Φορτωμένο το πρόγραμμα με κάποιες γερές πρεμιέρες -τα λεγόμενα οσκαρικά χαρτιά- με τον “πίνακα του σκόρ” να γράφει 9 νέες ταινίες … ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 8 και πριν από το 10.
Με τον Venom να συνεχίζει να στάζει “φαρμάκι” (110.294 εισ.) και με τούς Bradley Cooper και Lady Gaga να εξακολουθούν να μοιράζουν χαρτομάντηλα με το A Star is Born (32.989 εισ.) , θα ξεκινήσουμε να ξετιλύγουμε το κινηματογραφικό κουβάρι της νέας εβδομάδας.
Το πετυχημένο δίδυμο , όπως αποδείχτηκε απο την Οσκαρική επιτυχία του La La Land , Damien Chazelle και Ryan Gosling ενώνει ξανά τις δυνάμεις του και μας μεταφέρει στο 1969 , εκεί όπου για πρώτη φορά ο άνθρωπος περπάτησε στο φεγγάρι , με το -κοιτάω στα μάτια τα Oscar- First Man , o σεναριογράφος / σκηνοθέτης Drew Goddard (The Cabin in the Woods) βάζει στο “μίξερ” Tarantino & DePalma και παραδίδει ένα -σχεδόν- τέλειο θρίλερ μυστηρίου , με ενα all-star cast και με τίτλο Bad Times at the El Royale και ο βραβευμένος με Όσκαρ σπουδαίος Ιταλός δημιουργός Paolo Sorrentino (Η Τέλεια Ομορφιά) επιστρατεύει τη μυθοπλασία για να κάνει το πορτρέτο της Ιταλίας υπό την επήρεια του Silvio Berlusconi , με την νεα του ταινία Loro.
Ο Paddy Considine γράφει, σκηνοθετεί και παίζει σε μια όμορφη και δυνατή ιστορία για την απώλεια και τελικά τη νίκη , στήν ταινία Journeyman , ο Hirokazu Kore–Eda σκηνοθετεί ένα σκοτεινό -φορτωμένο με βραβεία- δικαστικό δράμα με τον τίτλο The Third Murder και ο Michael Pearce κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία Beast , ενα ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής.
Η μπαρουτοκαπνισμένη Jennifer Garner παίρνει εκδίκηση , υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Pierre Morel (Taken) , στήν ταινία Peppermint , ο Joshua Z. Weinstein σκηνοθετεί ενα τρυφερό δράμα , που εξερευνά τη φύση της πίστης και το τίμημα της πατρότητας , με την ταινία Μενάσε: Ενας Ξεχωριστός Ανθρωπος (Menashe) και ο Ισραηλινός Savi Gabizon με την ταινία του Longing εξερευνά τις δυσδιάκριτες πτυχές του γονεϊκού ρόλου πέρα από την προσφορά και την ευθύνη.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες της εβδομάδας:
First Man
Λίγα λόγια για την ταινία: Η νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη του «Whiplash» και του «La La Land» Damien Chazelle , αποτελεί ένα biopic του αστροναύτη Neil Armstrong , του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στη Σελήνη , στις 20 Ιουλίου του 1969.
Διαβάστε την άποψή μας για την ταινία , εδω
Peppermint 
Υπόθεση: Η Ράιλι Νορθ (Jennifer Garner) είχε μία ευτυχισμένη και χωρίς εκπλήξεις ζωή με τον σύζυγο και τη 10χρονη κόρη τους. Όμως τα μπλεξίματα του συζύγου με το καρτέλ οδηγούν στη βάναυση επίθεση εναντίον της οικογένειας. Η Ράιλι ξυπνάει από κώμα και ανακαλύπτει ότι κόρη και πατέρας έχουν πέσει θύματα δολοφονίας. Το σύστημα αποδεικνύεται διεφθαρμένο και οι δολοφόνοι αθωώνονται. Για να αποδώσει δικαιοσύνη, η Ράιλι απομονώνεται για χρόνια μέχρι που επιστρέφει μεταμορφωμένη από συνηθισμένη γυναίκα σε αδίστακτη τιμωρό.
Λίγα λόγια για την ταινία: Peppermint (γεύση): Προσεκτικά επιλεγμένα φύλλα με αναζωογονητικό άρωμα μέντας , τα οποία έχουν εξισορροπητική δράση. Δράση που μοιράζονται αρκετές ταινίες “εκδίκησης” (βλέπε … Death Wish (επιλέξτε χρονολογία) , The Equalizer , Νομοταγής Πολίτης , Man on Fire και πολλές άλλες) , που στο επίκεντρό τους υπάρχει η διαμάχη ανάμεσα στην εκδίκηση και τη δικαιοσύνη, αλλά και στην ανθρωπιά που μεσολαβεί ανάμεσα στα δύο άκρα.
Στήν λεπτή αυτή γραμμή ποντάρει ο Γάλλος -action- σκηνοθέτης Pierre Morel με το σενάριό του , ο οποίος έβαλε στήν ζωη μας τον πολύ Bryan Mills και μεταμόρφωσε εν μία νυκτί τον Leam Neeson σε έναν vigilante action hero πίσω στο μακρινό Taken του 2008. O Morel όμως τολμά και κάτι άλλο … βάζει μία συνηθισμένη γυναίκα και το τραύμα που την αλλάζει σε κάτι άλλο , σε μία γυναίκα που θέλει να βρει το δίκιο της. Βέβαια το Pepermint δεν αποτελεί , επ’ ουδενί , ενα νεο Taken και φυσικά ούτε η μπαρουτοκαπνισμένη απο σειρές (Alias) αλλά και ταινίες δράσης (Daredevil , Electra , The Kingdom) Garner είναι ο νέος Neeson. Με ενα λιτό σενάριο και χωρίς πολλές φανφάρες , τοποθετεί την ηρωίδα του στο λάθος μέρος , την λάθος στιγμή , η οποία χάνει μέσα σε λίγα λεπτά τα δυο πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής της. Mε το διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα να βγάζει “καθαρούς” τούς δολοφόνους σε μια δίκη παρωδία , η Ράιλι θα ξυπνήσει απο το κώμα και θα μεταμορφωθεί “θεαματικά” από συνηθισμένη μητέρα σε αδίστακτη τιμωρό. Χωρίς το απαραίτητο (σε πολλές ταινίες) background , στρατιωτικό ή αστυνομικό , η Ράιλι “αυτοκηρύσσεται” μαζί τιμωρός και προστάτιδα των αδυνάτων με την ιστορία να ισορροπεί ανάμεσα στα κίνητρα της ηρωίδας μας και τα ξεσπάσματα της βίας που αυτά πυροδοτούν. Η Garner παραδίδει μια , ως επί το πλείστον , σωματική ερμηνεία , ενω ο Morel ξυπνά απο τον λήθαργο του πρώτου μέρους και αξιοποιεί την φήμη του ως σκηνοθέτης δράσης.
Τούτου λεχθέντος , το Pepermint δεν ανακαλύπτει τον κινηματογραφικό τροχό , ούτε φυσικά δίνει μια νεα πνοή σε ενα είδος που κοντεύει σε εξαφάνιση , αυτό της καλής -και γιατί οχι ένοχης απόλαυσης- περιπέτειας , το σκοπό του όμως (για όποιον τολμήσει να περάσει το κατώφλι της σκοτεινής αίθουσας) τον πετυχαίνει … να περάσεις απλά και καλά. Εμείς ας ελπίσουμε σε ενα καλύτερο δεύτερο μέρος , το οποίο μας υπόσχεται ο σκηνοθέτης (κλείσιμο ματιού) …
1.5/5
Loro 
Σύνοψη: Ερώτηση: Τι περίμενες; Ότι θα γίνεις ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στη χώρα, ότι θα γίνεις πρωθυπουργός και ότι όλοι θα τρελαίνονται για σένα; Απάντηση: Ναι. Αυτό ακριβώς περίμενα.
Λίγα λόγια για την ταινία: Μετά το αριστουργηματικό Il Divo, ο βραβευμένος με Όσκαρ σπουδαίος Ιταλός δημιουργός Paolo Sorrentino (Η Τέλεια Ομορφιά) συνεργάζεται ξανά με τον καταπληκτικό πρωταγωνιστή Toni Servillo σε μία ακόμα εκστατική και πληθωρική ταινία που, αν και βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, επιστρατεύει τη μυθοπλασία για να κάνει το πορτρέτο της Ιταλίας υπό την επήρεια του Σίβλιο Μπερλουσκόνι. Το δίδυμο μεταφέρει στο πανί σκηνές από την πολύκροτη ζωή του μεγιστάνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, καλύπτοντας τα χρόνια μεταξύ 2006 και 2010. O Sorrentino, εξ αρχής, επιλέγει να μην πάρει θέση απέναντι στον διαβόητο πρωταγωνιστή, ενώ ο τίτλος –που σημαίνει «Αυτοί»- αναφέρεται σε όλους εκείνους που πλαισίωναν τον Μπερλουσκόνι τα χρόνια που καθόρισαν την Ιταλία. Η πολυτάραχη ζωή του, η πληθωρική προσωπικότητα, τα σκάνδαλα και ο διεφθαρμένος περίγυρος αποδίδονται μοναδικά στην ατμόσφαιρα του Sorrentino και την ερμηνεία του Toni Servillo.
Περισσότερο μυθοπλασία παρά βιογραφία του Silvio Berlusconi , η ταινία Loro είναι ενα δύσκαμπτο και εξαιρετικά διασκεδαστικό φίλμ , αλλά όχι τόσο βαθύ όσο θα ήθελε να είναι. Ίσως και να φταίει η εκδοχή των 145 λεπτών (κάτι σαν international cut , απο τα δυο ξεχωριστά μέρη τα οποία προβλήθηκαν μόνο στήν Ιταλία) , το οποίο δεν δίνει την απαραίτητη δραματουργία στήν ανάπτυξη των χαρακτήρων.
2.5/5
Journeyman
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Μάτι Μπέρτον είναι παγκόσμιος πρωταθλητής στο μποξ. Πλησιάζοντας το τέλος της καριέρας του, θέλει να βγάλει χρήματα για να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή στη σύζυγό του Έμμα και στην μικρή του κόρη Μία. Κατά τη διάρκεια ενός πολύωρου αγώνα, ο Μάτι τραυματίζεται σοβαρά και πέφτει σε κώμα. Όταν ξυπνά, ξεκινά ο πραγματικός αγώνας καθώς ο Μάτι που έχει χάσει τη μνήμη του, καλείται να ενώσει το παζλ της διαλυμένης ζωής του κομμάτι-κομμάτι. Μια όμορφη και δυνατή ιστορία για την απώλεια και τελικά τη νίκη.
«Το Ένστικτο της Επιβίωσης» είναι η δεύτερη συγγραφική και σκηνοθετική απόπειρα του Βρετανού δημιουργού και ηθοποιού Πάντι Κόνσινταϊν μετά την πολυβραβευμένη ταινία «Τυραννόσαυρος» που το 2011 ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και του απέφερε ακόμα ένα βραβείο BAFTA. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης γεμάτη αποφασιστικότητα, θάρρος και κουράγιο με φόντο το άθλημα του μποξ.
Sandome no Satsujin/ The Third Murder 
Υπόθεση: Ο επιτυχημένος δικηγόρος Σιγκεμόρι αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Μισούμι, κατηγορούμενου για φόνο και κλοπή, ο οποίος είχε εκτίσει ποινή φυλάκισης και για έναν άλλο φόνο πριν τριάντα χρόνια. Οι πιθανότητες να κερδίσει ο Σιγκεμόρι την υπόθεση είναι μικρές αφού ο πελάτης του ομολογεί ελεύθερα την ενοχή του, παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει τη θανατική ποινή αν καταδικαστεί. Καθώς διερευνά όλο και πιο βαθιά την υπόθεση, μελετώντας τις καταθέσεις της οικογένειας του θύματος και του ίδιου του Μισούμι, ο συνήθως σίγουρος Σιγκεμόρι αρχίζει να αμφιβάλλει για το αν ο πελάτης του είναι ο πραγματικός δολοφόνος.
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο βραβευμένος φέτος με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών Hirokazu Kore-eda για το Shoplifters , εντυπωσιάζει εδώ σε μια ολότελα διαφορετική ταινία από ό,τι μας έχει συνηθίσει, σκηνοθετώντας ένα υπνωτικό , κλειστοφοβικό , σκοτεινό Ντοστογιεφσκικό δράμα γεμάτο ηθικά διλλήματα και ανατροπές , όπου ο κάθε χαρακτήρας διεκδικεί τη δική του εκδοχή της αλήθειας και δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα η ταινία υπονομεύει κάθε βεβαιότητα πάνω στη σχέση του εγκλήματος και της δίκαιης τιμωρίας του, συνιστώντας παράλληλα ένα δριμύ κατηγορώ απέναντι στην θανατική ποινή, η οποία, αξίζει να σημειώσουμε, είναι ακόμη σε ισχύ στην Ιαπωνία.
Πάντα έμπειρος , ο Kore-eda , στην απεικόνιση του πορτρέτου ενός ανθρώπου που ξαφνικά αρχίζει να αμφιβάλλει για πράγματα που θεωρούσε εντελώς ξεκάθαρα και σίγουρα , θέτει ερωτήματα γύρω από το ρόλο του δικαστικού συστήματος και το θέατρο που ξετυλίγεται στη αίθουσα δικαστηρίου και αποδεικνύει με την ταινία του μια ικανοποιητική πρόκληση , μια σύνθετη εξερεύνηση της αμαρτίας και της δικαιοσύνης σε έναν αθώο κόσμο.
3/5
Bad Times at the El Royale 
Υπόθεση: Επτά άγνωστοι, ο καθένας με ένα κρυμμένο μυστικό, συναντιούνται στο Ελ Ροαγιάλ της Λίμνης Τάχο, ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο με σκοτεινό παρελθόν. Κατά τη διάρκεια μιας μοιραίας νύχτας, όλοι θα έχουν μια τελευταία ευκαιρία για λύτρωση… πριν όλα πάνε κατά διαόλου.
Λίγα λόγια για την ταινία: Γράφει ο Γιάννης Παναγούλιας …
Θρίλερ μυστηρίου από έναν δημιουργό που μας παρουσίασε το 2012 το «The Cabin in the Woods». Ποιος μπορεί να ξεχάσει το τελευταίο μισάωρο της συγκεκριμένης ταινίας, όταν με μια ολοκληρωτική στροφή του σεναρίου, ξεκίνησε ένα «κολασμένο» πάρτι σπλατεριάς, ένοχα διασκεδαστικό-που η αλήθεια είναι-μας είχε πιάσει εξ απήνης. Ο Drew Goddard, επιστέφει με αρκετά χαλιναγωγημένη δυναμική αυτή τη φορά, επιμένοντας στο μυστήριο και όχι στο χτίσιμο ενός ακόμη ανατρεπτικού φινάλε. Οι επτά επισκέπτες του ξενοδοχείου El Royale που κάποτε «βούιζε» απο διασημότητες και τις πιπεράτες ιστορίες τους, καταφτάνουν έχοντας στις αποσκευές τους ο καθένας ένα ξεχωριστό (μην πάει ο νου σου παντα στο κακό), μυστικό. Θαμμένους σκελετούς κουβαλά και το ίδιο το μέρος, οριακά στοιχειωμένο, θα αποτελέσει καθαρτήριο αλλά και σημείο αποκαλύψεων. Μπορεί αυτές να μη συγκινούν στο δια ταύτα, εντούτοις, το σασπένς ειναι ικανό να συντηρήσει το ενδιαφέρον. Εσείς απλώς κάντε check in … και απολαύστε την διαμονή.
3/5
Beast 
Λίγα λόγια για την ταινία: Σε μια μικρή νησιωτική κοινότητα, μια νεαρή γυναίκα, η Μοll ερωτεύεται ένα μυστηριώδη ξένο, τον Pascal, ο οποίος την προτρέπει να δραπετεύσει από την καταπιεστική οικογένειά της. Όταν θα βρεθεί ύποπτος για μια σειρά βίαιων δολοφονιών, εκείνη θα τον υπερασπιστεί με πάθος. Σύντομα θα μάθει και ο ίδιος μέχρι που μπορεί να φτάσει εκείνη.
Η ταινία ΚΤΗΝΟΣ/BEAST είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του υποψήφιου για BAFTA Σκηνοθεσίας και Σεναρίου, Michael Pearce. Έχοντας αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και αποδοχή στα φεστιβάλ του κόσμου από το Σαντανς και το Τορόντο μέχρι το Βερολίνο αλλά και τη δική μας Θεσσαλονίκη, η ταινία αποτελεί ένα σύγχρονο ατμοσφαιρικό ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Michael Pearce έχει μεγαλώσει στο Jersey της Μεγάλης Βρετανίας εκεί που εκτυλίσσεται η ταινία και επηρεασμένος από την ιστορία του ασύλληπτου σίριαλ κιλερ του Jersey της δεκαετίας του ’60 αποφάσισε να γράψει και να σκηνοθετήσει μια εξόχως κινηματογραφική ερωτική ιστορία με στοιχεία θρίλερ. Μοιάζει να βασίζεται σε ένα αρχετυπικό παραμύθι, και όπως ακριβώς στον κόσμο των Αδελφών Γκριμ, η ταινία παίρνει προεκτάσεις από πολλά διαφορετικά είδη: θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, οικογενειακή περιπέτεια, αστυνομικό έργο. «Είναι ένα σκοτεινό, δραματικό παραμύθι για ενήλικες»
Ga’agua/ Longing
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Άριαλ, ένας ευκατάστατος μεσήλικας που δεν απέκτησε ποτέ παιδιά, δέχεται ένα τηλεφώνημα από την γυναίκα με την οποία είχε δεσμό στα φοιτητικά του χρόνια. Εκείνη έχει δύο μεγάλες αποκαλύψεις να του κάνει: η πρώτη είναι πως όταν χώρισαν, 20 χρόνια πριν, ήταν έγκυος και πως, 9 μήνες μετά, γέννησε ένα αξιολάτρευτο αγοράκι. Η δεύτερη αποκάλυψη θα αλλάξει τη ζωή του Άριαλ για πάντα. Η ταινία είναι μια εξερεύνηση στις δυσδιάκριτες πτυχές του γονεϊκού ρόλου πέρα από την προσφορά και την ευθύνη.
Σημείωμα του Σκηνοθέτη-Σεναριογράφου Ο γιος μου παίζει ποδόσφαιρο. Κάθε φορά που κάνει πάσα σε αγώνα συνειδητοποιώ ότι, άθελά μου, μετακινώ το πόδι μου λίγα χιλιοστά πιο πέρα. Η ταινία είναι ένα ταξίδι που ξεκινάει από αυτά τα λίγα χιλιοστά. Όταν βρισκόμουν σε διαδικασία διαζυγίου, περίπου 5 χρόνια πριν, με βασάνιζαν αρκετά ερωτήματα. Πώς θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; Πώς θα εξελιχθεί η σχέση μου με τα παιδιά μου; Αναρωτιόμουν αν ήμουν καλός πατέρας και αν θα εξακολουθούσα να είμαι στο μέλλον. Από αυτές τις σκέψεις «γεννήθηκε» η ιδέα του σεναρίου. Η πλοκή, που «ξεφύτρωσε» από την καθημερινότητα που ζούσα, κατέληξε σε άλλους κόσμους και πήρε άλλη μορφή. Όμως, κάτω από το βαρύ μακιγιάζ, καταφέρνουμε -συχνά- να αναγνωρίσουμε τα πραγματικά χαρακτηριστικά. Η ταινία αποτελεί ξεκάθαρα μια απόπειρα να εξετάσουμε το τι σημαίνει να είσαι γονιός. Πιστεύω πως η περιγραφή που ταιριάζει περισσότερο σε αυτή την ταινία μου είναι «μια κωμωδία που προκαλεί μεγάλη θλίψη».
Menashe 
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Μενάσε είναι πωλητής στο μπακάλικο της κοινότητας και πατέρας ενός μικρού γιου. Με το θάνατο της γυναίκας του, ο Μενάσε είναι αναγκασμένος, κατά τον ραβίνο, να δώσει το γιο του να ανατραφεί στην κοντινότερή του οικογένεια που έχει δυο γονείς. Για να κρατήσει το γιο του, ο Μενάσε θα πρέπει να ξαναπαντρευτεί, κάτι που προτιμά ν’ αποφύγει, μια και ούτε ο πρώτος γάμος του δεν ήταν ευτυχής. Ατζαμής και αδέξιος, ο Μενάσε κάνει ό,τι μπορεί για ν’ αποδείξει στον ραβίνο και τους άνδρες γύρω του ότι είναι ικανός να μεγαλώσει το γιο του, αλλά η παράδοση δεν είναι κάτι που αλλάζει, στη χασιδική κοινότητα του Μπρούκλιν. Το ότι, επιπλέον, όλα μοιάζει να πηγαίνουν στραβά στην καθημερινότητα του Μενάσε, δεν βελτιώνει την κατάσταση. Ένα τρυφερό δράμα που εξερευνά τη φύση της πίστης και το τίμημα της πατρότητας.
Συνεχίζονται στούς κινηματογράφους:
The House That Jack Built 
Σύνοψη: ΗΠΑ, δεκαετία του ’70. Παρακολουθούμε τον εξαιρετικά ευφυή Τζακ για ένα διάστημα 12 ετών και γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των πέντε δολοφονιών-οροσήμων που διέπραξε, οι οποίες καθόρισαν την εξέλιξή του ως κατά συρροή δολοφόνο. Βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία του Τζακ. Ενός ανθρώπου που ισχυρίζεται πως από μόνη της, κάθε δολοφονία είναι ένα έργο τέχνης. Καθώς η αστυνομία βρίσκεται στα ίχνη του και τον πλησιάζει, ο Τζακ παίρνει ολοένα και μεγαλύτερα ρίσκα, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει το απόλυτο έργο τέχνης. Στην πορεία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις περιγραφές του Τζακ για την προσωπική του κατάσταση, τα προβλήματα και τις σκέψεις του, μέσα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Μια συζήτηση η οποία λαμβάνει χώρα περιοδικά με τον αγνώστων λοιπών στοιχείων Βερτζ – ένα γκροτέσκο μείγμα σοφίας που αναμιγνύεται με μια σχεδόν παιδική αυτολύπηση και ψυχοπαθητικές εξηγήσεις.
Λίγα λόγια για την ταινία: Η ταινία «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» σηματοδοτεί την επιστροφή του σκηνοθέτη Lars Von Trier στο φεστιβάλ των Καννών, επτά ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία παρουσία του εκεί με την ταινία «Melancholia» , στη συνέντευξη τύπου της οποίας προέβη σε αμφιλεγόμενες δηλώσεις σχετικά με τον ναζισμό, εξαιτίας των οποίων χαρακτηρίστηκε περσόνα νον γκράτα για το φεστιβάλ. Για τους βασικούς ρόλους της ταινίας ο Lars συγκέντρωσε ένα εντυπωσιακό , διεθνές καστ. Ο Matt Dillon πρωταγωνιστεί ως ο Τζακ του τίτλου , ο κατά συρροή δολοφόνος , και δίπλα του , ο Bruno Ganz φιγουράρει ως ο αινιγματικός Βερτζ , ο οποίος εξερευνά και προκαλεί τον τρόπο λειτουργίας της συνείδησης του Τζακ, μέσω ενός επαναλαμβανόμενου διαλόγου μεταξύ τους. Οι Uma Thurman , Siobhan Fallon Hogan , Sofie Gråbøl και Riley Keough συγκαταλέγονται όλες ανάμεσα στις δυστυχείς εκείνες γυναίκες, που έχουν την ατυχία να συναντήσουν τον Τζακ στο δρόμο του.
Με αυτήν του την ταινία ο Trier κάνει κατά κάποιον τρόπο μια επιστροφή στο ξεκίνημά του. Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Το στοιχείο του εγκλήματος» , παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός πρώην αστυνομικού να συλλάβει έναν κατά συρροή δολοφόνο. Απλά , σε εκείνη την ταινία , παρακολουθούσαμε τα δρώμενα μέσα από την οπτική γωνία του διώκτη. Στην τελευταία του ταινία, παρακολουθούμε τα δρώμενα μέσα από την οπτική γωνία του δράστη.
Η ταινία απεικονίζει τη βία με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο , δεν “συγκρατείται” (υπάρχουν μερικές εξαιρετικά ενοχλητικές σκηνές) , έχει ρυθμό , έναν Matt Dillon εξαιρετικό ως ο πραγματικά ψυχοπαθής δολοφόνος Jack , με το αποτέλεσμα να είναι μια σκοτεινή και μοχθηρή ιστορία , η οποία όμως παρουσιάζεται μέσα από μια φιλοσοφική και περιστασιακά χιουμοριστική παραβολή.
3.5/5
Alpha 
Λίγα λόγια για την ταινία: Ένας νεαρός άντρας πηγαίνει για κυνήγι με τους καλύτερους της φυλής του. Τραυματίζεται και αναγκάζεται να μάθει να επιβιώνει μόνος του στην άγρια φύση. Εξημερώνει έναν λύκο που τον έχει εγκαταλείψει η αγέλη του κι έτσι μαθαίνουν να στηρίζονται ο ένας στον άλλον. Γίνονται γρήγορα σύμμαχοι και αντιμετωπίζουν αμέτρητους κινδύνους και δυσκολίες για να επιστρέψουν στους δικούς τους, πριν αρχίσει ο χειμώνας.
Μια απλή -οπτικά καθηλωτική- ιστορία με απλούς χαρακτήρες , που όμως προσφέρει ένα παράξενο αλλά αναμφισβήτητα ζωντανό μείγμα βιαιότητας και συναισθηματικότητας , ενω παράλληλα ψυχαγωγεί , αγγίζει και εκπλήσσει.
3/5
