Με ενα βιβλίο (Sleeping Beauties), δυο τηλεοπτικές σειρές (The Mist και Mr. Mercedes) και τέσσερις ταινίες, δυο τηλεοπτικές (Gerald’s Game και 1922) και δυο κινηματογραφικές, το απογοητευτικό Dark Tower και το blockbuster τρόμου IT, μπορούμε να πούμε με μεγάλη ευκολία, οτι το 2017, ανήκει στόν Stephen King.
Για τον λόγο αυτόν και εμείς θα ξεκινήσουμε την καινούργια ενότητα της στήλης (αποκλειστικά με ταινίες του Netflix), με τον master του τρόμου και του φόβου St. King και με την ταινία του σκηνοθέτη Mike Flanagan “Gerald’s Game“, ο οποίος συνεργάζεται ξανά με το Netflix μετά το εξαιρετικό Hush.
Tο Gerald’s Game, είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του King που εκδόθηκε το 1992, και μιλάει για το ερωτικό παιχνίδι ενός ζευγαριού σε μια απομονωμένη καμπίνα στο δάσος που πάει τελείως στραβά, όταν ο άντρας του ζευγαριού παθαίνει καρδιακή προσβολή και η γυναίκα μένει δεμένη με χειροπέδες στο κρεβάτι.
Με την πρώτη ματιά το έργο ξεκινάει ως ενα επιφανειακό θρίλερ αγωνίας, κάτι που μπορεί να το έχεις ξαναδεί, το οποίο όμως, πολύ γρήγορα, με την βοήθεια του υλικού που πρόερχεται απο το βιβλίο του King και την πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία του Flanagan (Before i Wake, Oculus), μετατρέπεται σε μια ενήλικη, κλειστοφοβική, εσωτερική ταινία τρόμου (θα τολμήσω να πω), για πολύ γερά νεύρα.
Μια εκδρομή για ενα ζευγάρι απομακρυσμένο που ψάχνει (με λάθος τρόπους όμως) την “σπίθα” που θα ζωντανέψει ξανά τον έρωτά τους. Η τραγική, όμως, κατάληξη του Gerald (Bruce Greenwood), μέσω του αρρωστημένου, αυτού, ερωτικού παιχνιδιού, γίνεται αυτόματα ο εφιάλτης για την Jessie (Carla Gugino), μένοντας (οχι εντελώς) μόνη, μέσα στήν απόγνωση και τον φόβο …βυθίζοντάς την στήν παράνοια… παράνοια η οποία την φέρνει αντιμέτωπη με το τραγικό παρελθόν της που ανακαλύπτουμε εμείς μέσω flash-back, και η Jessie τον τρόπο για να επιβιώσει.
“Δεμένη” με το φόβο και την “τρέλα”, το αποτέλεσμα του “παίχνιδιού” τους, αγκαλιά με τις “χειροπέδες” του έαυτού της, η Jessie ψάχνει απεγνωσμένα τον τρόπο να απαλαγεί (όπως όλοι μας, απο κάτι που μας βασανίζει και φοβίζει), ανακαλύπτοντας πτυχές του εαυτού της που ούτε η ίδια γνώριζε πως υπήρχαν. Η θλίψη και η αγωνία της Jessie, μέσα απο τα σκληρά προσώπικά της βιώματα, αποτυπώνεται τέλεια και σε κρατάει σε πλήρη αγωνία σε ολη την διάρκεια της ταινίας, καθώς τη βλέπεις να προσπαθεί να βρει τρόπο (πολλές φορές ανατριχιαστικό) για να ελευθερωθεί.
Η σκηνοθεσία του Flanagan ατμοσφαιρική και μη αναλώσιμη σε άσκοπα jumpscares, διαθέτει μια ξεχωριστή ματιά, η οποία σε κάνει να νιώσεις, την λεπτή γραμμή που χωρίζει την λογική απο την τρέλα, την ανασφάλεια και την αγωνία της Jessie σε ολο το εύρος, κάτι που δυστυχώς σπανίζει στις μέρες μας. Ενα απο τα σημεία που λάτρεψα κατά την διάρκεια, δεν έχει να κάνει με την σκηνοθεσία, αλλά με την ευφυία του σκηνοθέτη, ο οποίος μαζί με το σεναριογράφο Jeff Howard κάνουν αρκετές αναφορές στα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα, όπως στο Moonlight Man’s Bag Of Bones, Cujo, Dolores Claiborne, σε καίρια σημεία της ταινίας, με έναν αρκετά έξυπνο συνδυασμό. Οι ερμηνείες των Bruce Greenwood και ιδιαιτέρως τις Carla Cugino είναι εξαιρετικές και γίνονται σχεδόν “θεατρικές” λόγο των μεγάλης σημασίας -για την υπόθεση- διαλόγων.
Ανατριχιαστικό και ρεαλιστικό σε ορισμένες σκηνές που σίγουρα θα σε κάνουν να γυρίσεις το κεφάλι, το Gerald’s Game δεν είναι μια “ακόμα” ταινία θρίλερ σαν όλες τις άλλες, δεν επικεντρώνεται στον φόβο, αλλά τον συμβολίζει, ή στον φθηνό τρόμο, αλλά “σκέφτεται” και προβληματίζει. Νομίζω το τελευταίο είναι και αυτό που λείπει απο πολλές ταινίες.
Το Gerald’s Game στριμάρεται απο το Netflix, ενω διαθέτει και ελληνικούς υπότιτλους.
3,5/5
