιερώνω τόσο χρόνο σε αυτό το κομμάτι είναι γιατί πλέον και μετά το Monster Hunter World, η σειρά εκτοξεύτηκε στη δύση, κάνοντας τον τελευταίο, τον πιο επιτυχημένο τίτλο ολόκληρης της Capcom, με πωλήσεις που έχουν ξεπεράσει τα 17 εκατομμύρια και όλα αυτά χωρίς τα 7 έξτρα εκατομμύρια του DLC, Iceborne.
Δε θα ήθελα η συνταγή της σειράς να αλλάξει. Και ποιος είμαι εγώ στην τελική που θα το κρίνω αυτό; Αυτό όμως που πρέπει να γίνει στο μέλλον είναι το Monster Hunter να γίνει λίγο πιο φιλικό στους νέους παίκτες, καθώς μιλάμε για έναν γίγαντα, ο οποίος είναι πλέον έτοιμος να εδραιώσει την παρουσία του και εκτός Ιαπωνίας, δεκαεπτά χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα των ανθισμένων κερασιών.
“If it ain’t broken, don’t fix it”, λέει μια έκφραση στα Αγγλικά και ακριβώς το ίδιο ισχύει για ακόμα μια φορά σε ένα τίτλο Monster Hunter. Η συνταγή δεν αλλάζει και δεν υπάρχει και κανένας λόγος. Άλλωστε είναι ακριβώς αυτή που έχει αναδείξει τη σειρά. Η παρουσία της ιστορίας είναι για ακόμα μία φορά τυπική και βρίσκεται εδώ για να εξυπηρετήσει απλά το σκοπό της.
Όντας ένας εκπαιδευόμενος κυνηγός, φτάνει επιτέλους η μέρα όπου θα χριστούμε από τον Fugen, αρχηγό του χωριού, επίσημα πλέον ως Hunter και προστάτης της Komura. Ο τόπος μας αποτελεί μία περιοχή η οποία μαστίζεται από επιθέσεις τεράτων μία φορά ανά πενήντα χρόνια και ουσιαστικά όλοι οι κάτοικοι, εκπαιδεύονται και προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το επερχόμενο Rampage.
Ύστερα από την εισαγωγή, ερχόμαστε σε επαφή με την κεντρική ιδέα της σειράς, η οποία δεν είναι άλλη από το να βγάλουμε από τη μέση τα πλάσματα που κατοικούν στις γύρω περιοχές. Ο τίτλος πατάει πάνω στις γερές βάσεις του loot συστήματος και πρακτικά η συνταγή είναι: βγάλε από τη μέση τα τέρατα που συναντάς, βρες προμήθειες και αντικείμενα, φτιάξε μεγαλύτερα και δυνατότερα όπλα και πανοπλίες με σκοπό να ρίξεις τους δυνατότερους εχθρούς.
Δεν είναι όμως τόσο εύκολο. Τα αντικείμενα που χρειαζόμαστε για να κατασκευάσουμε τον εξοπλισμό μας, είναι δύσκολα να αποκτηθούν καθώς αυτά πέφτουν κυρίως από τα μεγάλα τέρατα που αντιμετωπίζουμε. Εδώ για ακόμα μία φορά, θα πρέπει να επιλέξουμε πώς θέλουμε να προσεγγίσουμε ένα πλάσμα, μιας και η ωμή δύναμη θα μας βγάλει μεν από τους μπελάδες του να καταστρώσουμε μία στρατηγική, αλλά με αντίτιμο την απόκτηση λιγότερων resources. Βλέπετε, όταν αιχμαλωτίζουμε έναν εχθρό, το loot που λαμβάνουμε στο τέλος της αποστολής από αυτόν, είναι πολλαπλάσιο από την περίπτωση που απλά τον εξοντώναμε.
Η τακτική του capturing, επιφανειακά, θυμίζει αυτή της αιχμαλώτισης Pokémon. Προκαλούμε μεγάλο damage στο εχθρικό τέρας και όταν αρχίσουμε να διακρίνουμε τα αποτελέσματα αυτού πάνω του (όπως τις πληγές από τα Dual Wielding για παράδειγμα) τότε το αποδυναμώνουμε χρησιμοποιώντας κάποια παγίδα, την οποία κατασκευάσαμε στο κεντρικό Hub του παιχνιδιού, στην Komura. Ένα νέο χαρακτηριστικό που κάνει την εμφάνιση του στο Rise, είναι αυτό της ιδιότητάς μας να καβαλήσουμε ένα αποδυναμωμένο πλάσμα και να το χρησιμοποιήσουμε ενάντια στον κεντρικό μας στόχο.
Αναφέρθηκα στην τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε, είτε αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ταΐσουμε με δηλητηριασμένο κρέας το στόχο μας, είτε αυτό είναι ότι πρέπει να εξαπολύσουμε την ωμή βία κάποιου άλλου πλάσματος πάνω του. Κατά τη διάρκεια του κυνήγιού ενός μεγάλου θηράματος, θα βρεθούμε αρκετές φορές πάνω σε καταστάσεις, όπου ένα ακόμα πλάσμα εμπλέκετε στη μάχη μας. Σε αυτή την περίπτωση, μιας και επιτηδευμένα τις περισσότερες φορές, ο δεύτερος είναι πιο αδύναμος, θα πρέπει να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή όπου ο πρώτος θα τον αποδυναμώσει, με σκοπό να καβαλήσουμε το νέο μας φίλο, και να προξενήσουμε στον αντίπαλο μας μεγαλύτερη ζημιά, πριν αυτός φύγει τρέχοντας από το πεδίο της μάχης.
Η νέα αυτή ικανότητα, έρχεται να δικαιολογήσει και την ύπαρξη των Wirebugs. Πρακτικά, έχουμε να κάνουμε με ένα έντομο που έχουμε στην κατοχή μας και μας δίνει την ικανότητα να κάνουμε μεγαλύτερα άλματα, είτε να γίνουμε ένας Monter Rider όπως ανέφερα, αντικαθιστώντας στην ουσία κάποιο τυπικό λάσο ή σκοινί για αυτή τη δουλειά. Ωραία προσθήκη, η οποία, όμως, αν εξαιρέσεις την προηγούμενή της χρήση, δεν αξιοποιείται κάπου αλλού.
Παρέα μας είναι για ακόμα μία φορά τα Palico και Palamute, τα οποία πρακτικά είναι οι σύντροφοί μας στο ταξίδι μας. Πέραν του εξοπλισμού μας, έχουμε τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε και τα αντικείμενα αυτών. Επιπλέον, μέσω ενός μηχανισμού απόκτησης νέων buddies, μπορούμε να εκπαιδεύσουμε νέα companions, των οποίων οι ιδιότητες θα διαφέρουν από των βασικών μας συντρόφων, στην περίπτωση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιον πιο περίπλοκο εχθρό κατά τη διάρκεια του κυνήγιού.
Πέραν του Buddy Plaza, στο Hub του παιχνιδιού, πίσω στην Komura, θα σπαταλήσουμε αρκετές ώρες και στο πεδίο των steelworks και στο Gathering Hub Area, για όσους αρέσκονται στην online συνεργασία κυνηγιού. Στην πρώτη περίπτωση βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο από τους βασικότερους NPCs, οι οποίοι είναι η Hinoa και ο Hamon. Η πρώτη είναι η Quest Maiden της κεντρικής ιστορίας και ο δεύτερος, ίσως ο καλύτερος μας φίλος εντός του παιχνιδιού, ο Blacksmith.
Στις περιπτώσεις των Monster Hunter τίτλων, δεν έχουμε να ασχοληθούμε με κάποιο μηχανισμό αναβάθμισης δεξιοτήτων. Δε θα δείτε το χαρακτήρα σας να αποκτά πόντους εμπειρίας μετά το τέλος κάποιας αποστολής, παρά μόνο για τους συντρόφους μας, όπου και αυτούς δε μπορούμε να τους διαχειριστούμε άμεσα. Η εξέλιξη μας στο παιχνίδι οφείλετε κατά βάση στην εξοικείωση μας με τους μηχανισμούς του, καθώς και με την αναβάθμιση του εξοπλισμού μας. Για να έχει ο χαρακτήρας μας μεγαλύτερη αντοχή στις επιθέσεις θα πρέπει, είτε να κατασκευάσουμε πανοπλίες οι οποίες θα έχουν μεγαλύτερο επίπεδο άμυνας ή κάποια αντίσταση σε elements, είτε να αναβαθμίσουμε τον υπάρχον εξοπλισμό μας.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το επίπεδο επίθεσης, καθώς ανάλογα τους πόρους που έχουμε αποκτήσει, μπορούμε να αυξήσουμε το Attack όλων των διαθέσιμων όπλων που έχουμε στην κατοχή μας, αλλά και να προσθέσουμε επιπλέων Elemental Attacks. Όπως είπα, η σειρά διαθέτει τρομερό βάθος μιας και κάθε κυνήγι είναι μια διαφορετική εμπειρία, ανάμεσα στον παίκτη και το κάθε πλάσμα ξεχωριστά. Διαφορετική τακτική και εξοπλισμό θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε σε έναν ιπτάμενο αντίπαλο, από κάποιον του οποίου το δέρμα του καλύπτεται από πολλά επίπεδα σκληρών βράχων και φτύνει λάσπες, κάνοντάς μας να μη μπορούμε να κινηθούμε με μεγάλη ταχύτητα μακριά του. Αντίστοιχα, το Potion Meat δε θα κάνει καλή δουλειά έναντι του Great Wroggi, και ίσως ένα δόρυ εξοπλισμένο με electric elemental να είναι η καλύτερη επίθεση κατά του Royal Ludroth. Αυτά είναι πράγματα που θα χαίρεστε να ανακαλύπτεται κατά την επαφή σας με τα τέρατα, καθώς είναι και ένας από τους λόγους που το Monster Hunter είναι τόσο εθιστικό.
Μια αλλαγή που έχουμε στην περίπτωση του Rise και κατ’ επέκταση κάνει και τον τίτλο λιγάκι πιο βατό, είναι η κατηγοριοποίηση των quests. Πλέον έχουμε δύο άτομα που μας προμηθεύουν τις αποστολές, την Hinoa και την Minoto, με τη δεύτερη να είναι διαθέσιμη μόνο στην περιοχή του Gathering Hub.
Στην πρώτη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με τις αποστολές, οι οποίες αφορούν μόνο το Main Quest του τίτλου, καθώς και κάποιες παράπλευρες ιστορίες που προέρχονται κατά βάση από τους NPCs της Komura. Δεν έχουμε κάποια διαφοροποίηση εδώ με τον τρόπο που παρουσιάζονται αυτές, μέσω των κλασικών επιπέδων δυσκολίας που συγκαταλέγονται καθώς και με το είδος. Η διαφορά που εντοπίζουμε είναι ότι μπορούμε να ασχοληθούμε με την κεντρική ιστορία σε ατομικό επίπεδο, αποφεύγοντας τις έντονες αυξομειώσεις δυσκολίας στα μεγαλύτερα επίπεδα που στους προηγούμενους τίτλους, έκρινε απαραίτητη την επιπλέον βοήθεια μέσω του online από άλλους παίκτες. Μην εφησυχάζετε, όμως, αφού εξακολουθούμε να έχουμε να κάνουμε με έναν εξίσου απαιτητικό Monster Hunter τίτλο.
Αντίστοιχα, όσοι αρέσκονται σε online αναμετρήσεις, θα περάσουν αρκετές ώρες παρέα με τη Minoto, η οποία είναι αυτή που μας παρέχει τις αποστολές που αφορούν το διαδικτυακό κομμάτι του τίτλου. Τα quests εδώ, δε διαφέρουν κατά πολύ απ’ αυτά της κεντρικής ιστορίας, με τη διαφορά ότι και εδώ μπορούμε να ασχοληθούμε σε single player επίπεδο, μέχρις ότου τα βρούμε δύσκολα και ζητήσουμε τη βοήθεια από κάποιον άλλο παίκτη. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει ούτε εδώ σε σχέση με τους προκατόχους του, καθώς έχουμε το γνωστό Board που βρίσκουμε πάνω τα αιτήματα βοηθείας από άλλους παίκτες για τις αποστολές που οι ίδιοι τα βρήκαν σκούρα. Έτσι, λοιπόν, όταν χρειαστούμε κι εμείς κάποια βοήθεια, το αίτημά μας θα εμφανιστεί στο ταμπλό κάποιου παίκτη και δε μένει παρά να το δεχτεί για να ξεκινήσει η αποστολή μας.
Τα quests χωρίζονται σε lobby τα οποία χωρούν μέχρι τέσσερα άτομα, είτε αυτοί είναι γνωστοί μας είτε όχι. Αρνητικό θεωρώ εδώ το γεγονός ότι η επικοινωνία μεταξύ αγνώστων παικτών, ίσως δυσκολέψει τη δουλειά σας κατά τη διάρκεια της μάχης, μιας και υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις που μπορείτε να μοιραστείτε μεταξύ σας, κάτι που δεν κάνει τόσο άμεση την ανταπόκριση, ειδικά όταν θέλουμε να αλλάξουμε την τακτική μας την ώρα που δεχόμαστε επίθεση από κάποιο τέρας. Όχι, δεν υπάρχει Pause.
Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω ότι ένας ήταν ο φόβος μου όταν ανακοινώθηκε το Rise: Πώς θα μπορούσε ένας τίτλος με τόσο μεγάλο περιεχόμενο να αξιοποιηθεί από την υβριδική κονσόλα της Nintendo και πώς αυτός θα ανταπεξέρχονταν βάσει των ικανοτήτων της. Πλέον, θεωρώ ότι έχουμε να κάνουμε με έναν εκ των ομορφότερων τίτλων του Switch εκεί έξω. Οι δηλώσεις της Capcom σχετικά με το πόσο ευπροσάρμοστη είναι η Re-Engine μηχανή γραφικών, παίρνουν σάρκα και οστά, δίνοντας ένα αποτέλεσμα χάρμα οφθαλμών, έχοντας βέβαια πάντα στο μυαλό μας, ορισμένες αναγκαίες περικοπές λόγου του hardware. Έτσι, λοιπόν, έχουμε εξαιρετικά μοντέλα χαρακτήρων, καθώς και πλασμάτων, ειδικότερα των μεγαλύτερων σε μέγεθος, όπως και λεπτομερέστατων περιβαλλόντων. Βέβαια, δε λείπουν και οι χαμηλότερες αναλύσεις, κυρίως στο φύλλωμα των δέντρων, θάμνων και λοιπά, όπως και κάποιες σπασμωδικές κινήσεις στα τέρατα, όταν αυτά βρίσκονται σε πολύ μακρινή απόσταση. Χαλάλι θα πω εγώ, όταν δε συναντάς ούτε μια πτώση στα καρέ. Τι θα έκανε εδώ, μία “Pro” έκδοση του μηχανήματος, αναρρωτιέμαι εγώ.
Τέλος, η μουσική επένδυση θεωρώ πως είναι εξαιρετική, όχι μόνο για τη σειρά, αλλά γενικότερα για το είδος στο οποίο συγκαταλέγετε ο τίτλος. Από τις βόλτες μας στο Hub του παιχνιδιού μέχρι και τις έντονες αναμετρήσεις μας με τα τέρατα, είναι γεμάτη με τα σωστά σκαμπανεβάσματα ανάλογα με την αυξομείωση της έντασης της στιγμής. Όσοι αρέσκονται στην ανατολική φιλοσοφία, καθώς και οι λάτρεις των anime σειρών, εδώ θα νιώσουν σαν το σπίτι τους. To κεντρικό θέμα από τις βόλτες μου στην Komura, δε μπορεί να βγει από το μυαλό μου.
