Σαν σήμερα, το 1949, γεννήθηκε ο τραγουδοποιός, ο ταραχοποιός και του πολέμου ο ειρηνοποιός. Ήρθε, είδε και έφυγε. Μας άφησε τα τραγούδια, τους στίχους και τη δράση του. Α, και τον κόσμο σ’ ένα ταψί.
Η ζωή του σαν παραμύθι που δεν έχει αρχή, μόνο ξαφνικό τέλος. Αυτός που δεν αναθεώρησε, απλά θεώρησε την εγκυρότητα και την ισχύ της δικής του θεώρησης. Του “δονκιχωτισμού”. Δον Κιχώτης χωρίς Σαν Πάντσο και με τους ανεμόμυλους να είναι τόσο κοντά και τόσο μακριά την ίδια στιγμή. Όσο εφορμούσε με το κοντάρι-καλάμι ψαρέματος, τόσο απομακρύνονταν. Όσο αδιαφορούσε, τόσο τον πλησίαζαν. Κι όταν έπεφτε με φόρα πάνω τους, έψαχνε τις ρωγμές, έψαχνε το “ΚΡΟΚ”, το δικό του Ροκ, το δικό του νήμα.
Διαβάστε περισσότερα στο gazzetta.gr
