NBA 2Κ21 Review – Μια κυκλοφορία ρουτίνας

Έφτασε πάλι εκείνη η στιγμή του χρόνου που “παλεύω” με το κείμενο του νέου κεφαλαίου της σειράς NBA 2Κ. Κι αυτό λέει πολλά από μόνο του, πριν καν μπω στις λεπτομέρειες της φετινής έκδοσης. Από κάτι το απολαυστικό, η σειρά τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μια ελαφριά αγγαρεία που πρέπει να περάσω κάθε Σεπτέμβρη. Φταίει αυτή η στασιμότητα σε επίπεδο gameplay; Η ξεδιάντροπη νοοτροπία σε επίπεδο microtransactions και διαφήμισης; Ο δικός μου κορεσμός με την σειρά; Μάλλον όλα αυτά μαζί. Ίσως έχω καταντήσει γραφικός με αυτά τα τελευταία χρόνια, αλλά δε μπορώ να μην είμαι ειλικρινής. Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, θεωρώ ότι το NBA 2k21 δεν καταβάλλει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να προσφέρει κάτι, οτιδήποτε, πέρα από τα τυπικά και καθιερωμένα.

Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, είναι φανερή η έλλειψη φιλοδοξίας. Είναι λογικό από τη μία. Η νέα γενιά είναι προ των πυλών και ένα νέο, υποτιθέμενα, αρκετά ανανεωμένο 2K21 ετοιμάζεται για τον Νοέμβριο. Ή τουλάχιστον έτσι διατυμπανίζει η Take-Two στα PR κείμενά της. Οπότε, η φετινή έκδοση βρίσκεται σε αυτό το άβολο μεταίχμιο ανάμεσα στον κορεσμό και το “ταβάνι” αυτής της γενιάς και την προετοιμασία, την εισαγωγή της επόμενης. Είναι πολύ πιθανό η ομάδας ανάπτυξης να χωρίστηκε στα δύο για να καλύψει τις απαιτήσεις της “next gen” έκδοσης, και αυτό να μην άφηνε πολλά περιθώρια για μεγάλες προσθήκες. Έναν τέτοιο “αέρα” βγάζει το παιχνίδι δυστυχώς, έχοντας πολύ λίγες αλλαγές στο gameplay όσο και στα δημοφιλή modes του. Για να τα δούμε όμως ένα – ένα.

Ένας από τους λόγους που συνεχίζω να επενδύω χρόνο στη σειρά σε ετήσια βάση, είναι το My Career, στο οποίο ο παίκτης δημιουργεί τον παίκτη του και γίνεται πρωταγωνιστής μιας αθλητικής ιστορίας ανόδου που καταλήγει στην ωρίμανση με την είσοδο στον μαγικό κόσμο του NBA. Οι παραγωγές του My Career είναι, τουλάχιστον, από τις πιο προσεγμένες σε αυτό το είδος, με πολλούς αστέρες του αθλήματος να συμμετέχουν, όπως και ηθοποιούς του Hollywood. Η φετινή εκδοχή αν και -ως συνήθως- απογοητεύει ως αφήγηση, διαθέτει κάποια ωραία στοιχεία που της δίνουν λίγη γεύση. Αυτή τη φορά το σενάριο θέλει τον αθλητή μας να προσπαθεί, ξεκινώντας από το High School, να ανέβει τα σκαλοπάτια της εξέλιξης, ξεπερνώντας την μεγάλη σκιά του πατέρα του που ήταν θρυλικός παίκτης στην τοπική κοινωνία, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το μεγάλο άλμα στο NBA.

Όπως είπα, ως αφήγηση, δεν είναι κάτι παραπάνω από μια συρραφή από κλισέ του είδους, αλλά βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τον χρόνο που περνάει ο παίκτης στο κολλέγιο της επιλογής του. Η ατμόσφαιρα των γηπέδων είναι αισθητά διαφορετική από ένα τυπικό ματς NBA και έχει γίνει μια προσπάθεια, τουλάχιστον στον οπτικοακουστικό τομέα, να πιάσει τον παλμό του κολλεγιακού μπάσκετ. Εντάξει, δεν είναι απόλυτα επιτυχημένο το εγχείρημα (τα συνθήματα που ακούγονται λόγου χάρη είναι λιγάκι “φτωχά”), αλλά είναι “κάτι”. Ωστόσο, αυτό το κομμάτι δυστυχώς, δεν μπορεί να σώσει ένα “άνευρο” σύνολο που μοιάζει να στερείται από κομβικές στιγμές, ανατροπές αλλά κι ενός ικανοποιητικού “κλεισίματος”. Σαν να μην έχει σφυγμό βρε παιδί μου. Οπότε, μάλλον θα το χαρακτήριζα από τα αδύναμα της σειράς…και ο πήχης, δεν είναι και ιδιαίτερα ψηλά.

Κατά τα άλλα, η ιστορία με τα VC συνεχίζεται απαράλλαχτη και φέτος, και ιδίως αν έχετε πάρει την Standard Edition, ετοιμαστείτε να αφιερώστε πολύ χρόνο για να εξελίξετε σε ικανοποιητικό βαθμό τον παίκτη σας. Τέλος, μια ευπρόσδεκτη αλλαγή είναι η ανασχεδιασμένη γειτονιά του My Neighborhood, η οποία πλέον θυμίζει παραλιακά γήπεδα, όπως αυτά του Los Angeles και του Miami και έχει μια πιο “καλοκαιρινή” ατμόσφαιρα. Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος fan αυτού του τύπου hub, γιατί νιώθω ότι με καθυστερεί άσκοπα σε τυπικές αλληλεπιδράσεις, αλλά η φετινή εκδοχή είναι μάλλον η πιο ευχάριστη.

Η δουλειά που έχει γίνει στο My Career πάντως φαίνεται να αντικατοπτρίζει όλο το φετινό πακέτο, καθώς σε επίπεδο επιλογών και προσθηκών, το NBA 2K21 αποδεικνύεται κάπως “φτωχό”. Στο νέο My GM παραδείγματος χάρη, έχει εγκαταλειφθεί το σεναριακό περιτύλιγμα που το χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια. Ίσως βέβαια είναι και για καλό αυτή η “παράλειψη”, γιατί η φλυαρία του ήταν κουραστική, ενώ, τώρα μπαίνεις κατευθείαν στο “ψητό”. Ωστόσο, η απουσία φιλοδοξίας είναι κι εδώ αισθητή. Το mode διαθέτει μεγάλο βάθος και μπορεί από μόνο του να σας κρατήσει έναν ολόκληρο χειμώνα, ωστόσο, προσωπικά δεν διέκρινα σημαντικές αλλαγές. Μια από τα ίδια. Αυτό νομίζω είναι το σύνθημα της φετινής χρονιάς.

Μια από τα ίδια λοιπόν και σε επίπεδο gameplay. Το 2Κ21 έχει διατηρήσει τις αλλαγές της περσινής χρονιάς και αυτό είναι ευπρόσδεκτο κατά τη γνώμη μου, καθώς τις είχα βρει θετικές, και από εκεί και πέρα, επιχείρησε μόνο μια σοβαρή αλλαγή: στο σουτ. Πλέον, πατώντας το πλήκτρο του σουτ, ο παίκτης δεν επιχειρεί να γεμίσει εντελώς μια μπάρα, αλλά να αφήσει το πλήκτρο όταν μια βελόνα βρίσκεται στο κέντρο μιας χρωματισμένης περιοχής σε αυτή τη μπάρα. Η αλλαγή αυτή δεν είναι πολύ σοβαρή και ομολογώ πως προσωπικά, με βολεύει καλύτερα στο οπτικό κομμάτι. Ωστόσο, η σημαντική τροποποίηση εντοπίζεται στο pro stick shot. Με αυτή την τεχνική, ο παίκτης σουτάρει με τον δεξί αναλογικό μοχλό.

Αφού τον τραβήξει προς τα κάτω, με πολύ λεπτές κινήσεις πρέπει να τοποθετήσει τη βελόνα στην αντίστοιχη περιοχή. Ειλικρινά, μου είναι δύσκολο να κρίνω αυτόν τον μηχανισμό, διότι νομίζω ότι δεν απευθύνεται σε μένα, αλλά στην ανταγωνιστική κοινότητα και τους υψηλού επιπέδου παίκτες. Είναι σαφώς πιο γρήγορος και δίνει πλεονέκτημα σε κάποιον που θα μάθει να τον χρησιμοποιεί με συνέπεια, ξεχωρίζοντας τους καλούς παίκτες από τους υπόλοιπους. Προσωπικά, μου φαίνεται πολύ δύσκολο, ενώ, έχω μια εντύπωση ότι το σύστημα δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστο. Εννοώ ότι σα να είναι πιο επιεικές όταν σουτάρεις με το κουμπί, παρά με τον μοχλό. Ίσως βέβαια είναι απλά ιδέα μου, γιατί θεωρητικά το παιχνίδι έχει ήδη δεχτεί patch για παρόμοια προβλήματα. Όπως και να ‘χει, είναι μια αλλαγή που μέχρι στιγμής έχει διχάσει την κοινότητα και νομίζω ότι μπορεί να αξιολογηθεί πραγματικά μόνο σε βάθος χρόνου. Όσον αφορά το παιχνίδι εντός παρκέ τώρα, νομίζω ότι η φετινή έκδοση ευνοεί περισσότερο το παιχνίδι μέσα στη ρακέτας και ιδίως τους γρήγορους, διεισδυτικούς παίκτες.

Δεν διέκρινα τόσα πολλά χαμένα lay-ups με την παραμικρή επαφή και γενικότερα, όσο πιο κοντά είσαι στο καλάθι, τόσο μεγαλύτερο πλεονέκτημα έχεις. Ενδεχομένως, βέβαια, να μεγαλοποιώ και λίγο τα πράγματα, γιατί δυσκολεύτηκα στο σουτ και ιδίως στο τρίποντο. Μικρές βελτιώσεις υπάρχουν παντού, από την άμυνα μέχρι τις επαφές, τα animations, την A.I. αντιπάλων και συμπαικτών. Ωστόσο, όχι κάτι το συνταρακτικό. Σαν σύνολο όμως, είναι μια πιο “smooth”, πιο ομαλή εμπειρία που δεν προκαλεί τόσο συχνά εκνευρισμό με αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις όσο τα προηγούμενα χρόνια. Οπότε, ακόμα και αν οι αλλαγές είναι μικρές, μέσα στο γήπεδο το 2Κ21 είναι, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη εκδοχή του gameplay της σειράς.

Τέλος, υπάρχει φυσικά και το My Team, το πολύ δημοφιλές mode που συνδυάζει τις κάρτες με το παραδοσιακό παιχνίδι. Δεν έχω εντρυφήσει ποτέ σε αυτό το mode, οπότε δεν είμαι ο πλέον ειδικός για να το κρίνω, ωστόσο, δεν γίνεται να παραλείψω για ακόμα μια χρονιά το πόσο φορτισμένο με microtransactions είναι. Δυστυχώς, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να το θεωρούμε φυσικό για τα δεδομένα της σειράς, αλλά, δεν γίνεται να μην το αναφέρω. Στα του παιχνιδιού τώρα, η πιο σημαντική προσθήκη νομίζω είναι η εισαγωγή των seasons.

Σε κάθε εποχή που διαρκεί μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ο παίκτης καλείται να ολοκληρώσει ορισμένες προκλήσεις για να κερδίσει XP και ανταμοιβές. Προσωπικά, το αγαπημένο μου mode από το My Team παραμένει το Triple Threat, ένα 3on3 στη λογική του street basketball, στο οποίο αναμετράσαι με ομάδες του ίδιου βεληνεκούς, με τους παίκτες-κάρτες που διαθέτεις. Η δυνατότητα να παίζεις με θρύλους του αθλήματος και η πιο χαλαρή προσέγγιση, το φέρνει στα όρια του arcade στυλ παιχνιδιού και προσθέτει μια πραγματικά διαφορετική νότα στην εμπειρία.