Ένας μικρός πανικός στίς σκοτεινές αίθουσες, στήν κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινά, με εννέα νέες ταινίες, για όλες τις ηλικίες και ολα τα γούστα.
Ο Samuel Maoz, οκτώ χρόνια μετά το, βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι, ρεαλιστικό και κλειστοφοβικό πολεμικό δράμα Lebanon, “επιτίθεται” με το αντιπολεμικό δράμα Foxtrot, o Armando Iannucci, συνθέτει μια φρενήρη πολιτική σάτιρα με θέμα τις ίντριγκες, δολοπλοκίες, δολοφονίες και το χάος που επικράτησε στους κύκλους του Κομουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης μετά τον “Θάνατο του Στάλιν“, ο πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Τσιλιφώνης με την ταραντινική χιουμοριστική περιπέτεια του, Do It Yourself κλέβει τις εντυπώσεις και ο Gavriil Tzafkas με την ταινία Thorn, συνθέτει ενα αλληγορικό και αγωνιώδες δράμα.
Οι Bruce Willis, Nicolas Cage και Al Pacino “μπλέκουν” σε νέες περιπέτειες, με τον Mr. Die Hard να αντικαθιστά το “θρυλικό μουστάκι” του Charles Bronson στο remake της ταινίας του 1974 Death Wish, τον Cage στο θρίλερ τρόμου Mom and Dad, όπου μια άγνωστη επιδημία, οδηγεί όλους τους γονείς στην τρέλα, βάζοντας στο μυαλό τους μόνο ένα στόχο: να δολοφονήσουν τα παιδιά τους, ενω ο Pacino σε χαμηλές ερμηνευτικές πτήσεις παίζει ενα διεστραμμένο δολοφονικό παιχνίδι, μια ιδιότυπη “κρεμάλα”, στήν ταινία … Hangman.
Το μενού κλείνει με δυο ταινίες για τούς μικρούς μας φίλους, με τις ταινίες, Η Μεγάλη Κακιά Αλεπού και Άλλες Ιστορίες βραβευμένο με το Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων παραμύθι για όσα φτάνει τελικά μια αλεπού και το σουηδικό animation Επιχείρηση: Μαμά!
Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες της εβδομάδας:
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Μίκαελ και η Ντάφνα χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους όταν η πόρτα χτυπάει και δύο αξιωματικοί τους ανακοινώνουν ότι ο γιος τους πέθανε ενώ υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία. Απηυδισμένος από τις υπερβολικές εκδηλώσεις πένθους των συγγενών και από την γραφειοκρατεία της υπηρεσίας, ο Μίκαελ βυθίζεται σ’ ένα αυτοκαταστροφικό παραλήρημα θυμού για να βιώσει τελικά ένα αδιανόητο μπαράζ ανατροπών το οποίο συναγωνίζεται σε σουρεαλισμό τις στρατιωτικές εμπειρίες του παιδιού του.
Άποψη: Έχοντας κερδίσει το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία μόλις με την πρώτη του ταινία, τον καταπληκτικό “Λίβανο”, ο Maoz επιστρέφει σε μια γνώριμη γι’ αυτόν θεματική, υπογράφοντας μια γλυκόπικρη σπουδή πάνω στον μιλιταριστικό παραλογισμό και στα απροσδόκητα παιχνίδια του πεπρωμένου στις ζωές των ανθρώπων.
Το Foxtrot είναι ένας ισχυρός, τραγικός χορός μέσα από τον πόλεμο και τη θλίψη κάτι που για τον Maoz χρησιμεύει ως μεταφορά για την κατάσταση της ζωής εν μέσω της ανυπόληπτης σύγκρουσης στήν Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια τριών κεφαλαίων, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης Maoz προσφέρει μια σαφή απεικόνιση της στρατιωτικής και βιομηχανικής διαφθοράς καθώς και των τεράστιων συνεπειών της.
Τα πάντα, φυσικά, ξεκινούν όταν ο στρατός ανακοινώνει στήν οικογένεια (Lior Ashkenazi σε μια εκπληκτική ερμηνεία και Sarah Adler) ότι ο γιος τους πέθανε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις ειδήσεις και μαζί τον θρήνο, ότι ο γιος τους έχει πεθάνει – με τρόπο ειλικρινή και όχι προπαγανδιστικό – στη γραμμή του καθήκοντος, τα φλας μπακ, τις πέρα απο κάθε σκέψη σουρεαλιστικές ανατροπές και με μια μεγάλη και σαρωτική δόση τραγωδίας ο σκηνοθέτης μας αποδεικνύει την παράνοια του πολέμου. Αν και σε σημεία (ειδικά στο δεύτερο μέρος), η ταινία γίνεται φλύαρη και μεγαλύτερη σε διάρκεια απο οτι χρειαζόταν, ο Ισραηλινός σκηνοθέτης καταφέρνει να περάσει τον φιλοσοφικό του μύνημα σχετικά με το αβέβαιο και το μοιραίο που υπάρχει στην πορεία του κάθε άνθρωπου, προσδίδοντας τελικά στη ταινία μια οικουμενική διάσταση.
Οι σουρεαλιστικές εικόνες και η αδυσώπητη θλίψη κάνουν έναν ισχυρό συνδυασμό, με το Foxtrot να “χτυπάει” μερικές έντονες συναισθηματικές αλήθειες για το διαρκές κόστος του πολέμου. Ο Maoz, ο οποίος πολέμησε στον πόλεμο του Λιβάνου του 1982, έχει σαφώς πάρα πολλά να πει, και εμείς ελπίζουμε ότι θα έχει την ευκαιρία να το κάνει ξανά σύντομα.
3/5
The Death of Stalin
Λίγα λόγια για την ταινία: Τη νύχτα της 5ης Μαρτίου του 1953 ένας άντρας πεθαίνει. Ένα τρομερό εγκεφαλικό επεισόδιο κάνει όλο του το σώμα να καταρρεύσει. Το όνομά του είναι Ιωσήφ Στάλιν – δικτάτορας, τύραννος και Γενικός Γραμματέας της ΕΣΣΔ. «Ο Θάνατος του Στάλιν» είναι μια σάτιρα που αφορά στις μέρες πριν την κηδεία του Πατέρα ενός Έθνους. Είναι οι ημέρες που θα ρίξουν φως πάνω στην τρέλα και την έλλειψη ηθικών αξιών του ολοκληρωτισμού. Είναι οι ημέρες που θα βρουν τους άντρες που άλλοτε συνεργάζονταν με τον Στάλιν να παλεύουν προκειμένου να κληρονομήσουν την τεράστια δύναμη που είχε πάνω στο λαό.
Άποψη: Η νέα ταινία του βραβευμένου με Έμμυ (Veep) και υποψήφιου για Όσκαρ, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Armando Iannucci, είναι η απόλυτη μορφή της «μαύρης κωμωδίας», η οποία σατιρίζει το πολιτικό κλίμα της Ρωσίας της δεκαετίας του ’50 και εξιστορεί, με τρόπο πολλές φορές ξεκαρδιστικό τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν λίγες ημέρες πριν από την κηδεία του στυγερού δικτάτορα, Τζόζεφ Στάλιν.
Και όλα αυτά βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα…
Όταν ο Ιωσήφ Στάλιν, ο άντρας που βρισκόταν στην κορυφή της Σοβιετικής Ένωσης για 33 χρόνια, έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο στις 5 Μαρτίου του 1953, ξεκίνησε μια σκληρή μάχη για τη διαδοχή της θέσης του ανάμεσα στους αμέσως κατωτέρους του στην κλίμακα της ιεραρχίας. Ο καθένας τους ήταν αποφασισμένος να οδηγήσει εαυτόν πάση θυσία στη θέση απόλυτης εξουσίας που ο Στάλιν είχε και να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε οι υπόλοιποι να μην τον ανταγωνιστούν επ’ αυτού. Ήταν ένας αγώνας που διήρκησε για δύο ατελείωτες μέρες, ένας αγώνας που έκανε μεγάλους κι έμπειρους άντρες να αφήσουν την τρέλα να τους καταλάβει, όπως και τη φιλοδοξία, αλλά και την απανθρωπιά.
Τα παραπάνω τρομερά αλλά αληθινά γεγονότα παρείχαν την έμπνευση για τα graphic novel The Death of Stalin και Part Two-The Funeral των Fabien Nury και Thierry Robin. Οι δύο Γάλλοι παραγωγοί, Γιαν Ζενού και Λοράν Ζαϊτούν, αγόρασαν τα δικαιώματα για την ιστορία των κόμικ και είχαν την έξυπνη ιδέα να προσεγγίσουν τον Σκοτσέζο Iannucci, τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο πίσω από τη σειρά Veep και την ταινία In the Loop, με σκοπό να αποκαλύψουν τη σκοτεινή πλευρά των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αλλά και την απληστία του ανθρώπου για εξουσία.
Φυσικά και δεν μιλάμε για πολιτική ταινία, ή για μια ταινία όπου θα μάθεις ιστορία. Όλα εδω γίνονται με γκροτέσκ διάθεση, όπου με σύμμαχο ενα υπέροχο cast που αποτελείται απο τους Steve Buscemi, Jeffrey Tambor, Jason Isaacs και πολλούς άλλους, ο Iannucci συνθέτει μια δηλητηριώδη φάρσα, έτσι όπως την έστησε και ο Stanley Kubrick με το Dr. Strangelove, κινούμενος φυσικά στα μονοπάτια της μυθοπλασίας και δημιούργει μια σάτιρα όχι με τη συστροφή της αλήθειας αλλά με την ώθηση της πραγματικότητας θυμίζοντάς μας την επικινδυνότητα της όλης κατάστασης, που ζούμε.
3/5
Do It Yourself
Λίγα λόγια για την ταινία: Λίγα λεπτά πριν τον θάνατό του, ο Άλκης Βιδάλης (Κωνσταντίνος Ασπιώτης), ένας μικροαπατεώνας, μας διηγείται σε ένα vlog πως ένας επιφανής επιχειρηματίας της Αθήνας ενοχοποιήθηκε για εγκλήματα που δεν διέπραξε ποτέ. Η κάμερα κλείνει. Ο Άλκης δεν βρίσκεται σπίτι του, αλλά φυλακισμένος σε ένα πλατό. Ο “συνεργός” του, Πέτρος (Mάκης Παπαδημητρίου), παίρνει το βίντεο και βγαίνει απ’το δωμάτιο. Ο Άλκης ξεπλένει το ψεύτικο αίμα από το πρόσωπό του. Σε περίπτωση που είχατε οποιαδήποτε αμφιβολία, δεν υπάρχει καμία πληγή πάνω στο σώμα του Άλκη, παρ’όλα αυτά έχει μόνο λίγα λεπτά μέχρι να γυρίσει ο Πέτρος και να τον σκοτώσει. Πρέπει να αποδράσει από το στούντιο ταινιών πορνό που είναι παγιδευμένος.
Άποψη: Ο 26χρονος και πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Τσιλιφώνης, “κλείνει το μάτι” στόν Tarantino και φτιάχνει μια ταινία δράσης (ή καλύτερα απόδρασης), με φαντασία κι ευρηματικότητα. Μια ταινία δράσης, που όπως συμβαίνει στον ήρωά του, πρέπει να φτιαχτεί από το δημιουργό της από την αρχή, με τα λιγοστά μέσα που έχει στη διάθεσή του, με περισσότερη εξυπνάδα και budget το οποίο δεν διαθέτει (οχι απαραίτητα κακό) αξιοποιώντας έτσι ένα απαιτητικό, εντυπωσιακό αλλά ταυτόχρονα λειτουργικό κινηματογραφικό σκηνικό για τον σκοπό του. Πραγματικά μια δουλειά “DIY”!
Με σκηνοθετικά “κόλπα” βασισμένα στήν σύγχρονη τεχνολογία, που -αν μη τι άλλο- δείχνει οτι δεν χρειάζονται πολλά χρήματα, αλλά καλές ιδέες, αξιόλογη φωτογραφία, ρυθμό, μοντάζ, την καθοδήγηση των ηθοποιών του και κυρίως στιλ, ο Τσιλιφώνης κάνει ενα απολαυστικό escape movie που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ενα pop-corn entertainment και ως προσωπική ταινία.
Με λίγο παραπάνω προσοχή στο σενάριο (συνηθισμένο πρόβλημα των ελληνικών ταινιών, τουλάχιστον στήν πλειόψηφία τους), που αν και το χιούμορ του είναι άφθονο και πολλές φορές έξυπνο, χάνεται μέσα σε ενα κυκεώνα πληροφοριών. Έχεις περάσει όμως τόσο καλά στήν πορεία της διαδρομής του αντί-ήρωα του Τσιληφώνη, με τον σωστό αφηγηματικό του ρυθμό και την έντονη σκηνοθεσία του, σε μια ταινία που βάζει τα θεμέλια για ενα καλύτερο μέλλον… αυτό του Ελληνικού Κινηματογράφου.
3/5
Thorn
Λίγα λόγια για την ταινία: Η Λίζα και ο Γιάκομπ μόλις παντρεύτηκαν. Την ίδια νύχτα αποφασίζουν να πάνε ταξίδι του μέλιτος στην επαρχία της Δανίας. Ο Γιάκομπ, όμως, δεν γνωρίζει τον προορισμό τους, καθώς η Λίζα έκανε όλες τις προετοιμασίες μυστικά. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο της Λίζας, μέχρι που η ίδια συνειδητοποιεί ότι το σχέδιό της βλάπτει την αγάπη τους και η πίστη τους μετατρέπεται σε φόβο.
Το Αγκάθι είναι μια Δανο-ελληνική ταινία μεγάλου μήκους, σε σκηνοθεσία Γαβριήλ Τζάφκα και παραγωγή Τάις Νόργκαρντ της Nitrat Film. Με το Αγκάθι, ο Τζάφκας κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στις ταινίες μεγάλου μήκους και σφραγίζει την πρώτη συμπαραγωγή που έγινε ποτέ μεταξύ Ελλάδας και Δανίας. Η ταινία υποστηρίζεται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, την ΕΡΤ, το Eurimages και είναι συμπαραγωγή της KakaviasFilms και της Κατερίνας Μπεληγιάννη. Το Νοέμβριο του 2016, το Αγκάθι απέσπασε το βραβείο Eurimages Lab Project στο τμήμα Work in Progress της Αγοράς στο 57ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης για την «ενεργή συμμετοχή του στην ανανέωση του ευρωπαϊκού κινηματογράφου». Την επόμενη χρονιά, το Αγκάθι έκανε την πρεμιέρα του στο 58ο ΔΦΚΘ και κέρδισε το πρώτο βραβείο με τίτλο «Νέος Κινηματογράφος» που απένειμε η ΕΡΤ.
Death Wish
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Δρ. Πολ Κέρσι (Bruce Willis) είναι ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης και επιτυχημένος χειρουργός που βλέπει από απόσταση τη βία να εξαπλώνεται στην πόλη του. Μέχρι που η γυναίκα του (Elisabeth Shue) και η νεαρή κόρη του (Camilla Morone) δέχονται επίθεση στο σπίτι τους στα προάστια. Με την αστυνομία να έχει προς εξιχνίαση δεκάδες ακόμα εγκλήματα, ο Πολ, διψασμένος για εκδίκηση, παίρνει τον νόμο στα χέρια του. Όμως, καθώς τα φονικά αυξάνονται στην πόλη, οι κάτοικοι και τα μίντια αρχίζουν να αναρωτιούνται αν ο ανελέητος εκδικητής είναι ένας φύλακας άγγελος ή απλώς ο… Χάρος.
Άποψη: Είναι δίκαιο να ρωτάς ποια νέα πράγματα ο Eli Roth και ο Bruce Willis φέρνουν στο νεο Death Wish, που στο πρωτότυπο, όπου γυρίστηκε το 1974 με τον Charles Bronson, δεν είχε. Η απάντηση είναι: όχι πολλά.
Αντί να χρησιμοποιήσει αυτήν την ταινία ως μια ευκαιρία για να δώσει μια βαθύτερη κατάδυση στην καυτή θεματική συζήτηση για την επαγρύπνηση με θέμα την οπλοκατοχή, ο Roth επιλέγει να “χρωματίσει μέσα στις γραμμές” και να παραμείνει πιστός στο πρωτότυπο (σχεδόν). Δίνεται επίσης βραχυπρόθεσμα το ερώτημα κατά πόσο ένας vigilante μπορεί να παρακινηθεί από τη φήμη που προκύπτει από την ακραία κοινωνική έκφραση των μέσων μαζικής ενημέρωσης – ένα ζήτημα που τέθηκε αλλά δεν διερευνήθηκε αποτελεσματικά από αυτή τη νέα προσπάθεια αναβίωσης, με τον Roth να φαίνεται απρόθυμος να διακινδυνεύσει ώστε να μεταφέρει το καινούριο Death Wish πέρα από ό, τι ήταν στην πρώτη του εμφάνιση: μια ζοφερή και βίαιη ταινία.
Μεταφέρει την δράση απο την Νεα Υόρκη, της μεγάλης εγκληματικότητας και κοινωνικής κατάρρευσης του 1974, στο Σικάγο του 2018 την “Πόλη του Θανάτου” όπως πλέον ονομάζεται, με τούς 4 και 5 φόνους την ημέρα, κάνει τον ηρωά (;) του γιατρό, ο οποίος βιώνει την βία μέσα απο τούς διαδρόμους του νοσοκομείου, αφαιρεί τον βιασμό της οίκογενειάς του και “σκοτώνει” μόνο την γυναίκα του, ενω τραυματίζει σοβάρα στην κόρη του, ώστε να δώσει την ελπίδα να παλέψει, βλέποντας παράλληλα την αστυνομία να αδυνατεί να βάλει τάξη στο χάος που επικρατεί στην πόλη, με αποτέλεσμα να πάρει τον νόμο στα χέρια του.
Το σενάριο του Joe Carnahan όπου βασίζεται στο μυθιστόρημα του Brian Garfield, με το σενάριο του 1974 να πιστώνεται στο Wendell Mayes, όπου αν και τα δύο αποκλίνουν, η νεα ταινία πλησιάζει περισσότερο στο δεύτερο. Ο Garfield, ο οποίος ήταν δυσαρεστημένος με την ταινία του Bronson, ισχυρίστηκε ότι το μήνυμα αντεκδίκησης του βιβλίου του είχε αντίθετα αποτελέσματα στην ταινία, μάλλον ούτε και εδω θα έχει καλύτερη άποψη, καθώς ο Roth δεν κάνει τίποτα για να αντιστρέψει τα πράγματα, παρουσιάζοντας τις δολοφονίες ως κάθαρση και την ανάπτυξη του Paul ως μια τραγική αλλά ηρωική φιγούρα.
Ο Willis, ένας βετεράνος (πλέον) των action-movies προσεγγίζει το ρόλο νωχελικά κάτι που μπορεί να κάνει τούς θεατές να τον δεχτούν ως “καθημερινό” πρόσωπο που ωθείται πέρα από τα συνήθη όρια της ανθρώπινης ανοχής. O Roth παρ ‘οτι διαλέγει τον ασφαλή δρόμο της κινηματογράφισης ένος γνωστού remake, βάζει την προσωπική του σφραγίδα σε ορισμένες σκηνές και μας θυμίζει πόσο τον αγαπάμε απο την εποχή των Cabin Fever και Hostel.
Το Death Wish μπορεί να χωρίζεται σε δυο κατηγορίες θεατών, σε αυτούς που αγνοούν την original ταινία του 1974 οι οποίοι θα δούν μια ωραία περιπέτεια στα σημερινά standard και αυτοί που αυτόματα θα κάνουν την σύγκριση με το “θρυλικό μουστάκι” και την στιβαρή προσωπικότητα του Charles Bronson. Είναι σίγουρο (η σχεδόν) οτι και αυτοί θα περάσουν καλά.
2,5/5
Mom and Dad
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Nicolas Cage και η Selma Blair, υποδύονται ένα ζευγάρι που αποτελεί το στερεότυπο του αμερικανικού ονείρου: ζουν μιαν ευτυχισμένη ζωή με τα δύο τους παιδιά, την εφήβη κόρη τους και το δεκάχρονο γιο τους σε ένα πλούσιο προάστιο μιας μεγαλούπολης με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη ζωή. Ξαφνικά όμως μια μέρα, και όσο τα παιδιά ακόμη βρίσκονται στο σχολείο, μια άγνωστη επιδημία θα ξεσπάσει στην περιοχή, οδηγώντας ΟΛΟΥΣ τους γονείς στην τρέλα και βάζοντας στο μυαλό τους μόνο ένα στόχο: να σκοτώσουν τα παιδιά τους! Τα δύο παιδιά θα βρεθούν εγκλωβισμένα στο σπίτι με τους παρανοϊκούς γονείς τους και θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν μέχρι το βράδυ, και τη στιγμή που ενδέχεται να εμφανιστούν οι καλεσμένοι που μπορεί να τους σώσουν… ο παππούς και η γιαγιά!
Άποψη: Ο Brian Taylor των στυλιζαρισμένων Crank και Gamer, παίρνει αυτό που κάθε (η σχεδόν) γονέας έχει σκεφτεί -αλλά μόνο σκεφτεί- να “σκοτώσει” τα παιδιά του και το μετατρέπει σε μια μαύρη κωμωδία φτάνοντας στην παρωδία και στην κριτική του αμερικανικού ονείρου που καταβαραθρώνεται.
Το ολο όμως εγχείρημα των 86 λεπτών, με την εντυπωσιακή εισαγωγή που θυμίζει έντονα opening credits απο κάποια ξεχασμένη κόπια του Tarantino υπο τούς ήχους του Yesterday When I was Young της Dusty Springfield και οσο η ταινία κρατιέται εξω απο τούς τέσσερις τοίχους του σπιτιού είναι ζωντανή και δημιουργική, με πολύπλοκα πλάνα και τρελλές κινήσεις της κάμερας, με μια λέξη φωλιάζει στο μυαλό σου… λές;
Δυστυχώς όμως, μια αρχική ιδέα με δυνατότητες εγκλωβίζεται στο υπόγειο της οικίας δεν μπορεί να βρει την ταυτότητά του και καταλήγει γρήγορα στην κακογουστιά. Και με έναν παραδόξως καλό και σε κέφια Cage που όμως δεν φτάνει η ταινία για να απογειωθεί, κάτι που γίνεται (για πολύ λίγο όμως) όταν καταφθάνει ο παππούς Lance Henriksen ο αγαπημένος Bishop των ταινιών Alien.
2/5
Hangman
Λίγα λόγια για την ταινία: Ο πρώην αστυνομικός ντετέκτιβ Ρέι Άρτσερ συνεργάζεται με τον ειδικό στα εγκληματικά προφίλ Γουίλ Ράνι για να εντοπίσουν έναν από τους πιο διάσημους και βίαιους serial killers της πόλης, που παίζει ένα διεστραμμένο δολοφονικό παιχνίδι. Ταυτόχρονα η δημοσιογράφος Κρίστι Ντέιβις παρακολουθεί επίμονα τους δύο αστυνομικούς προκειμένου να αποκαλύψει πρώτη τον ένοχο.
Οι τρεις τους επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο ώστε να εμποδίσουν να γίνουν και άλλοι φόνοι , αφού κάθε 24 ώρες ένα σώμα βρίσκεται κρεμασμένο.
Άποψη: Ο Al Pacino συνεχίζει το σερί των κακών επιλογών για να βγάλει τα πρός το ζην, με ενα άνευρο και τηλεοπτικής λογικής θρίλερ εμπνευσμένο από την γνωστή σε όλους μας… κρεμάλα! Είσοδο στήν αίθουσα με δική σας ευθύνη….
1/5
The Big Bad Fox And Other Tales
Με τις φωνές των ( στα ελληνικά): Κωνσταντίνου Κακανά, Σοφίας Καψάμπελη, Στέλιου Ψαρουδάκη, Γιάννη Υφαντή, Διονυσίας Τσιτιρίδου, Ινούς Μενεγάκη, Αντώνη Πάλλη, Νίκου Παπαδόπουλου, Ποίμη Πέτρου
Λίγα λόγια για την ταινία: Στο βραβευμένο με το Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων παραμύθι πρωταγωνιστεί μια αλεπού που αναστατώνει μια φάρμα.
H ζωή στην ύπαιθρο δεν είναι πάντα τόσο ειρηνική και ήσυχη. Ειδικά σε αυτή την φάρμα που μία αλεπού κάνει τη μαμά σε μια ομάδα από κοτοπουλάκια, ένα κουνέλι νομίζει ότι είναι πελαργός και μια πάπια θέλει να γίνει ο Άγιος Βασίλης.
Με ζωγραφιστά σκίτσα που σήμερα πια δύσκολα βλέπουμε και νοσταλγική διάθεση, εμπνευσμένη από τους μύθους του Αισώπου, ο Μπενζαμάν Ρενέ μαζί με τον σχεδιαστή Πατρίκ Ιμπέρ απευθύνονται αποκλειστικά στο ανήλικο κοινό, για να του μάθουν ότι η ομορφιά δεν υπάρχει μόνο στα εφέ και στους εντυπωσιασμούς.
3/5
Beyond Beyond
Λίγα λόγια για την ταινία: To «Επιχείρηση: Μαμά!» είναι μια ιστορία για το τι σημαίνει να επιδιώκεις το αδύνατο. Μια ιστορία για ένα μικρό κούνελο, που αποφασίζει να αγωνιστεί ενάντια στην πιο ισχυρή δύναμη. Στην πορεία, θα μάθει όλο και περισσότερα πράγματα για τη ζωή.
