Eurovision ήταν, πέρασε και άφησε πίσω εντυπώσεις. Καλές, κακές, αδιάφορες, αδιάφορες και αδιάφορες.Σχεδόν δύο 24ωρα μετά τη λήξη της μεγάλης γιορτής της μουσικής
δεν θυμάμαι ούτε καν το νικητήριο τραγούδι. Salvador μην το πάρεις προσωπικά, αλλά η Eurovision 2017 ήταν πέρα από όλα όσα είχαμε συνηθίσει μέχρι και το 2016.
Και να εξηγηθώ, πριν με στήσετε στον τοίχο. Μετά το τέλος του κειμένου, μπορείτε να με λιθοβολήσετε.
Βασικά, ήθελα να γράψω μετά το τέλος του α’ ημιτελικού, αλλά ο Μορφέας μπαστακώθηκε στα α – μποτοξαρισμένα βλεφαρά μου και δεν πρόλαβα. Το ίδιο ήθελα να κάνω και στο τέλος του β΄ημιτελικού αλλά ο Μορφέας μην και με αφήσει από την αγκαλιά του. Αν και έχω βάσιμες υποψίες ότι δεν φταίει ο Μορφέας. Η Eurovision έγινε βαρετή.
Οπότε, αφού παρακολούθησα το Σάββατο το βράδυ το υπερθέαμα από το Κίεβο, αφού προσπάθησα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρα, αποφάσισα να γράψω, ώστε να μην μου γκρινιάζουν και τα αφεντικούλια μου!
Και τι να γράψω ύστερα από τα ύστερα του κόσμου; Τι να γράψω για μια Eurovision που θέλει να αλλάξει level και να εξευγενιστεί; Τι να γράψω, που μειώθηκε ο βαθμός του κιτς, της παγιέτας και του πούπουλου;
Που είναι η Eurovision που ξέραμε; Που είναι τσίρκο που βλέπαμε κάθε χρόνο; Που είναι εκείνα τα μπαλέτα; Γιατί τόση μοναξιά φέτος στη σκηνή;
Πείτε μου… φέρτε πίσω την γνωστή σε όλους Eurovision, που είχαμε άλλοθι να κράζουμε από το πρώτο έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Γιατί, βρε αναγνώστη μου, πόσο να κράξεις για τον γορίλα πάνω στη σκηνή; Πόσο να κράξεις για τον κύριο – άλογο του Αζερμπαιτζάν; Πόσο να κράξεις τον Ευαγγελινό Φωκά, που άφησε την κουκλίτσα Demy να στέκεται ωσαν την Καρυάτιδα, ακίνητη, όπως πολύ στοχευμένα παρατήρησε ο σχολιαστής της ιταλικής τηλεόρασης; Πραγματικά ζήλεψα το σχόλιό του και θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ!
Είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι η Eurovision είναι πανηγύρι και για αυτό δεν πρέπει να την παίρνεις και πολύ στα σοβαρά. Και ήταν ένα μουσικό πανηγύρι, που είχε τα πάντα: κακή μουσική, χαζά τραγούδια, χρυσό, λάμψη, παγιέτες (αυτό δεν το αποφύγαμε και φέτος), πούπουλα, τέρατα, make up που ήταν λόγος απόλυσης των μακιγιέρ, ρούχα από βεστιάριο κ.λ.π
Και έρχεται το 2017 και τσουπ, εξοβελίζει πολλά από αυτά τα στοιχεία. Κάτσε ρε φίλε, Σάββατο βράδυ έχουμε προετοιμαστεί να γελάσουμε και να καταναλώσουμε χιλιάδες θερμίδες από τον καναπέ μας και έρχεσαι εσύ να μας αλλάξεις αυτό που τόσα χρόνια βλέπουμε; Πας καλά;
Οι περισσότερες τραγουδίστριες, πολλές από αυτές, με εξαιρετική φωνή, βγήκαν με μια απλή και ταπεινή τουαλέτα και natural μακιγιάζ; Σοβαρά τώρα; Που είναι εκείνες οι προκλητικές χορογραφίες; Που είναι οι χορευτές που άγγιζαν ότι έβρισκαν και δεν έβρισκαν, Θέε μου σχώρα με!
Ακόμα και η παγιέτα, που πρέπει να απαγορευτεί δια ροπάλου, έκανε εμφάνιση, αλλά όχι grande. Θέλω να πω ότι από τις 26 διαγωνιζόμενες χώρες, να φορούσαν παγιέτες οι 15; Και πολλές λέω! Οι άλλες χώρες τι έπαθαν; Τι τους συνεβη; Ποια χορδή καλαισθησίας – λέμε τώρα – τις χτύπησε;
Μεγάλο χτύπημα, όμως, ήταν και η διαδικασία της ψηφοφορίας! Έγινε με ταχύτητα φωτός, τόση, ώστε να μην προλάβουμε να καταγράψουμε φίλους και εχθρούς, Ποιος μας έδωσε τι; Από που μας ήρθε το καλό; Ποιος μας άνοιξε τον λάκκο; Το μόνο που θυμάμαι είναι ο 1 βαθμός της Αλβανίας και το 12 από το Μαυροβούνιο. Μα πως σας ήρθε να το αλλάξετε; Η διαδικασία της ψηφοφορίας ήταν το πλέον διασκεδαστικό κομμάτι και πήγατε και τοι πειράξατε; Πραγματικά, το πειράξατε; Δεν μπορώ να σας κατανοήσω.
Και άφησα για το τέλος, αυτό που πραγματικά είναι η Eurovision: τα τραγούδια της. Αρχικά να σας πω ότι σήμερα, δεν θυμάμαι ούτε ένα τραγούδι, ούτε καν του νικητή. Όλα τα τραγούδια – δεν μιλάω για φωνές – συμπεριλαμβανομένου του δικού μας, ήταν κάτω του μετρίου. Μια τσαχπινιά στις νότες δεν άκουσα ρε φίλε. Μαι τσαχπινιά, που να με κρατήσει, δεν άκουσα. Τραγούδια χιλιοειπωμένα που αόριστα μου θύμιζαν κάποιο άλλο τραγούδι. Όλα αδιάφορα, άοσμα και άγευστα. Ούτε ένα τραγούδι – κατά την δική μου ταπεινή άποψη πάντα – που να μου “χάιδεψε” τα αυτιά.
Ο νικητής, αυτή η ευγενική φυσιογνωμία, ο Salvador Sobral, νομίζω ότι τρόλαρε την Eurovision περισσότερο από όλους και περισσότερο από ποτέ! Και μόνο η εμφάνισή του το αποδεικνύει. Μου έδωσε την εντύπωση, ότι έβαλε ότι βρήκε στην ντουλάπα του, μπορεί και να δανείστηκε το σακάκι, αφού του ήταν μέχρι και δύο νούμερα μεγαλύτερο, η έκφρασή του ήταν του τύπου “σας έχω χε…νους”, “κοιμάμαι όρθιος και θα κάνετε κι εσείς το ίδιο με το τραγούδι μου” και γενικά δεν φάνηκε να είναι και πολύ focus σε αυτό. Να σας πω την μαύρη μου αλήθεια, συμφωνώ με όλους όσοι διατύπωσαν την άποψη ότι το τραγούδι ήταν διαφορετικό. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι ένα τραγούδι, το οποίο άξιζε και τη νίκη. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν κέρδισε για το τραγούδι ή η φήμη για την υγεία του, ήταν αυτό που έδωσε ώθηση!
Το μόνο καλό της υπόθεσης είναι ότι η Eurovision θα επισκεφθεί τις χώρες του Νότου. Αυτό!
Όσο για την εμφάνιση της Demy, δεν έχω να πω πολλά! Ήταν μια αξιοπρεπής παρουσία με ένα αδιάφορο τραγούδι. Δεν είχε κάτι για να ξεχωρίσει μέσα στο τσουβάλι της αδιαφορίας. Θεωρώ ότι είναι κρίμα, γιατί ο Δημήτρης Κοντόπουλος θα μπορούσε να γράψει κάτι καλύτερο. Αλλά όταν βαριέσαι, αυτά συμβαίνουν.
Και στην τελική, να σας πω κάτι; Τύχη δεν έχουμε! Ας στείλουμε κι εμείς κάτι που να το κάνουμε κέφι και αν ακουγοντάς το σηκωθούμε από τον καναπέ, μπορεί να κάνουν το ίδιο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι! Τι λέτε να στείλουμε ένα κρητικό, ένα καλαματιανό, ένα κλαρίνο; Φέρε τον Stanento – Κουινέλη να κάνει καμιά θεική μύξη, φέρε τον Πυροβολάκη να μαγέψει με την λίρα.
Eurovision ήταν και μάλιστα αδιάφορη. Σας το λέω… θέλω λίγο τσίρκο, θέλω πίσω τις βαθμολογίες, θέλω το κιτς για να κράζω! Αν είναι να δω ποιότητα – αργούμε μέχρι την ποιότητα – θα πάω στο Μέγαρο Μουσικής.
Αυτά τα ολίγα! Ξέρετε που θα με βρείτε, αν θέλετε να διαφωνήστε, να συμφωνήσετε, να κρίνετε ή ακόμα και να κατακρίνετε τα γραφόμενά μου!
Και stay tuned! Μέσα στις επόμενες ημέρες, έρχεται διαγωνισμός με καλλυντικά!
