Το Ninja Gaiden είναι από μία τις θρυλικότερες σειρές στην ιστορία των action παιχνιδιών που μετράει περισσότερα από 30 χρόνια στο χώρο. Ο πρώτος τίτλος της κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1988 από τον Hideo Yoshizawa ως “Ninja Gaiden” ή αλλιώς “Ninja Ryūkenden” ή και “Legend of the Ninja Dragon Sword”. Ωστόσο, στην πιο μοντέρνα εκδοχή τους ήρθαν στο προσκήνιο το 2004, στο πρώτο Xbox, από την ομάδα ανάπτυξης Team Ninja των Dead or Alive και με επικεφαλής τον Tomonobu Itagaki.
Η μοντέρνα εκείνη αναγέννηση της σειράς είχε λάβει διθυραμβικές κριτικές από το μέσα του χώρου, με το Ninja Gaiden 1 και την πλήρη έκδοσή του, το Ninja Gaiden Black, να θεωρούνται από τις καλύτερες hack ‘n’ slash προτάσεις εκεί έξω ακόμη και σήμερα. Το 2008 έμελλε να κυκλοφορήσει και το Ninja Gaiden ΙΙ στο Xbox 360, το οποίο και ήταν ο τελευταίος τίτλος του Itagaki, πριν την αποχώρησή του από το στούντιο. Ωστόσο, η σειρά δε σταμάτησε εκεί και το 2012 είδαμε και το Ninja Gaiden 3: Razor’s Edge, με επικεφαλής αυτή τη φορά τον Yosuke Hayashi, που είχε οραματιστεί ένα λιγάκι διαφορετικό σε ύφος παιχνίδι, το οποίο δυστυχώς με το μικρό διαθέσιμο budget δεν ήταν αντάξιο των δύο προηγούμενων τίτλων.
Αξίζει, όμως, να αναφέρω ότι πέρα από τις παραπάνω εκδόσεις, τα δύο πρώτα παιχνίδια είχαν κυκλοφορήσει και στο PlayStation 3 (και στο PS Vita αργότερα), με καλύτερα γραφικά, περισσότερες αποστολές, νέες στολές και ερχόντουσαν με την ονομασία “Σ”.
Πριν ξεκινήσω, λοιπόν, να σας μεταφέρω την άποψή μου, θέλω να σας μιλήσω για την εμπειρία μου με το franchise, η οποία ξεκίνησε με το αρχικό Ninja Gaiden στο Xbox. Εκείνη την εποχή είχα δανειστεί το παιχνίδι από έναν φίλο μου, μιας και μου αρέσουν πολύ οι τίτλοι αυτής της κατηγορίας, με σκοπό να το δοκιμάσω και να δω τελικά πόσο δύσκολο ήταν αυτό το περιβόητο Ninja Gaiden, που όλοι μιλούσαν γι’ αυτό. Εν τέλει, όλα αυτά που άκουγα από διάφορα περιοδικά και sites εκείνη την περίοδο ήταν πραγματικά και το πρώτο Ninja Gaiden ήταν ό,τι πιο δύσκολο είχα παίξει ποτέ μου, αλλά ταυτόχρονα και ένα πανέξυπνο hack ‘n’ slash. Έπαιζες το παιχνίδι και ένιωθες στο πετσί σου τις κινήσεις του Ryu Hayabusa και του Dragon Sword. Η εμπειρία ήταν δίκαιη. Ό,τι λάθος έκανες, κάθε φορά που έχανες, ένιωθες πως έφταιγες ξεκάθαρα εσύ και όχι ότι σε αδικούσε με κάποιο τρόπο το παιχνίδι.
Το Ninja Gaiden τιμωρεί, είναι δύσκολο και πρέπει να είσαι αρκετά προσεκτικός στις κινήσεις σου. Μετά από άφθονο trial and error, κατάφερα να το ολοκληρώσω και ήταν από τις πιο ικανοποιητικές εμπειρίες που είχα ποτέ ως gamer στη ζωή μου. Αργότερα φυσικά ασχολήθηκα και με τα παραπάνω επίπεδα δυσκολίας για να δοκιμάσω τις αντοχές μου, ενώ θέλω να αναφέρω ότι έχω ολοκληρώσει το Ninja Gaiden Σ2 σε Master Ninja δυσκολία (ακόμα απορώ πως). Είναι από τα λίγα παιχνίδια που έχω κάτσει πραγματικά να ασχοληθώ με τα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας, αφού μου άρεσε να δοκιμάζω νέες τακτικές και να προσπαθώ παραπάνω, παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις ήταν σαδιστικά.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, η Team Ninja ετοίμασε μία συλλογή των τριών μοντέρνων παιχνιδιών που ακούει στο όνομα “Ninja Gaiden: Master Collection”. Το πακέτο αυτό, εκτός από τις “Σ” εκδόσεις των Ninja Gaiden 1 και 2, καθώς και την ανανεωμένη έκδοση Razor’s Edge του 3, περιέχει και σχεδόν όλα τους τα DLCs, καθώς και το soundtrack και ένα artbook με σκίτσα από τα παιχνίδια. Το remaster αυτό κυκλοφορεί για κονσόλες και PCs και θέλει να απευθυνθεί σε νέους παίκτες που δεν είχαν την ευκαιρία να ασχοληθούν στο παρελθόν, αλλά βέβαια κλείνει και το μάτι στους παλιούς fans που θέλουν μια ακόμη φορά να βιώσουν τις περιπέτειες του Ryu.
Το collection αυτό υπόσχεται 4K ανάλυση και 60FPS για να σταθεί στα σημερινά δεδομένα, όμως όπως θα σας αναλύσω και παρακάτω, δεν τα καταφέρνει τόσο καλά όσο θα περίμενα. Αρχικά, με το που κατέβασα τη συλλογή στο PS4 Pro μου, εννοείται πως έπαιξα πρώτα το Ninja Gaiden “Σ”, το οποίο και ολοκλήρωσα έπειτα από περίπου δέκα ώρες. Συνοπτικά, για εσάς που δεν έχετε ασχοληθεί με τον τίτλο, είναι prequel των αρχικών παιχνιδιών των ‘80s και ταυτόχρονα στον ίδιο κόσμο του Dead or Alive.
Αναλυτικότερα, το πρώτο παιχνίδι λαμβάνει χώρα στην Ιαπωνία και πιο συγκεκριμένα στη φανταστική Αυτοκρατορία του Vigoor. Η περιπέτεια του Ryu ξεκινάει με εκείνον να επισκέπτεται τον θείο του, τον αρχηγό της φυλής, τον Murai. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους, η Ayane τού φέρνει δυσάρεστα νέα, αφού κάποιοι εισέβαλαν στο “Hayabusa Village”. Εκεί ο Ryu θα συναντήσει τον θρυλικό Doku, ο οποίος σκότωσε την Hayabusa Kureha, αποκτώντας το θρυλικό όπλο, Dark Dragon Blade. Ο σκοπός σας είναι να βρείτε τον Doku και να πάρετε πίσω το σπαθί, γιατί αλλιώς θα κυριαρχήσει το απόλυτο χάος.
Στο Ninja Gaiden Σ2, o Ryu έρχεται αντιμέτωπος με τον Genshin και την Black Spider Clan, οι οποίοι κλέβουν το αρχαίο Demon Statue που προστάτευε ο πατέρας του εδώ και δεκαετίες. Έτσι, ο Hayabusa θα γυρίσει τον κόσμο για να πάρει πίσω το κειμήλιο αυτό, και έτσι θα έρθει αντιμέτωπος με τα Greater Fiends που έχουν βάλει σκοπό να τον σκοτώσουν.
Στο Ninja Gaiden 3: Razor’s Edge, η ιστορία ακολουθεί ξανά τον Ryu, όταν και απειλείται η ζωή του, αλλά και όλου του κόσμου από έναν μασκοφόρο που καταριέται τον Ryu και του δίνει 7 μέρες διορία για να βγάλει την κατάρα και να σώσει τον κόσμο από το απόλυτο χάος.
Περνώντας τώρα στα του gameplay και τα τρία Ninja Gaiden είναι από τα παιχνίδια που παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους όσον αφορά το combat και το design τους γενικότερα. Πρόκειται για πολύ δύσκολα παιχνίδια, ειδικά το πρώτο κεφάλαιο, με τον Ryu να έχει στην κατοχή του μια μεγάλη γκάμα από melee και ranged όπλα. Το κάθε weapon έχει και τη δική του στρατηγική, το δικό του στιλ, για να παίζετε ακριβώς όπως εσείς επιθυμείτε. Ο κάθε εχθρός που θα βρεθεί απέναντί σας είναι και μια νέα πρόκληση και πρέπει να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά συνέχεια γιατί πολλές φορές «δεν ξέρεις από που θα σου ‘ρθει».
Ειδικά στους δύο πρώτους τίτλους θα έχετε ένα μεγάλο οπλοστάσιο από σπαθιά μέχρι και…δρεπάνια, τα οποία μέσα από το shop του Muramasa μπορείτε να τα αναβαθμίσετε. Εκτός από εμφάνιση, αλλάζουν και -όπως είναι προφανές- τα στατιστικά τους, όπως και το damage που κάνετε στον εκάστοτε εχθρό. Αυτό, ωστόσο, δεν ισχύει για το 3ο κεφάλαιο, αφού αρχικά ο Ryu είχε μόνο ένα σπαθί μαζί του και τίποτα άλλο, αλλά με την ανανεωμένη (του Wii U) έκδοση, η Team Ninja έβαλε παλιά αγαπητά όπλα από το franchise, τα οποία μπορείτε να τα αναβαθμίσετε μέσα από ένα ειδικό μενού. Δυστυχώς, το Ninja Gaiden 3 θεωρώ πως σε πολλές περιπτώσεις μοιάζει με copy-paste των παλιών τίτλων, απλά με «άλλο skin».
Συνεχίζοντας, ο Ryu ως Ninja είναι φυσικό και επόμενο να είναι αρκετά γρήγορος σαν χαρακτήρας, να έχει shuriken, bow και άλλα εργαλεία που τον βοηθούν να αμυνθεί και από μακριά, ενώ φυσικά δε λείπουν και οι πολλές εναέριες φιγούρες, όπως το “Izuna Drop”. Έτσι, το gameplay είναι γρήγορο, έχει βάθος και ταυτόχρονα σου δίνει μια απολαυστική αίσθηση όταν κρατάς το χειριστήριο, νιώθοντας ότι ο Ninja «είσαι εσύ».
Σε αυτό το σημείο θέλω να ξεκαθαρίσω πως ανεξάρτητα από τη δουλειά που έγινε σε αυτή τη συλλογή, αν λατρεύετε τα hack ‘n’ slash παιχνίδια πρέπει να επενδύσετε το χρόνο σας στο πρώτο Ninja Gaiden, αλλά και στο 2ο κεφάλαιο με κλειστά μάτια. Η μεταφορά στην τωρινή γενιά, ωστόσο, δε λέει και πολλά, αφού πέρα από τα μοντέλα των χαρακτήρων που είναι αρκετά όμορφα σε 4K ανάλυση, το περιβάλλον είναι σα να μην έχει δουλευτεί καθόλου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με το πακέτο, δε σταμάτησαν να με ενοχλούν τα γραφικά στα περιβάλλοντα, αφού η απλότητά τους μου θύμιζε συνεχώς τη γενιά του PlayStation 3.
Δυστυχώς, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χαλάει η συνολική εικόνα των γραφικών, ειδικά στις μεγαλύτερες τηλεοράσεις. Απεναντίας, μεγάλη βελτίωση είδα στο framerate που πλέον δεν πέφτει κάτω από τα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο και στους τρείς τίτλους, ενώ το έντονο aliasing έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Για λόγους σύγκρισης έβαλα και είδα ξανά στο PS3 τα παιχνίδια και δυστυχώς το οπτικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα. Νιώθω πως απλά ανέβασαν την ανάλυση σε 4K και την απόδοση στα 60FPS και «πακέτεραν» ξανά τα παιχνίδια. Ομολογουμένως, περίμενα από την Team Ninja να έχει φερθεί με περισσότερη αγάπη σε αυτό το franchise.
Υπάρχουν πολλές ατέλειες στο οπτικό σύνολο, αφού πέρα από τα μοντέλα των κεντρικών χαρακτήρων και των εχθρών, μέχρι και στοιχεία του UI (του πρώτου παιχνιδιού ειδικά) μένουν σε χαμηλή ανάλυση που θυμίζει έντονα προηγούμενες γενιές. Αναφέρομαι ειδικότερα στα μενού των δύο πρώτων Ninja Gaiden που είναι «περασμένα» από την έκδοση του PS Vita, έχοντας ως αποτέλεσμα να δείχνουν αρκετά θαμπά, ειδικά στον πρώτο τίτλο.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά, αν έχετε ήδη στην κατοχή σας και τα τρία παιχνίδια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προβείτε σε αγορά αυτής της συλλογής, εκτός και αν είστε hardcore fans. Ωστόσο, προτείνω στους νέους παίκτες, αν μπορούν να «εθελοτυφλήσουν», να ασχοληθούν με τα δύο πρώτα παιχνίδια, καθώς πιστεύω θα περάσουν ευχάριστα το χρόνο τους, ειδικά σε περίοδο ξηρασίας όπως τώρα. Το Ninja Gaiden 3 είναι στην καλύτερη ένα μέτριο παιχνίδι και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχοληθείτε, είναι η Team Ninja στα χειρότερά της. Αυτό που ευελπιστούμε είναι κάποια στιγμή στο μέλλον να δούμε ένα Ninja Gaiden 4 και να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές της εταιρίας. Το καλό της συλλογής είναι ότι έρχεται σε μία πολύ καλή τιμή των €40, όπου θα έχετε τρία παιχνίδια να ασχοληθείτε, μιας και τώρα δεν έχουμε πολλές hack ‘n’ slash κυκλοφορίες.
