Παλαιότερα η μουσική ήταν μέσο έκφρασης και εκπαίδευσης και πάνω απ’ όλα τρόπος ζωής. Πλέον δεν διαθέτει καμία καλλιτεχνική και συναισθηματική βαθύτητα και έχει καταντήσει “ρηχή” και με “καλλιτέχνες” ανάξιους για να υπηρετήσουν αυτή την τέχνη.Καθώς τα χρόνια περνούν ο κόσμος “προχώρα” σε όλα τα επίπεδα, όπως στην τεχνολογία, στην επιστήμη, στην πολιτική, και σαφώς στη τέχνη. Αν παρατηρήσατε, χρησιμοποίησα το ρήμα “προχωρά” και όχι “εξελίσσεται”. Ρήματα τόσο όμοια αλλά ταυτοχρόνως τόσο διαφορετικά. Στα προαναφερθέντα επίπεδα, μονάχα στην τεχνολογία και την επιστήμη υπάρχει εξέλιξη. Η πολιτική και η τέχνη όμως είναι έννοιες στάσιμες και πιστέψτε με, δεν μιλώ ποτέ για πολιτική. Η σημερινή τέχνη είναι το ζήτημα που θα θίξουμε, ή ακόμα καλύτερα την διαφορά της τέχνης των παλαιότερων χρόνων με την τέχνη του σήμερα.
Πριν συνεχίσω να διευκρινίσω πως ότι διαβάσετε σε αυτό το άρθρο αποτελεί μονάχα δική μου άποψη και δεν εκφράζει κανένα άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων!!!
Από το 1940 και μετά όπου πρωτοεμφανίστηκαν μουσικά είδη όπως η jazz, μετέπειτα η rock n roll, τα blues και πολλά άλλα είδη, ο τότε κόσμος είχε την ευκαιρία να “ζήσει” καλλιτέχνες οι οποίοι “έγραψαν ιστορία” στην μουσική. Καλλιτέχνες με όλη την έννοια της λέξης. Δεν αναφερόμαστε φυσικά μόνο στα μουσικά αριστουργήματα τα οποία είχαν σκοπό να ψυχαγωγήσουν τους ακροατές, αλλά και στον τρόπο ζωής τους.
Μια ζωή γεμάτη από “αμαρτίες”, καλλιτεχνικές αναζητήσεις, και πάνω απ’ όλα μυστήριο για τα πιο απόκρυφα και απόκρημνα στοιχεία του “εγώ” τους. Το σπουδαιότερο κατόρθωμά τους ήταν ότι κατάφεραν με την διαχρονική μουσική τους να εκφράσουν συναισθήματα όπως η αγάπη και το μίσος καλύτερα απ’ τον καθένα.
Πολλοί τραγουδιστές του σήμερα προσπάθησαν να τους μιμηθούν αλλά κανείς τους δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να φτάσει το μεγαλείο τους.Βλέπετε, τότε υπήρχε ποιότητα στην μουσική και οι μουσικοί που δεν άξιζαν να αναδειχθούν έπαιζαν σε κάποιο ξεχασμένο συνοικιακό μπαράκι και όχι στο Madison Square Garden.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Αν ανοίξετε το YouTube και πάτε στην κατηγορία “Μουσική” τότε θα δείτε βίντεο τραγουδιστών όπως η Katy Perry, ο Jason Derulo, o Tyga και άλλοι σύγχρονοι των οποίων τα ονόματα δεν είναι άξια αναφοράς κατά την ταπεινή μου άποψη. Άνθρωποι οι οποίοι σε άλλες εποχές δεν θα ασχολούνταν με την μουσική. Αλλά η σύγχρονη μουσική χαρακτηρίζεται από κομμάτια με όμοιο beat, με στίχους που αναφέρονται σε λεφτά, ναρκωτικά, ελαφρών ηθών γυναίκες και πάει λέγοντας. Αν παρατηρήσατε λείπει ένα βασικό στοιχείο από τα προαναφερθέντα. Το συναίσθημα.
Ελάχιστοι τραγουδιστές στις μέρες μας ερμηνεύουν “βαθιά” ερωτικά τραγούδια αλλά δεν συγκρίνονται με τα παλαιότερα. Δεν θα τραγουδιούνται σε λίγα χρόνια, θα ξεχαστούν, γιατί πολύ απλά δεν έχουν “αυτό το κάτι” το οποίο θα μας κάνει να τα θυμόμαστε. Επίσης πολλοί καλλιτέχνες του τότε, είχαν το θάρρος και το θράσος να ερμηνεύσουν τραγούδια για το θάνατο, για το νόημα της ζωής που τελικά ποτέ δεν το βρήκαν και τις άγνωστες πτυχές του εαυτού τους που ούτε οι ίδιοι ήξεραν.
Τα παραπάνω ζητήματα που έθιγαν στα τραγούδια τους, ωθούσαν και ωθούν τους ακροατές τους στο να σκεφτούν και να φιλοσοφήσουν για τη ζωή, αλλά πάνω απ’ όλα γίνονταν μια παρέα. Οι παλιοί καλλιτέχνες “αποτύπωναν” την ψυχή τους στο εκάστοτε τραγούδι.
Δυστυχώς η σημερινή μουσική φαίνεται τόσο “μικρή” μπροστά στους παλαιότερους καλλιτέχνες και προς το παρόν δεν φαίνεται “φως στο τούνελ”. Στο χέρι μας είναι να δείξουμε με την στάση μας ότι ξέρουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες και ποιοι οι παραγωγοί ανόητων hit. Όσο πιο γρήγορα το πράξουμε αυτό η μουσική μπορεί να “σωθεί” και να μην λέμε στα παιδιά μας ότι το πιο αξιοσημείωτο hit των εποχών μας είναι το “Despacito”.
