Ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου καί μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, πού χάρισε στον Marlon Brando το Οσκαρ Α Ανδρικού Ρόλου καί τήν Χρυσή Σφαίρα, στόν ρόλο τού πατριάρχη της οικογένειας Corleone, γίνεται αισίως 45 χρονών! Υπάρχει καλύτερος λόγος γιά να ανεφερθούμε σε αυτή;
Η ταινία μάς αφηγείται τήν ιστορία του Don Corleone και της οικογένεια του, η οποία είναι μία από τις Πέντε Οικογένειες του οργανωμένου εγκλήματος στην Νέα Υόρκη.
Ο γιος του Michael μόλις έχει γυρίσει από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και θέλει να συνεχίσει μια κανονική ζωή. Κάτι το οποίο δεν θέλει ούτε να ακούει ο Don καθώς τον προορίζει για αρχηγό της Φαμίλιας του.
Ο Michael τελικά θα αναλάβει την αρχηγία της Φαμίλιας μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του πατέρα του, από άντρες του Sollozzo με τον οποίο και θα ξεκινήσει πόλεμο.
O Francis Ford Coppola μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το δημοφιλές μυθιστόρημα του Mario Puzo και κυριολεκτικά καταφέρνει να μαγέψει. Εμπλουτίζοντάς το με στοιχεία της δικιάς του, ιταλικής καταγωγής, προσφέρει μια ταινία που έμελλε να μείνει στη ιστορία, μια ταινία που δεν μπορεί κανείς να πει ότι είναι κάτι λιγότερο από ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης. Μια ταινία που αποτέλεσε το πρώτο μέρος της πιο θρυλικής ίσως μέχρι σήμερα, τριλογίας του σύχρονου κινηματογράφου.
Το ότι πρόκειται για το συγκλονιστικότερο αριστούργημα του δυτικού κινηματογράφου δεν περιμένουμε κανένα IMDB να μας το επιβεβαιώσει. Αρκεί να το δει κανείς, μια, δύο ή δέκα φορές, μέχρι να μάθει απ’έξω όλες τις ατάκες, όχι μόνο τις πολύ γνωστές. Και η αλήθεια είναι ότι το μεγαλείο αυτής της τριλογίας κρύβεται στα μικρά, σε αυτά που περνούν σχεδόν απαρατήρητα, αφού με τήν πρώτη ματιά στέκεσαι στο μεγαλείο της παραγωγής, της σκηνοθεσίας, των ερμηνειών και φυσικά της μουσικής. Πραγματικά, δεν υπάρχει στοιχείο της ταινίας που να μην είναι τέλειο.
Το σενάριο της ταινίας είναι δια χειρός Coppola, για την συγγραφή του οποίου όμως ζήτησε την συμβολή και του ίδιου του συγγραφέα, Mario Puzo, ο οποίος εμπνεύστηκε τους χαρακτήρες από τη δράση πραγματικών μαφιόζων. Ο Coppola όμως δεν ήθελε να δημιουργήσει ένα σενάριο βασισμένο στο βιβλίο αλλά, να μεταφέρει το βιβλίο, αφηγούμενος την ιστορία του στο κινηματογραφικό πανί. Όμως το να μεταφερθεί ολόκληρο το μυθιστόρημα χωρίς περικοπές ήταν απλά αδύνατον. Γι’ αυτό το λόγο ο σκηνοθέτης εστίασε σε εκείνες τις στιγμές που κινηματογραφικά είχαν τη μεγαλύτερη δυναμική.
Καί εδώ φαίνεται η “μαγκιά” τού Coppola (έναν σκηνοθέτη πού δέν ήθελε με τίποτα η Paramount!). Η δυναμική των σκηνών του είναι τόσο έντονη, η κάθε μία από αυτές είναι με τόση φροντίδα και λεπτομέρεια δουλεμένη που τόσο ατομικά, όσο και ενιαία, αποτελούν ένα κινηματογραφικό ποίημα. Καί εδώ έχουμε άλλη μία σκηνοθετική καινοτομία. Γιατί μπορεί η ταινία να είναι μία μίξη γκανγκστερικού μύθου και κλασσικού οικογενειακού δράματος εποχής, καταφέρνει όμως να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο και να μοιράσει ισάξια, τόσο την διάθεση όσο και τα συναισθήματά μας. Η βία ωστόσο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας, με σκηνές ανθολογίας, σκηνές αξέχαστες με αρκετό πιστολίδι, ωμή βία, χαρακτηριστικά στις απόπειρες δολοφονίας τόσο του Don όσο και στούς δύο από τους γιους του, στην ανεπανάληπτη σκηνή στο εστιατόριο αλλά και στο συγκλονιστικό φινάλε.
Το cast του Godfather είναι από τα πιο συζητημένα και ολοκληρωμένα όλων των εποχών. Ο Coppola έπαιξε καταλυτικό ρόλο και στη δύσκολη επιλογή του ηθοποιού που θα υποδυόταν τον πατριάρχη και αρχηγό της μαφίας, Vito Corleone. Βέβαια ο ρόλος ήταν αρκετά περιζήτητος και πολλοί ηθοποιοί αυτοπροτάθηκαν. Ο Coppola όμως ήταν κάθετος και ήθελε τον Marlon Brando να τον ενσαρκώσει. Οι παραγωγοί προβληματίστηκαν αρχικά με την επιλογή του γιατί θεωρούταν ιδιότροπος και ότι θα προκαλούσε πρόβλημα με τις απαιτήσεις του. Ο Marlon Brando όμως στον ρόλο του πατέρα πρότυπο της οικογένειας, απόδειξε πως παρά το εκκεντρικό του χαρακτήρα του, ήταν από τους πιο ολοκληρωμένους ηθοποιούς του χώρου στα χρονικά. Δεν ακολούθησε κανένα στερεότυπο, αντίθετο μάλιστα. Ενσάρκωσε τον Corleone με ένα δικό του τρόπο, έναν τρόπο που μιμήθηκαν πολλοί πολλάκις στο μέλλον ή που έστω, υιοθέτησαν στοιχεία του.
Al Pacino… Η συμβολή του Coppola ήταν (καί εδώ) τεράστια. Χάρη στην επιμονή του άλλωστε ο Pacino (άγνωστος ακόμα στα κινηματογραφικά στούντιο) πήρε το ρόλο του Michael Corleone, του μικρότερου γιου της οικογένειας. Όταν εμφανίστηκε για δοκιμαστικό θεώρησαν ότι το πρόσωπο του ήταν χλωμό και δεν ταίριαζε στο ρόλο του μαφιόζου. Ωστόσο κατάφερε να κερδίσει τον ρόλο, ίσως τόν πιο καθοριστικό και ολοκληρωμένο της καριέρας του, έναν ρόλο που τον ακολούθησε μέχρι και την ολοκήρωση της τριλογίας. Ένας ονειρεμένος Pacino ο οποίος και ξεκίνησε τότε να χτίζει το όνομα που απέκτησε στις επόμενες δεκαετίες, ένας Pacino σε μια ερμηνεία που έδειξε ότι ξέρει να διαχειρίζεται τα προσόντα του, με κορυφαία ίσως την σκηνή της βάπτισης.
Ο Coppola είχε ένα όραμα και ευτυχώς κατάφερε να το ολοκληρώσει όπως ήθελε. Η μαγική σκηνοθετική ματιά του Coppola, η καθηλωτική κινηματογράφισή του, η ονειρική φωτογραφίας, οι ασύλληπτες ερμηνείες κορυφαίων ηθοποιών, τα πάντα συνηγορούν σε ένα αριστούργημα. Συνοδεία της μουσικής του Rota, “Ο Νονός“ είναι αδιαμφισβήτητα ένα από εκείνα τα φιλμ, που όχι μόνο λατρεύουν όλοι αλλά που βλέπεις ξανά και ξανά το ίδιο ευχάριστα με την πρώτη φορά.
