Είναι η πολλοστή φορά που το τουρκικό καθεστώς αποκαλεί την Ελλάδα ως «το κακομαθημένο παιδί της Ευρώπης», με τη φράση προφανώς να μην είναι τυχαία επαναλαμβανόμενη.
Μέσω της διαρκούς αυτής επανάληψης επιχειρούν να παγιώσουν διεθνώς για τη Χώρα μας έναν χαρακτηρισμό που στη τουρκική γλώσσα και κουλτούρα κρύβει περισσότερες πτυχές σε σχέση με την ελληνική.
Έτσι, ενώ στα ελληνικά, «κακομαθημένο παιδί» είναι εκείνο που του γίνονται όλα τα χατίρια, στην τουρκική, ο χαρακτηρισμός “şımarık çocuğu”, τον οποίο χρησιμοποιούν οι γείτονες, σημαίνει επιπλέον το παιδί εκείνο που χρειάζεται οπωσδήποτε κηδεμονία. Κάθε φορά, λοιπόν, που οι Τούρκοι, απευθυνόμενοι στην Ευρώπη, αποκαλούν τη Χώρα μας “κακομαθημένο παιδί”, πέραν του προφανούς, υποδηλώνουν επιπρόσθετα, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί απέναντί τους αυτοδύναμα και ότι χρειάζεται ως κηδεμόνα της την Ευρώπη. Αλλά και (το κυριότερο) ότι στην περίπτωση που οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν να παίξουν το ρόλο του κηδεμόνα μας, μπορούν να τον παίξουν αυτοί οι ίδιοι οι Τούρκοι: όπως, προφανώς, τον έπαιζαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έχοντάς μας υπόδουλους, ραγιάδες. Εξωφρενικός συλλογισμός, όπως και να το προσεγγίσει κανείς, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Ποιος είναι, όμως, αλήθεια το «κακομαθημένο παιδί» της γειτονιάς μας; Ποιος είναι αυτός που κάθε φορά που χρειάζεται χρήματα επειδή η οικονομία του καταποντίζεται, στρέφεται προς τον πλούσιο κηδεμόνα του (βλέπε Κατάρ), για να ζητήσει το “δανεικό κι αγύριστο” χαρτζιλίκι της οικονομικής υποστήριξης; Ποιος είναι αυτός, που κάθε φορά που, λόγω των παρανομιών του, επικρέμονται οικονομικές κυρώσεις σπεύδει να ικετεύσει τους Ευρωπαίους, ώστε να μην τον τιμωρήσουν; Ποιος είναι αυτός που, επειδή βρίσκονται τα ελληνικά νησιά σε απόσταση αναπνοής απέναντί του, ομολογεί πως του βγαίνει η παρόρμηση να απλώσει τα χέρια του να τα αρπάξει, να τα ι …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
